Mijn naam is Silvio, ik kom uit Kroatië en ik maak deel uit van de grote familie van de Gemeenschap Cenacolo. Ik ben blij dat ik mag getuigen over mijn verrezen leven. Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin waarin ik van jongs af aan een goede opvoeding heb gekregen. Helaas, ik ben enig kind en daarom ging ik in mijn vriendschappen altijd op zoek naar de broers die ik niet had. Met als gevolg dat ik me teveel hechtte aan mijn vrienden. Tot mijn dertiende verliep alles prima in mijn leven: ik was een goede leerling, deed aan sport, had vrienden… een heel normaal leven. Ik ging ook mee naar de Kerk omdat mijn ouders dat deden, maar ik beleefde het geloof niet als iets levends.
Langzaam aan voldeed dit alles me niet meer, ik wilde meer en dus ging ik op zoek naar andere vrienden, ik zocht personen die ouder waren dan mezelf. Bij hen zag ik hoe ik mijn angsten en verlegenheid zou kon overwinnen, dus begon ik hen te imiteren.. zowel qua gedragingen als in het maken van slechte keuzes: ik begon "wiet" te roken, alcohol te drinken, naar techno-party's te gaan… en in een mum van tijd was ik bij de heroïne beland. Het leek of alles goed ging met me, ik voelde me vrij en zo wilde ik leven voor de rest van mijn leven… maar in werkelijkheid verloor ik, zonder het te beseffen, alle controle over mezelf. Toen kwamen de eerste problemen met de wet. In die jaren heb ik ook de relatie met mijn ouders stukgemaakt: zij hebben geprobeerd om me op alle mogelijke manieren te helpen, maar ik heb nooit geluisterd, ik besefte niet hoe erg ik me al in problemen "had gestoken": elke dag ging ik een stukje meer dood doordat ik alsmaar meer de deuren had opengezet voor het kwaad!
Op zestienjarige leeftijd stond ik voor een gedwongen keuze: naar de Gemeenschap gaan of in een tuchtschool eindigen. Ik was zo versuft en verward dat ik in eerste instantie bijna voor de tuchtschool wilde kiezen, omdat ik dacht dat dit meer iets was voor "echte" mannen! Bij nader inzien, in een "helder" moment, bedacht ik me en zag ik in dat het comfortabeler was om naar de Gemeenschap te gaan: niet voor lang, maar net genoeg om alles een beetje "tot rust te laten komen" daarbuiten.
Toen ik was aangekomen bij de Gemeenschap was mijn grootste probleem om alles te bevatten wat mij hier werd aangeboden. Gekwetst door het "straatleven" kon ik niet geloven in het goede dat ik hier inademde, ik slaagde er niet in vertrouwen te schenken, te geloven dat ik niet zou worden verraden. Maar geleidelijk aan heeft de belangeloze vriendschap die ik hier ontving me doen inzien dat ook ik moest veranderen: dit was het moment waarop mijn "weg" werkelijk is begonnen!
Het eerste dat me diep geraakt heeft in de Gemeenschap was mijn "beschermengel", de jongen aan wie ik toevertrouwd werd en die me geholpen heeft om de eerste stappen te zetten. Doordat hij aanwezig was als een echte vriend heb ik God naast me "gezien": het was als een oproep om te leren om te werken en om serieus te leven. Na een poosje begon God heel bewust met mij "te praten" in tal van situaties, en ik besefte dat een leven met de Heer mij vergeving, hoop en vreugde gaf. Ik moest mezelf leren aanvaarden met de fouten die ik in het verleden had gemaakt, maar ook met deze die ik nog steeds maakte in de Gemeenschap. Het sacrament van de biecht heeft me geholpen om mijn armoede te herkennen en om Gods vergeving te ontmoeten.
Vandaag heb ik ervoor gekozen om de kostbare waarden te beleven: de anderen graag zien, hen ook liefhebben in moeilijkheden, vergiffenis weten te schenken en te vragen aan de Heer en aan mijn broeders, elke keer als ik hen gekwetst heb vanuit mijn menselijke kleinheid.
Niet alleen mijn leven, maar ook dat van mijn familie is veranderd: we hebben ons verzoend met elkaar, elkaar vergiffenis geschonken, en vandaag ben ik heel gelukkig dat ik mijn relatie met hen opnieuw heb kunnen opbouwen. Dank u wel Heer Jezus, voor onze grote Cenacolo-familie en voor al die levens die een periode dood waren maar nu verrezen zijn. Silvio