 |
Cristian |
|
|
Ik ben Cristian, ik ben negenendertig en kom uit een klein stadje in de provincie Brescia. Ik ben enig kind in een werkend gezin. Ik ben opgegroeid met het voorbeeld van mijn vader en mijn moeder die hun uiterste best deden om ervoor te zorgen dat ik niets miste, maar meermaals zat ik tijdens mijn middelbare school alleen thuis en was ik jaloers op mijn vrienden die broers en zussen hadden.
Mijn puberteit bracht ik door tussen school en voetbal, mijn grote passie. Ik was een verlegen kind, maar tegelijkertijd een vechter: op het voetbalveld zat ik altijd vol energie, ik voelde me vrij.
Ik maakte de middelbare school af en schreef me in bij een insituut in het stadscentrum. Zo begon ik me voor het eerst in te laten met alcohol, roken, vervolgens ging ik niet meer naar school totdat ik naar het leger ging. Het leek te verbeteren, maar toen ik afzwaaide van het leger en naar huis ging, keerde ik terug naar mijn “oude leven”.
Ik begon in een fabriek te werken en geld te verdienen, maar ik heb nooit een cent kunnen sparen. Ik had alles, maar was niet gelukkig en ik wist niet waarom. In dit alles begon ik ook naar stadia te gaan en kwam ik in een gevaarlijke draaikolk terecht, waarin ik meerdere jaren bleef.
Mijn ouders begonnen me te vragen wat ik met mijn leven deed en ik wist niet wat ik moest antwoorden: ik voelde gewoon zoveel woede en haat. Ik begon naar verschillende centra te gaan, maar de dingen veranderden niet en het drugsgebruik werd zwaarder; vrienden en familie wilden niets meer van mij weten.
Ik heb mijn baan opgezegd en sloot me op binnenshuis; Ik had niets meer! Dus besloot ik de auto te verkopen en daar gaf een dame, die me hoorde praten met de verkoper die een vriend van me was, me het nummer van de Gemeenschap Cenacolo.
De eerste persoon die ik om hulp vroeg om de Gemeenschap binnen te komen, was mijn moeder, die huilend van vreugde naar huis snelde en tegen me zei: "Je tijd is gekomen!". Ik begreep niet wat zij bedoelde. Ik begon aan de intakegesprekken in Monza en na ongeveer anderhalve maand kreeg ik een telefoontje dat ik de eerste vlucht naar Barcelona moest nemen.
Ik bevond me al snel in de fraterniteit in de buurt van Terrassa, in Spanje, waar ik de eerste moeilijkheden ondervond, vooral in het gebed, om mijn armoede te accepteren en om in het reine te komen met mijn geweten. Ik verloor de moed niet en begon te vechten, maar voelde niets en dus vroeg ik God om mij een teken te geven dat Hij er echt was. Op een dag had ik een groot conflict met een broer in het huis, dus ging ik weg.
Mijn broeders zijn me achterna gekomen en vroegen me om terug naar huis te komen. Ik ging de kapel binnen en vóór Jezus in het tabernakel ben ik beginnen huilen als een kind, wel meer dan twee uur. Ik voelde sterk de aanwezigheid van God die me met al zijn genade vergaf.
Ik huilde van vreugde omdat ik me geliefd voelde, en van daaruit begon ik mijn verleden te accepteren, mezelf te vergeven en van mijn leven te houden. Ik kreeg een les in liefde en barmhartigheid en mijn vriendschap met mijn broers veranderde. Ik begon in de waarheid te leven en vooral te begrijpen dat de mensen die me de waarheid vertellen degenen zijn die echt van me houden.
Na een jaar en zeven maanden kwam de overplaatsing naar de tweede Spaanse transfers, in de buurt van Tarragona, waar ik me meteen op mijn gemak voelde. Na ongeveer twee maanden kreeg ik een telefoontje van mijn moeder die me op de hoogte bracht van het overlijden van mijn oom. Ongelooflijk, ik voelde zoveel rust en stilte. Ik paste in de praktijk toe wat de Gemeenschap me leerde: ik ging naar de kapel om te bidden!
Later kwam de tijd van verificatie, waar ik zoveel mooie dingen in mijn familie zag en ook een waarheid om te accepteren, en dat is dat ik nooit meer terug zal kunnen gaan om in mijn land te gaan wonen. Ik dank de Gemeenschap dat ze me heeft geleerd om na elke val op te staan en door te gaan. Zij leerde me om hulp te vragen, mijn egoïsme te overwinnen door te dienen, te vergeven en om vergeving te vragen, en liet me kennismaken met wie Cristian werkelijk is.
Nu ken ik mijn kwaliteiten en mijn armoede, die ik wil blijven veranderen doorheen mijn gemeenschapsreis. Ik wil echt mijn leven veranderen en volledig in het goede leven.
Ik dank mijn ouders en alle broers en zussen die me tot nu toe hebben geholpen; Ik dank God om me te redden, en vooral "mama” Elvira voor het voorbeeld van haar leven, gegeven en geleefd in de concreetheid van het geloof. Met haar hulp en die van God wil ik verder gaan op het pad van goedheid. Dank je! Cristian