 |
Magali |
|
|
Ik ben Magali, ik kom uit Paraguay en met heel veel vreugde wil ik het verhaal van mijn verrijzenis met jullie delen. Ik kom uit een christelijk en eenvoudig gezin. Toen ik klein was, is mijn vader weggegaan van huis, en liet hij mijn moeder alleen achter met de kinderen. Met zoveel armoede en moeilijkheden in mijn familie groeide ik op met veel minderwaardigheidscomplexen en angsten. Ik had last van pesterijen op school en dit bracht mij ertoe mij vaak af te sluiten en “maskers” op te zetten om mijn lijden te verbergen.
Op mijn zeventiende ontdekten we dat mijn oudere broer zwaar drugsverslaafd was, en op zoek naar hulp ontmoette mijn moeder de Gemeenschap Cenacolo. In eerste instantie vergezelde ik mijn broer naar de intakegesprekken en binnenin mezelf was ik erg boos over wat er gebeurde. Toen ik op een dag naar een getuigenis over de missies luisterde, werd het verlangen om een ervaring op te doen in mijn hart geboren. Maar op dat moment kon dat niet omdat ik minderjarig was.
Toen mijn broer zijn weg in de Gemeenschap begon, realiseerden we ons dat de problemen thuis bleven bestaan en dit frustreerde mij, waardoor het verdriet en de woede in mij toenamen... Ik had altijd een mokkende houding en was erg verdrietig. Ik bezocht de Gemeenschap, maar tegelijkertijd begon ik me steeds meer te verdiepen in de dingen van de wereld en op deze manier probeerde ik aan het lijden te ontsnappen.
Op een keer, toen ik een noveen aan het bidden was tot de heilige pater Pio, voelde ik dat de Heer mij vroeg om alles achter te laten, maar ik begreep het niet. Een maand later ging ik voor het eerst op bezoek bij mijn broer in het missiehuis van Brazilië, en terwijl ik me aan het voorbereiden was om naar huis terug te keren, vroeg ik of ik een tijdje in de missie Mogi das Cruzes mocht blijven. Daar ontdekte ik veel nieuwe dingen over mezelf, waaronder veel armoede, die er beetje bij beetje voor zorgden dat de “maskers” die ik had opgezet om aan mezelf en mijn geschiedenis te ontsnappen, instortten. Tegelijkertijd ontving ik van iedereen zoveel liefde en barmhartigheid. In mijn dienstverlening aan de kinderen heb ik ook veel goede dingen kunnen ontdekken die ik in mij draag.
Vervolgens kreeg ik het geschenk om deel uit te maken van de groep die het eerste huis voor meisjes in Argentinië opende. Daar kon ik aan een parcours van diepere kennis van mezelf beginnen, waarbij ik mijn ellende erkende en tegelijkertijd de omhelzing en nabijheid van God en anderen voelde. En zo kon het licht in mij binnenkomen.
Vandaag woon ik in de missie van Peru, in Villa el Salvador: het is een tijd vol genade en barmhartigheid die ik beleef met de Zusters, die mij leren om de kindjes met andere ogen en vol liefde te bekijken. Ik krijg ook veel liefde van de kindjes in kleine dagelijkse gebaren, waardoor ik, ondanks de moeilijkheden, verder op weg kan gaan. Ik zie dat de Heer mij elke dag vraagt om uit mijn comfortzone te komen, luiheid en egoïsme achter me te laten, naar de mensen om me heen te kijken en beschikbaar te zijn voor alles wat het leven van mij vraagt. Daarom omhels ik mijn leven om het aan de kindjes en de anderen te geven, waarbij ik de ware betekenis leer van deze eenvoudige woorden die onze Moeder Elvira herhaalde: “beminnen, beminnen, beminnen… en dienen!”
Ik zeg dank voor het geschenk om deel uit te maken van deze geweldige familie van Cenacolo, waar mijn familie, via bijeenkomsten voor ouders, ook met mij mee op weg gaat. Dank u wel Moeder Elvira voor uw "ja", waardoor wij hier vandaag kunnen zijn om ons leven te geven en onszelf op de school van de “allerkleinsten" te plaatsen die onze beste leraren zijn!
Dankjewel, Magali