 |
65 jaar sinds de eerste JA |
|
|
Saluzzo, 7 en 8 maart 2021
Op 8 maart 1956 verliet een eenvoudige 19-jarige jonge vrouw, met de directheid van iemand die niet onderhandelt met haar geweten, haar familie en vertrouwde op Gods plan voor haar leven… en stapte om 5 uur 's ochtends in de trein. om op tijd aan te komen in het klooster van de Zusters van Liefde in Borgaro Torinese, waar op die dag de deuren werden geopend voor alle nieuwe postulanten.
Mamma Concetta had haar gehoord en volgde haar naar het station alsof ze haar wilde tegenhouden, omdat Rita, de toekomstige zuster Elvira, een intelligent en behulpzaam meisje was en haar aanwezigheid in het huis was een waar geschenk, gezien het grote gezin en haar vader Antonio die de gewoonte had om te drinken.
Haar moeder had zich bij haar gevoegd en Rita had tegen haar gezegd: "Maak je geen zorgen, ik ben gelukkig”.
Toen Elvira ons over die gebeurtenis vertelde, was het duidelijk dat het haar speet dat ze op dat moment de pijn van haar moeder niet had begrepen, maar nadien voegde ze eraan toe: 'Ik wist niet eens wat “zuster worden” betekende, ik voelde enkel in mijn hart een vreugde en een liefde voor iedereen die ik niet kon bevatten”.
Met die eerste ja, bouwde de jonge Agnese, die later zuster Elvira werd, een huis gebaseerd op de rots van vertrouwen en trouw aan God, een huis dat vervolgens een veilig toevluchtsoord werd voor degenen die de weg kwijt waren, een huis als het huis dat in Jeruzalem onderdak bood aan de apostelen die in de bovenzaal, in het Cenacolo, bijeen waren, bang maar getroost door de sterke aanwezigheid van Maria.
En dus is 8 maart een geweldige dag want in die vreugde, in die liefde, waren wij al aanwezig. We stapten allemaal 65 jaar geleden op die trein: jongeren, kinderen, gezinnen, toegewijde personen, ouders, vrienden, ... kortom, deze hele grote familie die vandaag de Gemeenschap Cenacolo is.
Ja, 8 maart is echt een groot feest, lieve moeder Elvira, en met veel dankbaarheid vieren we je "ja" aan God. Je zei moedig en zonder veel “herrie” te maken: "Hier ben ik" en sinds dát moment ben je niet meer gestopt met leven te geven.
Eens zei je: "Ik voel me elke dag zwanger" en het is echt waar, we zijn allemaal geboren uit je hart, lieve moeder, en je bent nooit gestopt om ons dat hart te laten zien, de Unieke, de Enige waar het hart van de mens vrede vindt.
Maar dit is ons verhaal, het verhaal van de Cenacolo-gemeenschap dat we allemaal kennen en dat ons vandaag doet nadenken over een bepaalde samenloop: we weten met hoeveel liefde en met hoeveel licht Moeder Elvira de deuren van de Gemeenschap ook voor meisjes heeft geopend en hoe ze met haar onderwijs de vrouw een diepe waardigheid gaf, een waardigheid en een verantwoordelijkheid waaraan ze geen herinnering meer had en… vandaag, precies op de verjaardag van het 65ste jaar van moeders religieuze professie, vieren we ook "Vrouwendag"!
En dus biedt de Gemeenschap ons twee dagen feest waarin we kunnen nadenken over hoe de genereuze ja van de vrouw tegenover de roeping van dochter, echtgenote en moeder de sleutel is tot haar geluk en haar ware vervulling.
De bijeenkomsten, zoals aangeraden door de voorzichtigheid van de anticovid-normen, vonden met de hulp van het internet plaats. Normaalgesproken zijn deze “gemeenschapsfamiliedagen” enkel voorbehouden voor de fraterniteiten, maar dit jaar werd de uitnodiging ook uitgebreid tot de vrouwen die het parcours “Vrouw wie ben jij?" volgen.
De zondag, terwijl we ons voor het Heilig Sacrament bevonden, luisterden we naar het verhaal van de oproep van Moeder Elvira en haar vertrek naar Borgaro en daar hebben we kunnen dankzeggen voor het hele leven dat voortkwam uit haar genereuze antwoord.
Don Stefano herinnerde ons eraan hoe onze Moeder haar ja begon tijdens haar adolescentie, toen ze met een open hart aan Onze-Lieve-Vrouw vroeg om de genade te verkrijgen geroepen te worden door Haar Zoon en elke vrouw uitnodigde om haar voorbeeld te volgen om Onze Lieve Vrouw te vragen hoe ze Gods plan in iemands leven kon realiseren.
Zo begonnen de “verbindingen” met die dochters van onze Moeder die als eersten in de Gemeenschap het geschenk hebben gehad haar te ontmoeten en in staat waren om naar de stem van God te luisteren in de oproep tot het huwelijk: Bernadette, echtgenote van Franco, die in de fraterniteit van Lourdes woont, die het grote geschenk van in Gemeenschap te leven heeft ontdekt om haar man bij te staan in zijn missie en moeder te zijn van de vele jonge mensen die bij de fraterniteit aankloppen.
Cinzia, echtgenote van Marco, die in de fraterniteit van Medugorije woont, sprak met ons over hoe ze de ware moed van het goede ontdekte, en hoe het leven ons in situaties brengt waarin alleen wij dat goede kunnen brengen dat we enkel en alleen in ons hart voelen ontstaan.
Tenslotte vertelde Angela, echtgenote van Alessandro, die in de Missie van Peru woont, hoe ze de leer van Moeder Elvira leerde kennen door het getuigenis van de vrouwen die haar eerder dan zijzelf ontmoetten en vandaag ontdekt ze de diepe vreugde van het moederschap als een belangrijk onderdeel van haar vrouw zijn, niet alleen voor de kinderen die ze heeft geadopteerd, maar voor alle mensen die de Heer haar laat ontmoeten, in een nieuw geestelijk moederschap.
Daarna, vanuit Pagno, stelde zuster Claudia ons voor aan de drie zusters die op 8 maart aan hun noviciaat beginnen; uit Argentinië vierden we met de zusters de eerste verjaardag van de opening van het meisjeshuis; Dajani uit Brazilië, een toegewijde leek, getuigde ons over de vrede en het geloof waarmee ze de moeilijke tijd van haar ziekte beleeft en Alžbeta, een vrouw die haar leven geeft om de tieners van de missie te onderwijzen, herinnerde ons eraan hoe ze altijd probeerde te luisteren en de leringen van de Moeder in praktijk te brengen.
Maandag 8 maart begon de online-verbinding met de heilige mis die werd voorgezeten door Don Stefano, die in zijn preek dieper inging op de figuur van Naamàn de Syriër, een man die ziek is door melaatsheid maar nog zieker van trots; die de eenvoudige behandeling weigert die hem wordt voorgesteld door de profeet Elisa. .. de behandeling die hij aanvankelijk afwijst omdat hij een veel belangrijkere en complexere genezingsceremonie wilde die zijn hoge rang waardig was. En vanuit deze gebeurtenis nodigde Don Stefano ons uit om te zien wanneer ook wij verblind zijn door onze trots en we, niet in staat om nederig om hulp te vragen, net zouden doen alsof we de remedie voor onze ziekte kenden!
Daarna wachtten veel vrouwen ons op vanuit de kapel van Saluzzo: Paoletta, echtgenote van Maurizio, die na zoveel jaren in Brazilië te hebben doorgebracht, vandaag haar missie voortzet met haar groot gezin uit Pagno en ons vertelde over verschillende gebeurtenissen die ze meegemaakt heeft met Moeder Elvira, waarbij ze mocht ervaren hoe Elvira als eerste alle leringen die ze doorgaf concreet in praktijk bracht.
Rebekka, jonge echtgenote van Paul, die nu bijna gaat bevallen, verbaasd en dankbaar over hoe de moederschoot van een vrouw perfect is ontworpen om leven te geven en die nog niet zolang geleden te horen kreeg dat ze moeder van een meisje zal worden, waarvoor ze zich vanaf nu al verantwoordelijk voelt om de schoonheid en het belang van het vrouwzijn over te brengen zoals moeder Elvira het haar heeft leren kennen.
Luciana, Michele's echtgenote, die getuigde over haar ontdekking van de vreugde van het leven zonder het masker van het 'brave meisje', maar haar grenzen accepteerde in het besef dat de eerste roeping van elke vrouw deze is om zichzelf te zijn in haar eigen uniekheid en vrijheid van dochter van God.
Vanuit Mexico begon de online verbinding met zuster Sumi, die elke dag meer de schoonheid van haar vrouwzijn ervaart door het moederschap en het dagelijkse leven met de kinderen van de missie.
Ten slotte gaf de laatste “verbinding” met Peru met zuster Marika ons het geschenk van kostbare verhalen uit het dagelijks leven met moeder Elvira, waarbij elk van haar handelingen een concrete lering was. En opnieuw vertrouwde zij ons haar persoonlijke momenten van strijd toe om eerst de Gemeenschap te kiezen en dan de Oproep ... ze zei dat ze niet wist waarom zij ons dit vertelde, maar we geloven dat de Heilige Geest heel goed wist wie het goed zou doen om haar getuigenis te horen!
Paus Johannes Paulus II hielp ons met zijn brief gericht aan de vrouw om deze twee dagen af te sluiten, zo rijk aan de Heilige Geest, gevoed door de aanwezigheid en het gebed van onze Moeder Elvira.
We danken de Maagd Maria. Toen je 12 was, fluisterde je tegen Haar: “Zeg aan Jezus dat Hij me roept” en Onze Lieve Vrouw deed het: Ze nam je bij de hand en sinds dat moment is Ze nooit meer gestopt met naar je te kijken, tegen je te praten en naar je te glimlachen.
We kunnen je slechts bedanken Moeder, dankjewel voor alles en voor altijd, en met één hart en één ziel dansen, zeggen, kondigen en zingen we vandaag: "Dank je Vader, voor de Moeder die je voor ons hebt bedacht!".