 |
Paolo |
|
|
Mijn naam is Paolo en ik wil jullie graag vertellen dat de Gemeenschap niet alleen mijn reddingsboei is geweest, maar nu ook echt mijn familie is geworden. Ik ben blij dat ik kan getuigen over de geboorte van mijn nieuw leven, na al die jaren uit mijn jeugd die gekenmerkt waren door verdriet en onvolmaaktheden terwijl ik op zoek was naar de zin van mijn bestaan, of beter gezegd, op zoek was naar iemand waar ik bijbehoorde. Ondanks het doorstane familieleed, als gevolg van de scheiding van mijn ouders, verliep mijn kindertijd sereen onder de hoede van mijn grootouders. Zij hebben me als echte christenen opgevoed met gezonde principes, met oprechte gebaren van liefde, en dit heeft het gemis van mijn eigen familie gedeeltelijk gecompenseerd.
De eerste tekenen van rebellie ontstonden in de periode dat ik les volgde aan het openbaar onderwijs waar ik in een technische richting zat. In die periode kregen ook enkele politieke ideologieën vorm in mijn leven. Deze hebben tot flagrante opstandige gebaren en houdingen geleid met als enige bedoeling: de aandacht trekken. Ik ben er toch in geslaagd om af te studeren, maar door mijn instabiliteit kon ik maar geen definitieve accommodatie vinden, ondanks mijn omzwervingen van de ene werkelijkheid naar de andere, van familieleden naar vrienden, tot ik er alleen voorstond. Overal waar ik kwam, liet ik een puinhoop achter. Dit leidde uiteindelijk tot gevaarlijke en ongezonde gewoonten, tot verschillende verslavingen, die de situatie, die al heel slecht was, nog erger maakte.
In 2003 nam mijn tante me mee naar wat "mijn eerste ontmoeting met de Gemeenschap Cenacolo" werd. Van die tijd herinner ik me enkel de grote verwarring en fysieke verzwakking waarin ik me bevond: een echte beproeving. Ik ben er op miraculeuze wijze in geslaagd om naar alle intakegesprekken te gaan, om dan uiteindelijk mijn weg te starten in de Gemeenschap.
Na de eerste weken van acclimatisatie, was het overheersende gevoel: "Eindelijk een beetje vrede." Een vreemde vrede echter, want ze liet me niet "rusten" op mijn wonden. Neen, ze gaf me de push om verder op zoek te gaan, eerst buiten mijzelf en vervolgens ook langzaamaan in mezelf, om op weg te gaan en te groeien. Ik zal nooit de liefdevolle aandacht vergeten van mijn "beschermengel", een jongen die zelf op weg was in de Gemeenschap en die met heel veel delicatesse en aandacht aan mijn zijde wist te staan.
Mijn verrijzenis is de vrucht van Gods genade en van vele jaren van intens gebed en serieus werk. Het minimum aan afleiding en het snelle tempo van het gemeenschapsleven hielpen mij mijn schouders "rechttrekken", en hierdoor heb ik mijn verloren gewaande waardigheid als mens teruggevonden.
Er zijn twee zaken die aan de grondslag liggen voor de wederopbouw van mijn zijn, welke nog steeds aan de gang is. Het eerste is de Eucharistische Aanbidding, het tweede is het vertrouwen dat de Gemeenschap me heeft geschonken, terwijl ik mezelf zag met al mijn valsheid, onzekerheden en hypocrisie. De persoonlijke ontmoeting met Christus, tijdens het nachtelijk gebed, dat ik ook soms al slapend heb doorgemaakt, heeft me teruggebracht naar een dimensie van serene waarheid over mezelf. Vol vrede heb ik mijn geschiedenis omarmd, terwijl ik opnieuw mijn verbintenis met God ontdekte, die God die elke dag doorgaat met me opnieuw op te bouwen, ondanks mijn kleinheid en mijn kwetsbaarheid.
In het vertrouwen dat de Gemeenschap mij gegeven heeft, zie ik het concrete antwoord en de echte Liefde van God voor mij, van die God die ik zelf vele jaren links heb laten liggen, maar waarvan ik vandaag vol vreugde kan zeggen dat ik Hem heb teruggevonden. Hij is de kostbare parel waarvoor je echt alles verkoopt om hem te kunnen aanschaffen. Dankjewel, Moeder Elvira, voor je blik die altijd vol belangstelling is voor het leven, een blik die me onrustig maakt, die me ondervraagt, me bevestigt en me sterker maakt. Paul