 |
Ana |
|
|
Mijn naam is Ana en ik kom uit Kroatië. Als ik achterom kijk en aan mijn vroegere leven denk, dan had ik me nooit kunnen inbeelden dat het mogelijk zou zijn om een nieuwe persoon te worden. Voor mij was dit onmogelijk, maar vandaag kan ik getuigen dat bij God alle dingen mogelijk zijn!
Ik ben opgegroeid in een leuk gezin met een vader, een moeder en een oudere broer. Mijn ouders hebben zich altijd ingezet voor ons zodat het ons aan niets zou ontbreken, maar helaas, tegenover sommige situaties die gebeurd zijn, hebben zij ons niet kunnen beschermen: één daarvan was de oorlog in ex-Joegoslavië waardoor we moesten verhuizen, en zo werden we gedurende twee jaar gescheiden van onze vader. We hebben allen geleden, wachtend op het moment waarin we weer bij elkaar zouden zijn. Mijn moeder is altijd een groot voorbeeld geweest: ze voedde me goed op, gaf me de echte waarden van het leven en het vrouwzijn door.
Al van kindsbeen af ging ik naar de Kerk en zong ik in het koor. Ik had zoveel mooie wensen in mijn hart, maar helaas, de verwondingen die ik had en de leegte die ik in me voelde, brachten me tot het willen wegvluchten van het lijden, niet wetende hoe ik hiermee de confrontatie kon aangaan. Mijn eerste vlucht was niet in verslavingen, die heb ik later ontmoet, maar in de school. Ik herinner me de dag waarop ik, geen zin hebbende om te studeren, niet naar school ben gegaan en dit verborg voor mijn ouders. Op het eerste moment leek mij deze "vlucht" een goed idee, maar dit had tot gevolg dat ik de leegte in mij alsmaar groter voelde worden. Ik respecteerde mezelf niet meer en ik was gestart met te vluchten in verschillende foute richtingen. Mijn ouders waren zich niet bewust van mijn problemen want ondanks alles waren mijn schoolcijfers goed en aan de buitenkant liet ik me zien als een braaf meisje.
Toen ik een tiener werd, had ik veel complexen en een groot minderwaardigheidsgevoel tegenover anderen. Ik voelde me niet goed meer in mezelf, ik wou altijd iemand anders zijn. Ik ging op die manier door, mezelf alsmaar meer verliezende in verwarring, en toen ik twintig was, probeerde ik mijn eerste drugs en vervolgens medicijnen waarvan ik afhankelijk werd. Mijn ouders hebben vrijwel onmiddellijk gemerkt dat er iets mis was, en eenmaal zij het probleem hadden ontdekt, probeerden ze me te helpen op verschillende manieren: met de psycholoog, met therapieën… maar dit gaf slechts gedeeltelijk hulp want in werkelijkheid had ik geen nood aan andere medicijnen of therapieën, maar HOE ik kon leren te leven!
Na drie jaar op die manier geleefd te hebben, was ik innerlijk vernietigd, kapot. In die periode van hoge nood heb ik toenadering gezocht bij een priester, een vriend van de familie, en het is juist hij die me de Gemeenschap voorstelde. In het begin wou ik er niets van weten want het leek me een zoveelste val gelijk al die andere die ik al meegemaakt had. Maar vandaag dank ik God en mijn ouders omdat ze vastbesloten bleven in hun beslissing om mijn leven te redden en me nooit opgegeven hebben.
Ik ben binnengetreden in de Gemeenschap met het idee er zes maanden te blijven. De eerste tijd was het heel erg moeilijk: dikwijls wou ik opgeven, alles laten vallen en weglopen, zoals ik altijd gedaan had in mijn leven ten opzichte van problemen, maar de vriendschap van de meisjes die me heel nabij bleven en de steun van mijn ouders gaven me de kracht om te blijven. De eerste grote veranderingen binnenin mij kwamen er toen ik Gods waarheid ontmoette. Ik zal nooit dat moment vergeten waarin ik met alle meisjes verzameld was in de kapel en elk van ons zijn hart had geopend, in waarheid delende over datgene dat het meest op ons woog. Ik droeg in mij zoveel zaken die me pijn deden en ik had nood om dit alles naar buiten te brengen.
Terwijl ik dit deed, voelde ik de liefde van de meisjes, want niemand bekritiseerde me voor gemaakte fouten, maar ze omhelsden me en bemoedigden me om mijn weg in de waarheid voort te zetten. Op dat moment heb ik een grote bevrijding gevoeld welke de medicijnen me vroeger nooit gegeven hebben, en ik besloot om niet meer te leven in leugens en te kiezen voor de waarheid, voor mijn gehele leven. Daarna, stap voor stap, en door middel van de nachtelijke aanbidding waarin ik leerde te praten met Jezus en leerde luisteren naar hem, vond mijn bekering plaats. Met Hem vond ik de kracht om niet op te geven en verder op weg te gaan, mijn zes-maanden "project" overschrijdend. Hoe meer de tijd verstreek, hoe meer het verlangen groeide in mij om in het goede te leven.
Toen ik "sterk in mijn schoenen begon te staan", heb ik van de Gemeenschap het geschenk gekregen om "engelbewaarder" te zijn waarin ik de zorg op me nam van een jong meisje dat net aangekomen was. In het geven van mezelf, begon ik een innerlijke rijkdom te beleven en mijn leven vond eindelijk een doel, een richting, een betekenis. Vandaag leef ik in een prachtig huis, met meisjes, kinderen, gezinnen en enkele jongens.
In de voorbije maanden heb ik het geschenk gekregen welke ik zo verlangde, "tante" zijn van de kinderen in de fraterniteit: mijn leven gevend aan hen, ontving ik zoveel meer. Ze helpen me om totaal uit mezelf te komen, uit mijn egoïsme, en ik merk dat mijn verlangen om te leven alsmaar groter wordt. Ik dank alle mensen die me geholpen hebben om mijn leven te veranderen, mijn ouders en onze Moeder Elvira die haar leven heeft gegeven, gelovend in ons. Dank u Heer, want binnen in mij was ik dood en vandaag voel ik mij een verrezen vrouw, opnieuw levend! Dank, Heer voor alles en voor altijd! Ana