 |
Maria |
|
|
Mijn naam is Maria, ik ben dertig jaar oud en ook ik ben een getuige van het feit dat Christus in mijn leven is verrezen.
Vier jaar geleden zei ik “genoeg, stop” tegen alcohol, anorexia en mezelf weggooien, en ik vroeg de Gemeenschap om hulp. Hier begreep ik dat de reden voor dit verkeerde gedrag te vinden is in mijn geschiedenis en die van mijn familie. De Heer verlichtte langzaam alles wat ik niet onder ogen wilde zien, zodat ik alles aan Hem kon toevertrouwen en mijn kruisen kon omarmen.
Ik ben de zevende van tien kinderen, plus één die onmiddellijk naar de hemel is opgestegen. Tijdens mijn eerste levensjaar werd mijn moeder ziek en ervoer ze depressieve crisissen die niet verklaard konden worden. Dus ik ben opgegroeid zonder haar omdat ik haar afwees, ook al woonden we onder hetzelfde dak.
Ik vertelde niemand over de pijn en woede die ik had, omdat ik mijn vader, die al voor ons allemaal moest zorgen, niet nog meer zorgen wilde bezorgen. Bovendien zorgde de economische onzekerheid en het feit dat ik christen ben ervoor dat ik me anders voelde dan de anderen.
Vandaag ben ik zo dankbaar voor dit alles omdat ik erken dat dit alles mij heeft gevormd tot wie ik ben, maar toen schaamde ik me daarvoor. Godzijdank is mijn vader altijd dicht bij mijn moeder geweest en was er altijd een grote eenheid in mijn familie. Ik was het die weinig of helemaal niet sprak en alleen buitenshuis rust zocht. En de wereld daarbuiten is gevaarlijk als je gevoelig bent en niet het goede kunt kiezen.
Op mijn achttiende legde mijn vader me uit dat de ziekte van mijn moeder een degeneratieve ziekte van het zenuwstelsel is en erfelijk is. Enerzijds maakte dit me bewust van het risico dat ik het ook kan hebben, maar anderzijds stelde het me gerust, want tot op dat moment was ik ervan overtuigd dat ik de oorzaak was van haar onbehagen.
Maar inmiddels had ik te veel barrières opgeworpen tegenover iedereen, ik had geen idee wie ik was en ik zocht het buiten mijzelf, want van binnen voelde ik me verdeeld, verdrietig en alleen. Totdat ik het dieptepunt bereikte.
Ik trad toe tot de Gemeenschap in de fraterniteit van Lourdes, en later begreep ik dat Onze Lieve Vrouw wilde dat ik daar kwam om me ten diepste te genezen, om mijn leven, mijn lichaam, mijn vrouw-zijn weer lief te hebben. Ik ontdekte de dialoog met de Heer, die mij concreet helpt in mijn dagelijks leven.
Ik herinner me een keer, toen ik in de keuken was, dat ik een heel moeilijk moment had met het meisje dat “huisknecht” was. Het gesprek eindigde toen ik huilde, ik die nooit huilde, en ze vroeg me of ik even naar de kapel wilde gaan om te kalmeren! Daar heb ik al mijn woede over mijn verhaal en mijn familie geuit, totdat ik tegen mezelf zei: «Nu kun je ze niet langer de schuld blijven geven. Ga eten koken voor je zussen!’” Ik wilde niet langer geblokkeerd worden door mijn wonden, maar ik moest ze zien, ze ondergaan en mezelf zo verwelkomen, met al mijn armoede.
Later vroeg ik mijn moeder, mijn vader en mijn broers en zussen om vergeving, omdat ik besefte hoe egoïstisch ik was geweest. Bij de laatste “verificatie” thuis voelde ik me voor het eerst thuis door voor mijn moeder te zorgen. Mijn moeder heeft een groot verlangen om te leven ondanks dat ze zich in de laatste fase van haar ziekte bevindt. Ik denk dat ik veel van haar kan leren en ik zie hoe deze ziekte ons allemaal samen heeft gebracht, want er is zoveel liefde om mijn moeder heen.
Ik dank de Heer voor elke keer in deze jaren dat het leven me heeft gevraagd om verder te gaan dan mijn menselijkheid, om meer en meer lief te hebben. En wat is er soms veel lijden!!! De afgelopen jaren ben ik dicht bij verschillende behoeftige meisjes geweest, en ik heb begrepen dat we instrumenten zijn, maar Hij is het die ons redt, die wonderen verricht en die ons vrij laat om te kiezen. Ik heb gemerkt dat de zorg voor mensen in nood me met vreugde vervult.
In mijn hart is er vandaag grote dankbaarheid voor alle mensen die ik heb ontmoet op dit pad van verrijzenis!
Bedankt iedereen. Maria