 |
Zuster Judith |
|
|
Hallo! Ik stel me even voor: ik ben zuster Judith. Ik ben afkomstig uit België, Wallonië.
Vol vreugde kan ik jullie vertellen dat ik reeds 1 jaar in Liberia ben, op de missiepost van onze Gemeenschap. Wij verwelkomen er achtergelaten kinderen die dag en nacht bij ons wonen. Ik maak er deel uit van de groep die zorgt voor de kindjes tussen twee en vijf jaar. Er zijn twaalf kindjes in onze groep: 8 jongens en 4 meisjes. Het missieleven met de kinderen is niet altijd even gemakkelijk, maar ze helpen ons onder andere door ons te confronteren met onszelf, door bij momenten onze kwetsuren, ons verleden, datgene dat we meemaakten in onze kindertijd... opnieuw naar boven te laten komen.
Werken in de missies, dat is ook de confrontatie aangaan met de andere volwassenen waarmee we samenwerken, terwijl we nadenken over de opvoeding die we willen geven aan de kinderen en over de methodes die we dagelijks zullen gebruiken. We “werken” hier met vijf missionarissen voor twaalf kinderen. Het is een heel mooi avontuur, en ook al is het niet elke dag even makkelijk, het schenkt ons heel veel vreugde! Ik dank Moeder Elvira daar zij tien jaar geleden al intuïtief aanvoelde dat ik gemaakt was voor het werk in de missies, om te werken met kinderen. Bij het herlezen van de talrijke pagina’s over het leven en de momenten van groei die ik meemaakte tijdens alle missiejaren in Bahia, Brazilië, dan beschouw ik mezelf vandaag als een “uitverkorene” van de Heilige Geest.
Menselijk gezien en vanuit het oogpunt van de wereld heeft dit leven, met alle inspanningen en offers die het met zich meebrengt, niets “uitverkoren”. Maar ik voel me toch uitverkoren want wat ik vandaag beleef is uniek en het brengt me naar het essentiële van het leven. Heeft onze God ons niet geschapen voor de eenheid? Is de essentie van ons bestaan niet de verbondenheid met de anderen? Welnu, ziehier hoe de Heer me de kans geeft om deel uit te maken van het leven van die kleintjes die elke dag groeien en groter worden! En als zij later hun “geschiedenis” zullen herlezen, dan zal ik één van de instrumenten geweest zijn in hun leven die hen liet kennismaken met de liefde, met de ware essentie van het leven, met God, met het gebed. Het is dus een grote verantwoordelijkheid die de Heer in mijn handen gelegd heeft. En juist daarom voel ik elke dag de noodzaak om in gebed te knielen voor het Heilige Sacrament van Jezus, om aan de Opvoeder van de opvoeders advies en vergeving te vragen, en mezelf in vraag te stellen.
Vandaag kan ik, door de vele jaren die ik al doorgemaakt heb in de missies ,de talrijke pagina’s van mijn persoonlijke groei aanschouwen, gezien vanuit mijn ervaringen en mijn geschiedenis. Toen Moeder Elvira me in 2003 bij haar riep om mijn vertrek naar Bahia aan te kondigen, zei ze me: “Ik geef jou ginder geen enkele verantwoordelijkheid, ik zend je voor je eigen genezing” en op een andere keer zei ze me: “ Tussen droom en werkelijkheid ligt een zee van verschil!”.
En kijk, terwijl ik oceanen heb overgestoken om in de missies te leven en me dienstbaar te stellen voor de kinderen heb ik, dankzij het gebed en alles wat wij daar meemaken, de genade ontvangen om de innerlijke problemen die ik had, op te lossen. En zo heb ik mijn innerlijke vrede teruggevonden en kon ik werkelijk diegene worden waarvoor de Heer mij geschapen heeft.
Hier in de Afrikaanse missie merk ik dat ik er weer helemaal “sta” na een pauze van drie jaar in het Vormingshuis in Italië. Ik kan me opnieuw geven met een immens grote vreugde, met meer innerlijke vrede en met meer aandacht voor de anderen en de kinderen waarmee ik samenleef. Ja, ik ben dankbaar voor de volheid van het leven die ik vandaag ervaar terwijl ik de blik van de twaalf kinderen ontmoet met wie wij dag in dag uit ons leven delen. Alles is hier heel eenvoudig, we hebben hier geen tijd voor het overbodige. Tanden poetsen, luiers vervangen, oren reinigen, dokter spelen, poetsen, enz.. Kortom, alles wat een moeder zou doen die van haar kinderen houdt. En daarom wil ik mijn eigen moeder bedanken die, meer dan veertig jaar geleden, bewust stopte met buitenshuis werken omdat ze beter voor haar kinderen wilde zorgen. Ik weet dat ik een buitengewone rijkdom heb overgeërfd. Ik wil ze niet verliezen maar er elke dag bewust over nadenken om op mijn beurt een rijkdom en een opvoeding te schenken aan allen met wie ik nu samenleef op de missiepost, heel in het bijzonder aan onze kinderen. Zuster Judith