 |
Luca |
|
|
Ik ben dankbaar voor de kans om te getuigen van het geschenk van nieuw leven. Mijn naam is Luca en ik kom uit een goede familie: mijn vader heeft altijd gewerkt zodat we nooit iets tekort zijn gekomen en mijn moeder is gestopt met werken om zich aan ons kinderen te wijden. Ik heb een gelukkige jeugd gehad, ik heb veel goede herinneringen.
Toen ik de puberteit bereikte, begon ik te slippen, ik verliet de school en begon te werken, maar het geld dat ik verdiende werd al snel gebruikt om mijn “foute genoegens” te betalen. Ik voelde mijn leven steeds verdrietiger, leger, saaier worden en ik probeerde het te vullen met drugs, alcohol en gokken, maar dit alles was niet genoeg. Het werd een doorlopende schuld en een oneerlijke manier van geld verkrijgen. Ik slaagde er niet in om een uitweg te vinden; hoe meer ik doorging, hoe dieper ik viel en mijn waardigheid verloor.
Ik ben dankbaar voor die dag dat mijn broer, toen hij naar huis terugkeerde, me in "niet goede" omstandigheden aantrof en me eruit gooide. Alle mensen die me vroeger omringden, verdwenen, alleen mijn familie was dicht bij me en vergezelde me op mijn weg naar de Gemeenschap.
Ik was alles kwijt en voelde me een mislukkeling. Na een lange nacht stopte ik, voordat ik naar huis terugkeerde, in een bar: daar zag ik een jong stel samen ontbijten met hun zoontje, en ik voelde in mij dat ook ik een goed leven wilde leiden.
In het begin was het niet gemakkelijk voor mij om me aan te passen aan het gemeenschapsleven, maar ik voelde dat ik op de juiste plek was. De eerste dagen waren erg lang, moeilijk, maar 's avonds, toen ik naar bed ging, dankte ik Jezus: ik was blij dat ik opnieuw het goede kon leven en de moeilijkheden had overwonnen zonder te hoeven "ontsnappen" aan de realiteit.
Voor het eerst zag ik vrienden die dicht bij me stonden, niet uit gemak, maar omdat ze van me hielden. Ik heb veel gebeden voor mijn broer Davide zodat ook hij zijn leven zou veranderen en naar de Gemeenschap zou komen. Na twee jaar, toen ik me had kunnen verzoenen met mezelf, ging ook hij naar Cenacolo. Dit moment was erg belangrijk en versterkte mijn geloof.
Voor mij, een “verslaafde” jongen, is een van de grootste moeilijkheden om in het heden te kunnen leven zonder te verdwalen in de wonden van het verleden of in de "dromen" van de toekomst, en vandaag wil ik sterker worden als man en mijn geloof versterken. Ik zie kinderen die naar me lachen, me knuffelen, met me spelen; er zijn vele priesters, godgewijden en families die met mij de mooie en moeilijke momenten van de reis delen: dit alles heeft mijn hart steeds meer geopend.
Ik heb onlangs het beste moment van mijn leven doorgebracht in Medjugorje: ik had de gelegenheid om een paar weken naar de fraterniteit te gaan waar mijn broer is. Op een ochtend brachten we een "speciaal" meisje (= een meisje met een beperking) op een brancard naar Podbordo, de heuvel van de verschijningen. Toen we op de plek van het Mariabeeld aankwamen, begon het heel hard te regenen: om haar tegen het water te beschermen, omhelsden we elkaar stevig en glimlachte ze naar ons terwijl ze onze gezichten streelde, en we barstten alle drie in luide tranen van vreugde uit. Toen ik naar Onze-Lieve-Vrouw keek, voelde ik me door Jezus vergeven voor al het kwaad uit mijn verleden.
Een heel belangrijk jaar was het leven in het Moederhuis in Saluzzo. Ik had het geschenk om voor een bejaarde priester te zorgen, en het was een mooie ervaring: ik ben kunnen groeien in geloof, vriendschap en waarheid met de broeders die bij me waren. Hoe meer ik doorga, hoe meer ik voel dat ik moet danken en op weg gaan, vertrouwend op alles wat Jezus me vraagt om te leven.
Nu ben ik blij met mijn eerlijke en eenvoudige leven. De leegten die ik in mijn verleden in mij voelde, vul ik met gebed en door liefdadigheid te leven. Ik dank Jezus enorm, want vandaag is de Gemeenschap voor mij het mooiste geschenk dat in mijn leven had kunnen gebeuren.
Luca