 |
Villa Rosa, 2° verjaardag! |
|
|
Argentina, Villa Rosa
6 maart 2022
"LAAT ONS OP WEG GAAN!"
Twee jaar geleden werd in Villa Rosa het eerste meisjeshuis in Argentinië en Latijns-Amerika ingehuldigd. Na die gebeurtenis kwam de pandemie en werd het onmogelijk om te feesten en samen te komen. Toch zette de Gemeenschap haar niet te stoppen weg verder om jongeren en ouders te helpen.
Zo bleven de meisjes komen. Sommigen van de eerste groep werden dan overgeplaatst want de deuren stonden altijd open om nieuwe gekwetste vrouwen te verwelkomen, sommigen zelfs met kinderen. Het huis werd nog fraaier door de leuke groep die gevormd werd, maar vooral, de groep schonk leven aan het huis. Godzijdank nam de pandemie af en het eerste echte jubileumfeest kon gehouden worden met grote vreugde en veel mensen: allen waren heel blij om weer samen te zijn met familie, vrienden en nieuwelingen.
Het was echt een feest om erbij te zijn. De tuin was mooi versierd, er werd gedanst met de gebaren en er werd vol vreugde gezongen. Wanneer het moment van Aanbidding was aangebroken kwam Vader Diego binnen met het Heilig Sacrament. Hij was vergezeld door Jorge. Er was een plechtige stilte tijdens het bidden van de Heilige Rozenkrans vòòr Jezus aanwezig in de Eucharistie.
Het was heel ontroerend toen hij de jongens en meisjes aanzette om samen met hun ouders de Aanbidding te doen. Die nabijheid met de familie, de omhelzing, heelt vele wonden uit het verleden.
Geestelijk vernieuwd, gingen we lunchen, zoals altijd overvloedig… vooral de "chorizo-worstjes en de pasteitjes" die een vriend met zijn familie maakte.
Na die momenten van vriendschap en vreugde over de ontmoetingen, waren er enkele getuigenissen, waaronder Vader Carlos Chaves, een vriend van de Gemeenschap vanaf het begin. Op hartelijke wijze drong hij er op aan: "Ga op weg, laat ons blijven op weg gaan, ook als de pandemie gedaan is." Hij herinnerde zich dat, sinds Moeder Elvira in 2005 hier kwam, er altijd een nostalgisch verlangen was naar een meisjeshuis en dat zij dit verlangen toevertrouwde aan de Maagd van Guadalupe. Daarna volgde er een zeer mooie, een zeer ontroerende dans.
Het evenement werd afgesloten met de Heilige Mis, voorafgegaan door de Hulpbisschop van het bisdom Zárate Campana, monseigneur Justo Rodríguez en geconcelebreerd door enkele priesters die ons zeer dierbaar zijn. In zijn homilie verduidelijkte hij de verleiding door de duivel: de duivel vermomt slechte dingen als goede, hij verandert dingen om zijn doel te bereiken.
We vertrokken allemaal met een hart vol vreugde en de vrede die we meenamen uit de Gemeenschap. Laten we beginnen aan onze weg ! Verenigd, tezamen, bedankt!
Een dikke knuffel,
De meisjes van Villa Rosa
Getuigenissen
Hallo, ik ben Lucía, ik ben 25 en ik kom uit Catamarca, Argentinië. Ik ontmoette de Gemeenschap 5 jaar geleden. In 2020 kwam ik binnen met mijn dochter. Ik ging terug weg en bracht twee maanden buiten door. Maar God riep me terug naar de familie van Cenacolo en ik besloot "mijn weg te beginnen". Het is nu de tweede keer dat ik de verjaardag van het meisjeshuis in Villa Rosa meemaakte, maar deze keer was het toch heel anders. We hebben veel gezinnen kunnen ontvangen na de quarantaine. Ik beleefde het heel sterk omdat mijn zus, mijn nichtje en vooral mijn moeder kwamen. Mijn moederj wist niets af van de Gemeenschap. Ik was benieuwd wat zij zou vinden van de weg die ik had gekozen. Ik kon haar gelukkig zien en ontroerd door alles wat de Gemeenschap in mij deed en ook voor vele gezinnen. Ik kon een licht voor haar zijn. Ik mocht ook dansen en tijdens de repetities worstelde ik om de passen te leren, maar ik wilde niet opgeven en hield vol. Ik zag de vriendschap en het vertrouwen van de jongeren en de verantwoordelijken. Het was een goede ervaring omdat ik de moeilijkheden onder ogen zag en deze overwon met liefde in het bijzijn van alle aanwezigen, families en vrienden. Ik heb kunnen doen wat Moeder Elvira ons leert: met liefde en vreugde geven en iedereen die kwam dienen. Ik was blij voor alle zusjes en broers die herenigd waren met hun families. Ik dank God en Maria die ons de zegen van een mooie zonnige dag gaven om dit allemaal mogelijk te maken. Dank u God en dank u Moeder Elvira voor dit mooie en geweldige project dat u voor ons allemaal heeft gecreëerd en dat mij vandaag leert lief te hebben, lief te hebben, lief te hebben en te dienen. Dank u.
Hallo, ik ben Rocío, ik ben 30 jaar en ik kom uit Peru. Voor mij is het feest van ons huis een tijd van genade geweest, waarin ik Gods barmhartigheid en liefde in mijn leven heb mogen zien en voelen. Ik ging door zeer moeilijke tijden waarin de dingen van het verleden naar boven kwamen, de wonden weer opengingen en ik mijzelf armer en armer vond. Dit deed me lijden, het was niet gemakkelijk, ik worstelde om het licht te vinden. Zuster Mari zei me eens tijdens de noveen van het Feest van het Leven: "Bid om de genade die je hart nodig heeft, de Heer is bewogen". Tijdens het Feest bad ik in de Aanbidding tot Jezus, opdat ik mij zou kunnen ontdoen van alles wat mij deed lijden, ik gaf mijn hart in de handen van Jezus. Toen Vader Diego zei dat we naar onze ouders moesten gaan om hen te omhelzen, vroeg een moeder die ik niet kende me naar mijn familie. Ik vertelde haar dat zij in Peru waren en daarop omhelsde ze me heel stevig: ik weet niet wat er in me gebeurde maar ik begon te huilen, ik kon niet meer stoppen. Een andere moeder kwam naar me toe en ook zij omhelsde mij. Ik begreep niet wat er in mij gebeurde. Vader Diego kwam voorbij en gaf de zegen met Jezus in de Eucharistie: op dat moment voelde ik dat een blok ijs uit mijn hart wegvloeide, ik voelde vrede, voelde me geliefd en vergeven. Een immense vreugde kwam naar boven. Ik kon Gods goedheid zien door de omhelzing van de gezinnen. Dank je.
Hallo, mijn naam is Edna, ik ben 22 jaar en ik ben blij om deel uit te maken van deze grote familie. Ik heb deze tweede verjaardag van het huis heel intens beleefd. Omdat het voor de meeste meisjes de eerste keer was dat ze aan een gemeenschapsfeest gingen deelnemen moest ik zo goed als mogelijk verantwoordelijk zijn voor de behoeften van het huis, aangezien ik een van degenen ben die het huis geopend hebben. Mijn grootste moeilijkheid was de onzekerheid bij het verwelkomen van de families en het voeren van de gesprekken. Maar ik overwon het en ik was in staat om deze stap te nemen. Ik was blij dat ik kon dienen. Ik was ook blij een paar van de kinderen te ontmoeten die in dit huis verbleven. Ik kreeg het geschenk om te dansen: ik moet bekennen dat het een uitdaging was omdat ik zoveel meemaakte en het moeilijk was om sommige passen te leren. Maar ik voelde veel vriendschap van de jongens en meisjes en we hielpen elkaar. Bij het einde van het feest kon ik de blijdschap van iedereen zien. Je zag ook hoeveel moeite ze hadden gedaan. Ik dank de Gemeenschap dat zij mij de kans heeft gegeven om te getuigen over mijn verhaal en over wat wij hebben meegemaakt. Ik hou van de Gemeenschap omdat het mijn familie is, ze heeft me opgeleid en me veel geleerd. In dit huis ontdek ik elke dag nieuwe vaardigheden en zie ik de groei in mij die me rijper maakt en sterker als vrouw. Ik voel me anders sinds ik aan deze weg ben begonnen. Dankjewel.
|
|
|
|
