 |
Siméon |
|
|
Hallo, mijn naam is Siméon, ik ben 22 jaar oud en ik ben blij een stukje van mijn leven met jullie te kunnen delen. Sinds enkele jaren ben ik concreet en dagelijks bezig met de wonderen in mijn leven en deze van mijn broeders binnen de Gemeenschap. Ik ben de oudste van 3 kinderen en heb een vrij gelukkige jeugd gehad. Mijn ouders voedden me op met christelijke waarden en ik kreeg de kans om op te groeien omringd door veel liefde. Een reeks gebeurtenissen die ik als kind niet kon begrijpen, leidden er echter toe dat ik me terugtrok en het vertrouwen in mezelf verloor. Mijn relaties binnen het gezin raakten hierdoor gespannen. Ik voelde me weggeduwd en buitengesloten. Alsof ik beetje bij beetje mijn plek in de familie aan het verliezen was.
Vervolgens probeerde ik dit gebrek aan erkenning en aandacht bij mijn klasgenoten op te vullen. En natuurlijk deed ik het op de verkeerde manier. Wat ik ook deed, het was om mezelf door anderen te laten zien en op te merken. Ik begon mijn gevoeligheid en persoonlijkheid achter maskers te verbergen om sterker te lijken dan ik was. Deze innerlijke verdeeldheid vergrootte alleen maar de leegte die ik voelde. Op school kreeg ik door mijn gedrag te maken met verbaal en fysiek geweld. Dit alles bracht me ertoe mijn toevlucht te zoeken in de virtuele wereld van het beeldscherm. Ik dacht dat ik de oplossing voor mijn problemen had gevonden. Ik kon zijn wat ik wilde zonder dat iemand mij controleerde.
Vandaag realiseer ik me dat ik, door weg te zinken in deze wereld vol lelijke en gewelddadige beelden, mijn eigen persoonlijkheid verloor. Ik merkte dat ik als 16-17 jarige de realiteit volledig uit het oog was verloren, met een ernstige vorm van depressie die ik zo goed mogelijk verstopte. De waarheid is dat mijn leven geen betekenis meer had; ik was dat kwijt. Het was ik tegen de rest omdat ik anderen de schuld gaf van alles wat mij overkwam. Maar bovenal haatte ik mijn leven en wat ik aan het worden was. Ik vluchtte de virtuele wereld in om mijn lijden en mijn ongemak te verdoven zonder te beseffen dat hoe meer ik dit plezier zocht, hoe slechter het met me ging. Mijn ouders deden er alles aan om me te helpen. Ze deden me heel wat voorstellen, en één ervan was de Gemeenschap Cenacolo. Ik verzette me eerst categoriek: ik had geen probleem en het waren zeker geen “verslaafden” die me zouden kunnen helpen. Maar binnen een maand voelde ik in mij de diepe overtuiging groeien dat ik daar om de een of andere reden thuishoorde.
Aangekomen in de Gemeenschap werd ik toevertrouwd aan een beschermengel, een jonge man die me de eerste maand constant vergezelde. Dit was mijn eerste grote groei: gewend als ik was om niet te praten over wat ik doormaakte, merkte ik dat ik min of meer gedwongen werd om me open te stellen. Beetje bij beetje ontdeed ik mezelf van al het “vuil“ dat ik binnenin me droeg. Hoe meer ik alles wist te verwoorden wat ik tot dan toe had meegemaakt, hoe meer het voelde alsof er een last van mijn schouders viel. Ik was verbaasd om mezelf te midden van mensen te vinden met totaal andere verhalen dan de mijne, maar die me perfect begrepen. Sterker nog: het kon deze jonge mensen niets schelen hoe ik eruit wilde zien. Ze accepteerden me zoals ik werkelijk was. Deze gezonde omgeving kalmeerde mijn woede en wrok. Ik was opnieuw in staat om te lachen en te huilen, om uit te drukken wat ik voel.
Op mijn knieën voor het Allerheiligste Sacrament begon ik mijn weg van verzoening met mijn ouders, maar vooral met mezelf. Het is een lange weg en nog steeds word ik dagelijks geconfronteerd met moeilijkheden die me uitdagen en doen lijden. Door te leren vergeven en mijn broers om vergeving te vragen voor mijn fouten, leer ik elke dag de waarheden te verwelkomen die soms schokkend en kwetsend zijn. Het grootste geschenk dat ik van de Gemeenschap zou kunnen krijgen, is dat ik alle moeilijkheden en zelfs het lijden kan aangrijpen als een kans om mezelf te verbeteren en te groeien. Ik heb mijn hele leven gerend en me verstopt voor alles en iedereen, en dat is een fout die ik niet meer wil maken. Ik ben nog steeds onderweg en elke dag ontdek ik verborgen of vergeten facetten van mezelf.
Ik dank de Heer voor het leven van Moeder Elvira en voor alle levens die Hij dankzij de Gemeenschap heeft kunnen redden. Dankjewel
Simeon