 |
Sébastien |
|
|
Hallo, dag allemaal, mijn naam is Sébastien. Ik kom uit België en ben negenendertig jaar. Mijn ouders hebben altijd het beste gewild voor ons. Ik had een heel fijne jeugd, met veel vrienden om me heen. Op mijn vijftiende zijn we verhuisd. Mijn ouders hadden een prachtig huis gebouwd, het was op veel punten een grote verbetering, maar tegelijkertijd bracht het ook heel veel zorgen met zich mee, waardoor mijn vader een depressie kreeg.
Het is in deze periode dat ik cannabis begon te roken. Ik dacht dat ik meer vreugde zou vinden door bij mijn vrienden te zijn in plaats van thuis waar er een negatieve en donkere sfeer heerste. Jaren later kwam ik tot het besef dat dit lijden het gevolg was van de pogingen van mijn ouders om ons een beter leven te geven; maar in die periode wist ik slechts dit: ik herkende mijn vader niet meer.
Sindsdien waren er heel wat situaties die me alsmaar meer vervreemden van mijn familie: uitgaan naar discotheken, drugs zoals ecstasy en cocaïne, het verlies van enkele van mijn dierbaarste vrienden…
Op mijn achttiende begon ik te werken omdat ik niet meer gemotiveerd was op school. En zo begon ik "maskers" op te zetten: ik bleef feesten en drugs gebruiken, maar hield mezelf voor dat niemand me hierover kon aanspreken daar ik in principe altijd gewerkt en voor mezelf gezorgd heb.
Er gingen veel jaren voorbij waarin ik foute keuzes maakte, en toen ik de confrontatie met mijn vader aanging, besefte ik dat ik wel degelijk een ernstig drugsprobleem had. Dus zei ik tegen hem: "Zoek een centrum of een kliniek en ik ga daarheen!" Ik ben in de tien jaar die erop volgden in zes klinieken geweest, maar telkens weer herviel ik. Eerst ging het goed met me, en vond ik een job, maar dan begon ik opnieuw enkele biertjes te drinken en was het afgelopen.
Op een dag had ik ruzie met mijn vader en drie maanden later benam hij zich van het leven. Vanaf dat moment begon ik te leven alsof ik niets meer te verliezen had, ook al had ik nog steeds mijn moeder, mijn broer en mijn hele familie.
Later, tijdens een telefoongesprek met mijn moeder, zei ze me dat ze voelde dat ik binnenkort zou sterven indien ik op dezelfde manier zou blijven doorgaan. Het feit dat ik mijn moeder dit hoorde zeggen, dat heeft me wakkergeschud.
Ik rebelleerde tegen het kwaad waarin ik was gezonken en ik schreeuwde het uit: "Ik wil niet sterven, maar ik weet niet hoe ik kan loskomen van dit alles!” De volgende dag vertelde mijn moeder me over de Gemeenschap Cenacolo en ik zei tegen mezelf: "Als er een God bestaat, dan reikt Hij mij nu Zijn hand“. En zo begon ik aan mijn reis van wedergeboorte waarin ik zoveel heb geleerd dat één boek niet volstaat om het allemaal op te schrijven.
De jongen die me bijstond toen ik aankwam in de Gemeenschap, mijn "beschermengel", nam me 's avonds mee naar de kapel om God te bedanken voor de voorbije dag. Hij maakte me duidelijk dat ik met Jezus moest beginnen praten over mijn leven. Ik denk dat dáár mijn diepe bekering is begonnen. Het gebeurde niet van het ene moment op het andere, maar heel geleidelijk, terwijl ik er op vertrouwde dat datgene dat me werd voorgesteld voor mijn eigen bestwil was.
Beetje bij beetje ben ik beginnen bidden, en vooral tijdens de nachtelijke Aanbidding van het Heilig Sacrament van Jezus voelde ik dat dit moment met God me de kracht gaf om alle moeilijkheden te overwinnen die ik gedurende de dag had meegemaakt
Ik was altijd al erg koppig van karakter, maar dankzij de dialoog met God slaagde ik er in om aan mezelf te werken en vrede te vinden met mijn broeders.
Wat ik ook heb geleerd, is dat vreugde voortkomt uit “ongemak”. Mijzelf ertoe verplichten om te delen van wat ik meemaakte, dat was een grote stap voor mij: het stelde me in staat vrij te worden en leerde me echt houden van de mensen om me heen.
Vandaag ontdek ik in al mijn kleinheid hoe ik een vader mag/kan zijn terwijl ik mijn jongere “broers” van de fraterniteit help bij hun problemen en moeilijkheden, en dit maakt dat ik steeds meer van het leven hou.
Ik dank de Heilige Geest die me begeleidt alsook mijn broers met wie ik elke dag samenleef, omdat ze mij adviseren over de juiste keuzes die ik te maken heb. De relatie met mijn moeder is compleet veranderd, alsof die tijden van duisternis nooit hebben bestaan.
Wat me ook enorm heeft geholpen bij de genezing van sommige van mijn kwetsuren is de vriendschap die ontstond met enkele vaders van andere jongens of met vrienden van de Gemeenschap. In deze relaties heb ik veel momenten beleefd van het leven met mijn vader en kon ik veel zaken begrijpen en vergeven. De dankbaarheid die ik heb voor God en de Gemeenschap is moeilijk uit te drukken in woorden, maar ik weet dat ik een nieuw leven heb ontvangen, een geschenk van onschatbare waarde. Ik ben echt blij dat ik leef, echt waar! Dankjewel!
Sébastien