Hallo, ik ben zuster Claudia en ik woon nu als Missiezuster van de Verrijzenis in de Gemeenschap Cenacolo. Toen ik in de Gemeenschap aankwam, was ik een verward, fragiel en zoekend meisje van tweeëntwintig. Ik ben mijn familie erg dankbaar omdat ze me van kindsbeen af over Jezus en Maria heeft verteld en mij liet deelnemen aan het parochieleven: ik durf te zeggen dat sinds mijn jeugd de parochiezaal mijn tweede thuis was waar ik opgroeide in een gezonde omgeving. Ik wist dat Jezus bestaat, dat Hij een vriend is die aanwezig is, en dat ik reeds als klein meisje met Hem sprak.
In zo’n goede omgeving wonen beschermde me tegen het kwaad, maar toch voelde ik me in mijn hart heel dikwijls eenzaam en niet geleid door mijn ouders. Mijn vader vertelde me dat ze jong getrouwd waren en dat ze zich niet volwassen voelden toen ik geboren werd, niet in staat om een kind op te voeden. Ondanks alles heb ik nog steeds mooie herinneringen aan mijn tienertijd: mooie vriendschappen die nog steeds bestaan omdat ze destijds geconstrueerd waren in het Licht, heel wat dagen die doorgebracht werden in de parochie met vrienden en verschillende activiteiten, vrijwilligerswerk in verpleeg- en rusthuizen en met gehandicapten . Maar al dat goede dat ik deed waren slechts uiterlijke vaardigheden, zaken die me niet echt raakten, want eenmaal terug thuis was ik de “eeuwige” ruziemaker, op school zette ik me amper in, nam mijn studies niet au sérieux, en aan mijn zus gaf ik veel preken, maar besteedde verder niet veel tijd aan haar. En opgroeiend wist ik zeker dat ik later wilde trouwen en een mooi christelijk gezin zou stichten met veel kinderen.
Ik was verloofd met een jongen waar ik veel van hield, maar vaak merkte ik dat er iets niet klopte, waren we niet gelukkig. Ik besefte dat ons samenzijn me gevangen hield, mijn verlangens beperkte, ik wilde iets meer. Dus besloten we uit elkaar te gaan maar nadien ging ik door een periode van diep lijden, voelde ik me een grote mislukkeling, een loser, teleurgesteld in het leven, maar niet wetend wat ik moest doen of waar ik heen moest gaan. Gelukkig heb ik naar God geroepen, heb ik Hem om hulp gevraagd, en hoorde ik hoe Jezus in mijn hart tegen me zei: "Wees niet bang, Ik ben bij je, Ik hou van je". Het was op dat ogenblik dat een meisje me uitnodigde voor een bijeenkomst van de Gemeenschap Cenacolo. Dit heeft een sterke impact gehad op me: ik ontmoette zuster Elvira, een eenvoudige en vastberaden vrouw die iets had dat mij kon leren om een echte vrouw te worden. Ik heb onmiddellijk gevraagd of ik een maand ervaring mocht opdoen in de Gemeenschap.
Tijdens deze maand woonde ik samen met andere meisjes die, om weg te geraken uit hun eigen moeilijkheden, een lang parcours aflegden of reeds hadden afgelegd in de Gemeenschap op basis van gebed, werk en echte vriendschap. Tijdens deze “reis” herkende ook ik mijn armoede, mijn fouten en de echte concrete opdrachten die ik tijdens de levensevaluaties ontving, waren een grote hulp om ze te leren overwinnen. Ik begreep steeds meer dat het christelijke leven een coherent leven is, waarbij trouw zijn aan jezelf boven alles staat en niet alleen externe kennis is. Het licht van het gebed stelde Jezus in staat mijn hart en mijn gevoelens te helen, en het gaf me de kracht om beter met anderen om te gaan. Door elke dag opnieuw het ware en diepe leven van de Gemeenschap te beleven en ervoor te kiezen, dook opnieuw de stem die me geroepen had op in mijn hart: ik werd steeds verliefder op Jezus en op dit eenvoudige leven, het gebed en de broederlijke liefde. Ik ontdekte een Jezus die capabel is om heel wat jongeren te laten verrijzen, jongeren met wonden dieper dan de mijne; een Jezus die geneest, wonderen verricht, een levende Jezus die mij heeft geroepen om een antwoord te geven op Zijn liefde waarin ik mij omhuld en overweldigd voelde. Ik vroeg om de weg van religieuze toewijding te mogen inslaan. Sinds die dag voelde ik me eindelijk een vrije vrouw.
Vandaag ben ik gelukkig getrouwd met Jezus, gestorven en opgestaan voor mij, en het lijkt mij dat de Gemeenschap Cenacolo waarin ik woon een rivier is die gevuld is met leven, liefde, vreugde, vrede. Het is een onstuimige rivier waardoor ik wordt meegesleept. Ik moet me enkel vol vertrouwen en nederigheid op Hem verlaten, terwijl ik mijn leven leid met een groot hart en liefde voor iedereen. Ik voel me bevoorrecht om geroepen te zijn onder de Zusters van het "eerste uur" en om een Moeder zoals Elvira te hebben die ons volgt, van ons houdt en ons opleidt op de school van Gods liefde.
In al deze jaren voel ik dat ik het honderdvoudige heb ontvangen van God na de kleine “ja” die ik Hem heb gegeven. Een geweldig cadeau voor mijn leven was datgene dat ik gedurende enkele jaren heb mogen beleven met de straatkinderen in de missie van Bahia, in Brazilië. Die jaren waren rijk aan leven, rijk aan gegeven maar grotendeels ontvangen liefde. Ik heb het eerste kindje, een meisje, weten toekomen op onze missiepost, en nu zijn het er tachtig!! De missie opende mijn horizon, zette mijn hart wijdopen voor de kindjes, de tieners en de armen die ik daar heb ontmoet en leerde liefhebben, en voor wie ik doorga met leven geven en bidden.
Vandaag woon ik in het Vormingshuis, samen met andere jonge mensen die met gulheid willen reageren op de roep van God. Het is mooi om samen op weg te gaan, echte vriendschappen op te bouwen, in eenheid te leven en te groeien in een concrete liefde voor Jezus en degenen die Hij aan ons wil toevertrouwen. Ik kan echt getuigen dat de Heer, terwijl Hij me riep om Hem te volgen, niets van me heeft weggenomen: vandaag voel ik me rijker dan gisteren en ervaar ik elke dag, zoals onze paus Benedictus zegt, dat "de Heer, als Hij roept, niets wegneemt, maar alles geeft." Claudia