 |
Op doorreis in Brazilië en Peru! |
|
|
Missieposten van Zuid-Amerika, februari 2024
"Het leven is mooi! Zowel in vreugde als in pijn, in ziekte en in gezondheid. Laten we geen tijd verspillen!”
(Daiane)
Lieve Cenacoline, dag iedereen,
met grote vreugde kom ik jullie vertellen over de missionaire doorreis die ik samen met vader Stefano en don Massimo Poldo mocht maken op het moment dat Daiane naar de hemel ging. We wilden naar Brazilië vertrekken om haar nog terug te zien terwijl ze nog op aarde leefde, maar de Heer riep haar nog vóór ons vertrek. Nadien zagen we de betekenis van dit lijden: onze aankomst op het pijnlijke moment voor de missiepost van Mogi en voor Daiane haar familie werd een kleine troost, een vreugde in de pijn die het verscheurend verdriet door de dood altijd met zich meebrengt. Toen Moeder Elvira naar de hemel ging, waardeerde ik enorm de nabijheid van de hele gemeenschap en van veel mensen die van haar hielden, dus ook voor mij was het dicht bij hen kunnen zijn een beetje zoiets als het teruggeven van het goede dat ik ontvangen had; het kunnen doen voor anderen, wat je zou willen dat ze voor jou doen.
We kwamen aan in Brazilië, in Sao Paulo, aan het slot van de begrafenis in de missie van Mogi en al ons priesters-broeders kwamen de kapel uit om ons te verwelkomen en ze omhelsden ons in tranen. Dat moment zal ik nooit vergeten! Daarna gingen we de kapel binnen waar het jonge lichaam van Daiane opgebaard lag, mooi en stralend ondanks de ziekte die haar had uitgeput; de tekenen van dit kwaad waren niet langer zichtbaar, maar we zagen een sereen gelaat dat het Paradijs “ademde” en ons de zekerheid gaf dat zij nu gelukkig is met moeder Elvira, Nicola, broeder Peter en zijn broertje Odair, die reeds op 13-jarige leeftijd naar de hemel ging.
De volgende dag werd er opnieuw een begrafenis gevierd: ditmaal in haar geboorteplaats, Dois Corregos Jaù, waar de mannenfraterniteit van onze Gemeenschap is gevestigd. Een even ontroerend moment dat een diepe indruk naliet door de getuigenissen die we hoorden van Daiane's familie en vrienden. We leerden meer over haar leven: als jong meisje hield ze al van Jezus en van haar naaste en voelde ze de roeping om Hem nauwer te volgen in een gemeenschap die ze zocht en niet vond totdat ze de Gemeenschap Cenacolo tegenkwam en verliefd werd op Jezus de Verrezene die ze ontmoette in de levens van de jongens die op weg waren in onze gemeenschap. Dit was het begin van haar geschiedenis in onze Gemeenschap. Na 3 maanden ervaring in Italië, in de fraterniteit van Maria Assunta in Pagno en in Medjugorje ging ze naar de missiepost van Mogi, waar ze 7 jaar later naar de hemel ging, haar leven geconsumeerd in dienst van de kinderen en al degenen die God naast haar heeft geplaatst in een bijzondere toewijding aan Jezus, in een toegewijd leven. In korte tijd heeft zij veel meegemaakt!
In de daaropvolgende dagen luisterden we naar de missionarissen: tantes, ooms, families en godgewijde mensen die hun pijn door de fysieke scheiding met ons deelden, maar ook deelden over datgene dat Daiane aan iedereen had geleerd. Een kostbare schat die we in ons hart dragen, is de manier waarop ze haar ziekte droeg en accepteerde, deze offerde voor iedereen en hoe ze bleef glimlachen en liefhebben, zelfs in de momenten van groot lijden. Het was zeer verrijkend om haar beter te leren kennen door wat ze aan zovelen gaf, en na te denken over het goede dat ze van iedereen ontving, vooral van degenen die haar tot het einde begeleid hebben in de beproeving van haar ziekte.
Ondertussen had tante Alzbeta, in de missiepost van Bahia, geheel onverwacht een ernstig gezondheidsprobleem en omdat we al aan de andere kant van de oceaan waren en de afstanden dus korter waren, besloten we ook daar heen te gaan, om dichtbij haar en de missie te zijn. Ook hier zagen we God de Vader en de Heilige Maria aan het werk in de voorzienigheid van een goed ziekenhuis, in het welzijn van de hele missie die de tante in alles steunde en begeleidde, in het gebed van de hele gemeenschap. Na een paar dagen, mede dankzij de tussenkomst uit de hemel van Moeder Elvira, Zuster Dolores en Daiane, mochten we een wonder aanschouwen: tante Aliz begon te herstellen, haar gezondheid verbeterde en ze kon terugkeren naar de missie.
Daarna, zoals zuster Marica vertelde in haar nieuws over Peru, ging onze zendingsreis verder in de richting van Peru, waar in de fraterniteit van Supe iets bijzonder had plaatsgevonden. Gedurende onze doorreis in Peru was het voor mij een geschenk om dag en nacht van dichtbij het missieleven van de zusters in Villa el Salvador met de kleine kindjes te mogen delen. Daarna gingen we op bezoek bij de missiepost van Rayo de Luz. Daar kregen we een vreugdevol welkom van de missionarissen en de kinderen: met knuffels, spelletjes, dansjes, liedjes, sketches en met liefde bereidde maaltijden lieten ze ons zo geliefd voelen.
In de fraterniteit van Supe, waar zo'n dertig “jongeren op weg” wonen, hebben we het charisma van de gemeenschap levend meegemaakt. Het leven in de woestijn vereist offers, maar zoals Moeder Elvira ons vertelde: waar minder is, is meer leven. We ontmoetten er bevlogen jonge mensen - bereid om te bidden, te werken en een gemeenschapsleven te leiden - die ons zoveel licht en vreugde hebben gegeven. Na deze rondreis naar de missies van Bahia en Peru keerden we terug naar Mogi. Iedereen terugzien na enige tijd na Daiane's vertrek naar de hemel, en zien dat de missie weer op de been was en verder ging met liefhebben en dienen in het missieleven, was een geweldig getuigenis van geloof in het eeuwige leven. Zelfs de familie van Daiane was tijdens de herdenkingsmis (nota: deze vindt plaats op de 7de dag na de eigenlijke begrafenis) serener en meer getroost. Alleen het geloof in de verrezen Jezus kan ons weer doen opstaan na de pijnlijke afscheuring die de dood met zich meebrengt.
Onze aankomst was zeker een verrassing voor iedereen, maar ik kon de diepe vreugde over de komst van vader Stefano aanschouwen bij alle missionarissen, kinderen en vrienden, zowel in Brazilië als in Peru. Het bezoek van een vader die, na lange tijd afwezig te zijn geweest op de missies, het hart van Moeder Elvira met zich meebracht. Dit gaf iedereen de zekerheid van Gods Liefde en Trouw voor ons “cenacolini” over de hele wereld. Op onze terugreis waren ons hart en ziel “vol” met gezichten, vreugden, pijnen en een leven dat mij er alleen maar toe aanzet Jezus te bedanken omdat Hij mij ook heeft geroepen om dit unieke en mooie leven voor altijd te leiden; en omdat ik vandaag de wonderen mag aanschouwen die door het genereuze JA van Moeder Elvira, haar geloof en haar universele hart verwezenlijkt worden over de hele wereld. Veel verdrietige, wanhopige en eenzame harten herontdekken vandaag het leven en de liefde door het geloof in de verrezen Jezus en in Maria, zijn en onze Moeder.
Liefste missionarissen, we houden allemaal heel veel van jullie, ASSAI!! Het is zo bijzonder dat jullie bestaan! Wij bidden voor jullie en voor alle jonge mensen die God roept tot de gave van de zending. Dankjewel voor jullie JA-woord die de wereld mooier maakt en de Gemeenschap rijker van het echte leven!
Suor Claudia
IN DE MISSIES |
|
|
