Gemeenschap Cenacolo - Officiële Nederlandstalige Site

Skip to content

	Feest van het Leven!

Florida (VS), 4-5-6 november 2022

Drie maanden lang werd het Feest van het Leven in Florida voorbereid, het eerste face-to-face feest, na de jaren van Covid ... Zolang, omdat we een stap verder wilden gaan: met nieuwe ideeën en om meer mensen te betrekken bij de creatie van het "recital" voor de zaterdagavond. Via "Google Meet" hadden we contact met de vier fraterniteiten van de Verenigde Staten om zo samen na te denken over hoe verder te gaan en dit dan uit te werken. We bleven niet gespaard van enkele onverwachte tegenslagen: we werden een paar weken voor het feest "verrast" door een orkaan. Godzijdank hoefden we niet te evacueren en zo werd dit moment een kans om samen te zijn in eenvoud en vriendschap. Helaas kregen we uit Italië te horen dat geen van onze priesters kon komen, ook al omdat het tijdens deze dagen ook de viering van de 25ste verjaardag van de missie in Brazilië was. Maar, de Goddelijke Voorzienigheid liet ons niet in de steek. Tot onze grote verbazing, “verscheen” op de vooravond van het feest zuster Jennifer!!

Vanuit alle staten van de VS kwamen veel ouders, broers en zussen, echtgenotes en kinderen van onze jongeren. Ook uit Panama!! De eerste dag kwamen we bijeen in de Corpus Christi-parochie, een kerk in de buurt van jongensfraterniteit "Maria Immacolata". Deze dag stond in het teken van de gezinnen, om hen voor te bereiden op de ontmoeting met hun zonen en dochters. Na het bidden van de Heilige Rozenkrans deelde zuster Jennifer haar verhaal van opstanding. Zij deed dit aan de hand van enkele concrete onderrichtingen die ze van moeder Elvira had ontvangen. Na het eten verhuisden we naar het jongenshuis om de Eucharistische Aanbidding te beleven onder de grote tent... Daar werden we opgewacht door de jongens en meisjes die al op hun knieën klaar zaten op het podium!!! Zo konden we samen een intens moment van gebed, genezing en dankzegging beleven. Daarna: volgden de "zeven seconden" knuffels en de tranen van vreugde!

Zaterdagochtend werd in het huis “Maria Immacolata” het feest verdergezet met een dag in het teken van de Biecht. Na het bidden van de Heilige Rozenkrans voor het Allerheiligste Sacrament, kwam broeder "Mac" ons spreken over Gods Barmhartigheid aan de hand van verschillende passages uit de Bijbel maar ook vanuit zijn persoonlijk levensverhaal. Tien priesters, onder wie onze dierbare vriend bisschop Baker, verspreidden zich over het uitgestrekte, groene terrein van de fraterniteit. Onder parasols die ons zowel tegen de zon als tegen een onverwachte zware regenbui beschutten, gingen mensen, rij na rij, te biecht. Aan het einde nodigde Albino iedereen uit om te springen van vreugde, zoals hij moeder Elvira altijd zag doen na de biecht!

Na de lunch verzamelden we ons onder de tent voor het middagprogramma, opnieuw gevuld met getuigenissen van families en kinderen van de Gemeenschap, verrezen dankzij het vertrouwen in de Gemeenschap, en de vriendschap die ze daar mochten vinden. Ook de ouders en zus van zuster Jennifer waren aanwezig. Door hun verhalen kwamen er veel emoties bij de toehoorders los, tranen maar ook veel gelach.

In de namiddag ging Bisschop Baker voor in de Eucharistieviering in concelebratie met Monseigneur Chilen en vader Charlie Becker. In zijn homilie nodigde hij ons uit om onze creativiteit te gebruiken om het goede te doen, en ook bij het tonen aan de wereld van wat we hebben geleerd. Hij nodigde ons ook uit om de levenslessen van Moeder Elvira en van de Gemeenschap te volgen. Zij leren ons de opoffering te beleven zoals de Maagd Maria, een voorbeeld van nederigheid. Aan het einde van de Mis bedankten we hem voor zijn trouwe vriendschap vanaf het begin van de reeds 29 jaar Gemeenschap in Amerika.

Na het avondeten verzamelden we ons onder de grote tent voor de avond met als thema "Het Feest is voor Jullie". Voor het hoofdrecital begon, bekeken we video's welke door de missies van Liberia en Peru waren voorbereid om ons een gelukkig feest te wensen. De laatste video was die van paus Franciscus bij zijn bezoek aan Rome, waarin het thema van het recital van deze avond wordt uitgelegd.

Een groep van onze jongens bracht de gekostumeerde dans van de "Maskers" en met een "vernieuwde" choreografie gebaseerd op de originele. Dan was er een heel origineel bijbels toneelstuk. Daarin werden enkele genezingen door Jezus opgevoerd en hedendaagse verhalen van jongens en meisjes, die uiteindelijk de "gasten van het feest" werden nadat alle andere genodigden excuses verzonnen om niet te komen. Sommige scènes waren ook leuk, een beetje op de typische wijze van Cenacolo, maar met een Amerikaans tintje!!!

Op zondagochtend begonnen we de dag vroeg met vreugdeliederen en het bidden van de Heilige Rozenkrans gevolgd door een tijd van Eucharistische Aanbidding. De gezinnen waren uitgenodigd om samen te komen om de zegen te ontvangen terwijl het Allerheiligste Sacrament werd rondgedragen. Met lof- en dankliederen konden we de Verrezen Heer Jezus "Dank U" zeggen. Na een korte pauze volgde de Heilige Mis, met als voorganger de nieuwe bisschop van het bisdom Sint-Augustinus, Monseigneur Erik Pohlmeier. Hij had het boek “Una Speranza che Rinasce” - "Hoop die herboren wordt" gelezen om ons beter te leren kennen. In zijn homilie deelde hij met ons zijn verbazing over de ontdekking van onze dagdagelijkse realiteit! We werden eraan herinnerd dat we een God volgen die zoveel meer geeft dan we ons ooit kunnen voorstellen, die zijn beloften nakomt, omdat Hij een God van levenden is!

De bisschop bleef lunchen met de vele jongens, meisjes, zonen, dochters van Cenacolo om van onze “Amerikaanse keuken" te eten: onze hotdogs en hamburgers bereid met zoveel liefde! We namen afscheid van veel ouders en gezinnen die vroeg moesten vertrekken, maar het programma in de middag ging door met de zegening van de jongens en meisjes die de Gemeenschap verlieten, met het gebed van het Kroontje van de Goddelijke Barmhartigheid en met onze vreugdeliederen.

Dank u, Heer Jezus, voor deze 29 jaar van Cenacolo in Amerika, voor het geloof en de aanwezigheid van Moeder Elvira die ons in al die dagen vergezelde en voor al diegenen die ons hebben geholpen of gesteund met hun gebeden!

De grote familie van Cenacolo in Amerika

Getuigenis van Maura

Het Feest van het Leven was het eerste dat ik meemaakte met de hele Gemeenschap; de sfeer was heel familiair en liefdevol. Dit Feest kan in twee woorden worden samengevat: barmhartigheid en vergeving. Twee weken voor het Feest van het Leven veranderde er iets in mij. Ik had nog nooit zo'n ware vreugde gevoeld. Ik nam het eerlijk gezegd allemaal voor lief. Ik heb nooit echt geprobeerd om mijn hart te leggen in wat ik aan het doen was. Maar in die twee weken stortten al mijn muren in: ik koos ervoor om meer open te zijn en mijn ja te zeggen tegen de Gemeenschap. Op het moment dat ik mijn ouders zag, was ik zo opgewonden om ze te vertellen dat ik eindelijk had besloten om te blijven en goed op weg te gaan, en ik zag hun gezichten oplichten!! Deel uitmaken van de "Gesti Crew" heeft me echt geholpen om in vertrouwen te groeien en anderen vreugde te brengen. Deel uitmaken van de sketch hielp me ook om mijn onzekerheden te overwinnen en vooruit te komen, zelfs als ik me ongemakkelijk voelde. Ik heb geen spijt van deze keuze omdat ik de ware betekenis heb ontdekt van wat de Gemeenschap werkelijk is en van het leven dat ze voortbrengt. Ik ben erg dankbaar voor de steun die ik krijg van mijn ouders maar ook van mijn zussen. Gods goedheid is echt zichtbaar in de Gemeenschap!

Getuigenis van Anastasia

Het was echt door Gods voorzienigheid dat ik dit "feest" met mijn moeder kon delen op het Feest van het Leven. Met slechts 4 maanden in de gemeenschap, hebben zowel zij als ik het geluk gehad dit nieuwe deel van mijn “reis” te kunnen ervaren, en het was een groot geschenk voor ons beiden. Terugkijkend op de ervaring, terugdenkend aan de dagen voor het Feest, vertelde de verantwoordelijke van ons huis ons een les van Moeder Elvira, dat wanneer je je familie voor het eerst ziet, ze 7 seconden lang omhelsd moeten worden, zelfs als ze proberen los te laten; en ik wist dat, als ik mijn moeder had gezien, dat niet eens een probleem zou zijn geweest; ze vertelde ons ook dat we ons geen zorgen hoeven te maken over wat we tegen ze moeten zeggen, omdat dit een genezingstijd voor iedereen zou zijn. Voor het Feest was ik erg nerveus, niet wetend of mijn familie er zou zijn en wat ik ze ging vertellen. Maar toen de tijd daar was en mijn moeder en ik samen tijd doorbrachten, was het heel goed, en ik geloof zeker dat de heilige geest ons hielp om vruchtbare gemeenschap met elkaar te hebben. Mijn moeder vertelde me hoe ze maandelijks online ouderbijeenkomsten bijwoonde en het was erg leuk om haar optimistisch en opgewekt te zien, het betekende ook veel om te weten dat ook zij aan mijn zijde "loopt" en dat ik zelfs op de moeilijkste dagen niet alleen ben. Het was ook fijn om samen met mijn moeder de Aanbidding van het heilige sacrament en de mis bij te wonen nadat zoveel mensen verloren waren gegaan, en het was zeker heel bijzonder, ik bedank de Gemeenschap voor alles wat ze heeft gedaan en elke dag nog steeds doet voor mij en mijn familie , wetende dat ik maanden geleden geen hoop had, maar vandaag loop ik in het licht met Jezus en Onze-Lieve-Vrouw aan mijn zijde. Ik kijk uit naar nog veel meer feesten met deze Cenacolo-familie!

Getuigenis van Mariel

Vol gemengde gevoelens begon ik aan het Feest van het Leven: anticipatie, opwinding, nervositeit... Ik stond te popelen om mijn familie te zien, te popelen om ze te knuffelen en te kussen nadat ik ze vele maanden niet had gezien, te popelen om mijn excuses aan te bieden voor de manier waarop ik ze pijn heb gedaan en mijn verslaving voor hen verborgen heb gehouden. Ik was verrast toen ik bij een lege tent aankwam, met uitzondering van alle jongens en meisjes die met Albino op het podium stonden. We hadden het geschenk van de Aanbidding gekregen voordat we onze families zagen en ik was dankbaar omdat mijn hart heftig bonsde. Albino moedigde ons aan om "los te laten" en die woorden doorboorden mijn hart. Ik was er klaar voor, ook bereid om open en eerlijk te zijn tegen mijn familie en ze te omhelzen zoals Moeder Elvira ons leert onze ouders te omhelzen de eerste keer dat we ze zien. Ouders begonnen binnen te komen en ik vroeg me af of ik mijn familie zou zien. Toen wees een vriend ze aan in de menigte en ik keek mijn vader aan en werd overmand door emotie. Ik kon mijn tranen niet bedwingen. Mijn hele pijn met mijn familie smolt weg en alles wat ik kon voelen was liefde en dankbaarheid voor hen. Zelfs mijn vader was ontroerd en had tranen in zijn ogen toen hij mij zag. Op dat moment vertelden onze ogen wat woorden niet konden zeggen: 'Ik hou van je. Ik mis je. Mijn excuses. Ik ben trots op je. Ik ben dankbaar. Ik huilde toen ik mijn moeder ook zag en ik straalde zo van vreugde dat ik me van binnenuit voelde stralen en glimlachte van oor tot oor. Zodra ik kon, rende ik met een jeugdige opwinding naar mijn ouders. Ik omhelsde mijn vader en moeder stevig en huilde in hun armen. Er werden geen woorden gesproken. We omhelsden elkaar gewoon. Ik vroeg de Heilige Geest om in onze familie te komen... 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7... en ik raakte de tel en de tijd kwijt omdat we elkaar zo lang omhelsden en ik niet meer hoefde te tellen. In de week voorafgaand aan het feest was ik zo nerveus dat mijn vader zich zou terugtrekken als ik hem zo lang zou omhelzen, maar hij omhelsde mij net zo stevig als ik hem omhelsde. Tijdens het Feest van het Leven hoorde ik dat mijn ouders de maandelijkse ouderbijeenkomsten bijwoonden, een verrassing die ik niet had verwacht, maar die me raakte omdat ze met me mee op weg gaan. Ik kon mijn ouders om vergeving vragen voor de manier waarop ik ze pijn heb gedaan en ik ben bevrijd van mijn verslaving die ik voor hen verborgen had gehouden. Ze zeiden dat ze me al hadden vergeven en zelfs meer, dat ze trots op me waren en dat ze dit recht in mijn hart voelden. Mijn moeder vroeg mijn vergiffenis en het was een mooi helende moment in mijn relatie met haar. Ik had maandenlang al deze angst opgebouwd om het mijn ouders te vertellen en ze verwelkomden me gewoon met onvoorwaardelijke liefde en genade. Mijn moeder vertelde me dat dit het gelukkigste moment in jaren was in de momenten dat ze me heeft gezien en ik was ontroerd omdat ik wilde dat mijn ouders weer het licht in mijn ogen zagen. Mijn ouders omhelsden de gemeenschap van ganser harte en voelden vrede met mijn aanwezigheid hier omdat ze duidelijk Gods aanwezigheid door de gemeenschap voelden. Voordat ze vertrokken, moedigde mijn vader me aan om de gemeenschap te omarmen, mijn best te doen en kortom alles te geven, precies zoals hij me verteld had op de dag dat ik mijn weg in de Gemeenschap was begonnen.