 |
Stefano en Leonora |
|
|
Mijn naam is Stefano en nadat ik enkele jaren verloren was gelopen in het kwaad, ging ik in 2014 naar de Gemeenschap Cenacolo om mijn pad van wedergeboorte te bewandelen. Ik had nooit gedacht dat ik tijdens dit parcours de vrouw zou ontmoeten die later mijn bruid zou worden.
Ja, want ik, Eleonora, maakte deel uit van de “Vrouw, wie ben je“-groep, een groep verbonden aan de Gemeenschap, die maandelijks bijeenkomt om vrouwen de kans te geven de schoonheid en grootsheid van hun wezen te ontdekken. Dankzij beide paden die we elk op zich volgden, hebben we elkaar ontmoet, elkaar leren kennen en zijn we verliefd geworden op elkaar.
Ik, Stefano, had al een zevenjarige zoon, Lorenzo, maar Eleonora hield meteen van hem, en dit was voor mij een teken dat ze een bijzondere vrouw moest zijn.
Vandaag zijn we een gelukkig gezin, maar toch hebben we al een zwaar kruis te dragen. Na ons huwelijk heeft de Heer ons in 2018 het geschenk van een zoon gegeven. We waren erg blij, de zwangerschap was heel goed verlopen. Maar onze zoontje Francesco vertrok twee dagen na zijn geboorte al naar de Hemelse Vader... na de enorme vreugde van onze wedergeboorten en van het kindje geboren uit onze liefde, kwam er onmiddellijk een zeer zware test voor ons.
We hebben ons vaak afgevraagd waarom de Heer ons had uitgekozen om dit kruis te dragen; we weten het niet, maar we zijn zeker van één ding: dat als we allebei geen bekeringsreis hadden gemaakt en de Heer niet echt hadden ontmoet, we dit kruis, dit lijden, niet onder ogen zouden hebben kunnen zien.
Geloof, ook al werd het op de proef gesteld, gaf ons de kracht om met hoop voorwaarts te gaan, in de zekerheid dat het licht weer naar ons zou terugkeren. En inderdaad, de Heer liet ons niet wachten… veertien maanden later werd ons tweede kindje geboren, een dochtertje, Vittoria, die nu vijf en een halve maand oud is.
Het was voor ons allebei niet evident om de zwangerschap sereen te beleven; vooral voor mij, Eleonora, was het moeilijk om geen negatieve gedachten te hebben en niet overweldigd te worden door angst.
Daarbovenop kwam de pandemie van het Coronavirus er helemaal aan het begin van de zwangerschap bij, maar ondanks deze moeilijkheden hebben we deze prachtige tijd van uitkijken naar met vertrouwen kunnen volmaken. Samen bidden was onze kracht.
We zijn de Heer zo dankbaar omdat zijn liefde ons elke dag de kracht geeft om voorwaarts te gaan en getuige te zijn van zijn liefde voor de mensen die we ontmoeten.
Telkens weer danken we de Heer dat Hij ons de Gemeenschap heeft laten leren kennen.
Tegenwoordig proberen we als gezin de waarden die het Cenacolo ons heeft geleerd na te leven in ons dagelijks leven, en dit blijft ons helpen op onze weg. Het gebed dat we samen elke dag beleven houdt ons verenigd en geeft ons kracht in moeilijke tijden.
We kijken er naar uit om weer "fysiek" deel te kunnen nemen aan Gemeenschapsbijeenkomsten! We missen ze heel erg, maar voorlopig blijven we jullie volgen via streaming! Bedankt voor dit geweldige geschenk dat je ons geeft en dat ons verenigd houdt!
Moeder Elvira bedankt, want zonder jouw "ja" hadden we elkaar nooit ontmoet!
Dankjewel, Stefano en Eleonora