 |
20 jaar priesterwijding don Stefano! |
|
|
Envie, woensdag 20 januari 2020
Aan de vruchten herkent men de boom ... Als we de tuin van de Gemeenschap binnengaan, zien we de boom van Liefde van een Moeder die ontelbare daden stelde, vertrouwend op de Goddelijke Voorzienigheid. Zo brengt zij vruchten voort: door de weg van al haar kinderen… en van sommigen heel in het bijzonder!
Vandaag vierde de grote Cenacolo-familie het 20-jarig priesterschap van Vader Stefano ... Vanwege Covid-pandemie kwamen we enkel samen op spirituele wijze, ons mogelijk gemaakt door de technologie, in afwachting tot het moment dat het terug mogelijk is om elkaar fysiek weer te zien en te omhelzen!
Het lijkt ongelooflijk dat deze verjaardag bijna samenvalt met de verjaardag van onze Moeder ... maar misschien is het gewoon weer een vrucht van de Voorzienigheid die ons in elke situatie vergezelt, al sinds het eerste moment dat Moeder Elvira al haar kinderen aan Hem toevertrouwde!
Het is geen toeval dat het woord “Voorzienigheid” ons vandaag zo vaak in herinnering wordt gebracht. Dit jaar werd door Paus Franciscus uitgeroepen als het jaar van Sint-Jozef. We worden hierdoor voortdurend herinnerd aan dat kleine gebed dat Moeder Elvira ons leerde en dat we vele keren per dag herhalen: “St. Joseph, dankjewel! Zorg voor ons". Vader Stefano herinnerde ons eraan in de inleiding van de feestelijkheden van deze 84ste verjaardag: "Arme wij, als we dachten dat de Goddelijke Voorzienigheid ons alleen als vrucht zou brengen het voldoen aan een of andere materiële behoefte" ...
Maar alles in de juiste volgorde: Het begon in Envie ... Robertina en de hele Night in Christ-groep wachtten ons op om ons te laten dansen en vooral om ons de nieuwe wens van dit jaar te leren: muziek, woorden en gebaren! Tijdens een medley vanuit onze huizen was het leuk om de goede wensen van een paar jaar geleden terug te horen. Een moment van nostalgie voor hen die het geluk hadden om hun verjaardag te vieren samen met een jarige die danste en zong met haar kinderen… Maar tevens wat een geschenk voor ons allen te weten dat we een Moeder hebben die liefheeft, voorspreekt en nog steeds dicht bij haar kinderen is, op een andere wijze nu, maar altijd met een aanwezigheid en een stem die elke afstand doet wegvallen.
En dan zijn we allemaal klaar voor het begin van de Heilige Mis. Een beetje verbaasd, luisterden we naar de woorddienst: de eerste lezing van vandaag is een kleine delicatesse uit de Hemel die niets aan het toeval overlaat (zou het de Voorzienigheid kunnen zijn?) en in de Viering voor de twintigste verjaardag van zijn priesterschap spreekt don Stefano's ons over Melchìzedek, een impressie van Jezus, priester voor eeuwig! Het Evangelie, daarentegen, werd passend gekozen door de Gemeenschap. We horen de hymne aan de Voorzienigheid door Mattheüs: de Voorzienigheid waar we deze verjaardag en ook onze weg van dit jaar toevertrouwen.
In zijn preek haalt Vader Stefano de momenten aan waarop hij de kostbare tussenkomst van de Voorzienigheid in zijn leven heeft meegemaakt : van een vredige jeugd in een eenvoudig gezin, bevestigd door de liefde tussen de echtgenoten, tot de ontmoeting toen hij nog een tiener was, met Moeder Elvira... Deze ontmoeting vond plaats vanwege de sterke pijn die hij ervaarde door de gevaarlijke weg die zijn neef had ingeslagen (die we niet mogen vergeten: hij koos ervoor om niet alleen de Gemeenschap binnen te gaan, maar ook om daar voor het leven te blijven in dienst van de fraterniteiten in Amerika, samen met zijn vrouw. Kortom we spreken over Albino!).
Don Stefano werd zo diep "getroffen" door de kracht van deze vrouw, dat hij, amper achttien jaar oud, naar Cenacolo kwam en, dankzij het leven in de fraterniteiten, de ervaringen van vreugde en leed, rijpte in hem geleidelijk het verlangen om de Gemeenschap als "levensproject" te kiezen. Dat was een eerste roeping. Maar weet je, uit één vrucht kunnen vele anderen worden geboren en inmiddels had Vader Stefano geleerd om in gebed naar zijn hart te luisteren en hier hoorde hij de roeping , de nog diepere: het priesterschap ... ja, maar een priesterschap met een voorwaarde gesteld aan God (of misschien was het God zelf die de voorwaarde in het hart van Don Stefano plaatste?). Een priesterschap ja! Maar voor altijd, en ten dienste van de broeders en zusters van de Gemeenschap!
En hier heeft de Voorzienigheid gebruik gemaakt van de geliefde bisschop Diego Bona die de deuren van de Kerk voor ons opende, ons verwelkomde en ons leidde naar een steeds bewuster en uitgesproken aanwezigheid... Door het “ja” van de bisschop aan Don Stefano's ja, door toestemming te geven aan Don Stefano om in de Gemeenschap te blijven leven, zelfs tijdens de periode van voorbereiding op het priesterschap!
Maar de adem van de Heilige Geest is krachtig en vandaag kwamen al onze priesters aan het einde van de Mis bij elkaar voor een moment van Aanbidding. Ze dankten voor de gave van de priesterroeping van Vader Stefano en ook voor de gave die ze ieder op hun beurt hebben ontvangen door hun priesterroeping. Hun dankzegging, hun emoties, hun vreugde zijn de vruchten die geoogst worden door hen die ja zeggen aan de Heer...
Er wachtte ons een verrassing bij de avondbijeenkomst: een bijzonder moment waar we nu elk jaar met vreugde naar uitkijken ... moeder Elvira "vist" de beschermheilige van elke fraterniteit (dit jaar zelfs gewapend met een muis om zo toch maar verbonden te blijven met haar kinderen!). In dit moment voelden we de sterke familiale sfeer in die we in de Gemeenschap ervaren: iedereen hoort zijn eigen fraterniteit afroepen, net als elk kind dat wacht om geroepen te worden, ieder bij zijn naam, om zich dan bij de Vader aan te dienen en een geschenk te ontvangen dat speciaal voor hem of haar is uitgekozen....
Maar nu moeten we gaan want morgen wordt de belangrijkste dag: we vieren de geboorte van moeder Elvira. Vader Stefano laat ons nog een laatste cadeau achter ... vanavond kunnen we het mooiste geschenk om haar verjaardag te vieren voorbereiden... we kunnen naar Jezus gaan en met Hem praten over Moeder Elvira, Hem bedanken voor haar leven, voor het geschenk dat haar leven voor ons is … en onze harten openen!
UIT HET MAANDBLAD “ RISURREZIONE - DE VERRIJZENIS” VAN JANUARI 2001
Op zaterdag 20 januari 2001 werd Stefano Aragno in de kathedraal van Saluzzo tot priester gewijd door de handoplegging van Monsieur Diego Bona, bisschop van Saluzzo. Het was een bijzonder belangrijke gebeurtenis voor ons allemaal: hij is de eerste priester die uit de Gemeenschap voortkomt en zich te dienste stelt van de Gemeenschap. Laten we samen eens kijken wat de belangrijkste gebeurtenissen van die tijd waren.
Een processie van zestig priesters opende samen met de bisschop van Saluzzo, Mgr. Diego Bona, de Eucharistieviering ter gelegenheid van de priesterwijding van Stefano Aragno. De kathedraal van Saluzzo zat vol met familieleden, vrienden en jongens en meisjes van de Gemeenschap, allen afkomstig uit de verschillende fraterniteiten in de wereld. Zij zijn allen samengekomen om dit moment van speciale genade te delen. Don Beppe Dalmasso, rector van het Diocesane Seminarie van Saluzzo, introduceerde de kandidaat door Stefano's weg kort voor te stellen:
“Ik ontving informatie van het volk van God, van de Cenacolo-gemeenschap en van zijn verblijf in het Diocesane seminarie van Saluzzo. Zoals u weet, heeft Stefano Aragno er twaalf jaar geleden voor gekozen om deel uit te maken van de Cenacolo-Gemeenschap, opgericht door Zuster Elvira en door U, Mgr. Bisschop, ook aangemoedigd en ondersteund. In de kathedraal zijn ook de ouders en de drie zusters van Stefano aanwezig alsook de pastoor van San Giovanni, waar de familie woont en waar Stefano 31 jaar geleden werd geboren en gedoopt. Na zijn studie als elektrieker in Fossano (en met een passie voor basketbal in zijn vrije tijd), ontmoette hij tijdens zijn burgerdienst, op achttienjarige leeftijd, de Gemeenschap waarmee zuster Elvira zaadjes zaaide in het Saluzzo-land. Zij bracht de Evangelische passie voor de genezing van drugsverslaafde broers en zussen. Zo kwam het dat hij ervoor koos om in voorbereiding van het priesterschap de afgelopen jaren telkens twee dagen per week naar ons diocesane seminarie in Saluzzo te komen. De vriendschap die Stefano bindt met zijn vrienden-seminaristen, de samenwerking tussen het seminarie en de Cenacolo-gemeenschap, zijn vandaag een reden tot vreugde voor de hele diocesane kerk van Saluzzo. Saluzzo is de wieg waar de Cenacolo-gemeenschap werd geboren. De Gemeenschap is nu verspreid over verschillende continenten, maar meer dan ooit hebben we het gevoel verenigd te zijn in een gemeenschappelijke missie, samen met de honderden missionarissen die onze Kerk naar de wereld heeft gestuurd. Monseigneur, wij zeggen dit omdat wij instaan voor kandidaat Stefano Aragno, en hem steunen. Hij vraagt u, Bisschop van Saluzzo, om de priesterwijding te mogen ontvangen. Ik verklaar dat hij waardig is priester te zijn, behorend tot het bisdom Saluzzo en in dienst van de Cenacolo-gemeenschap.“
Dan zette de bisschop de misviering verder. De lezingen van de dag, die hij verduidelijkte, leken speciaal voor de gelegenheid gekozen. De Bisschop merkte op dat, net zoals Jezus in de synagoge van Nazareth in het middelpunt van de belangstelling stond, en iedereen op hem wachtte, dat vandaag alle ogen op Stefano gericht zijn. Het priesterschap van Stefano is een geweldig teken voor de Gemeenschap die zich, vandaag meer dan ooit, volledig een onderdeel van het bisdom Saluzzo voelt. Bisschop Diego Bona onderstreept het belang hiervan voor de Kerk van Saluzzo.
Nu is de hele mensheid, maar vooral onze Gemeenschap, rijker. Een priester, verlicht door de Geest van God, die tot u spreekt, u adviseert, die bereid is om in de naam van de Heer, onze zonden te vergeven, dit is de bevestiging van de levende aanwezigheid van God onder ons. Stefano, die de Gemeenschap liefheeft, is het grootste geschenk dat de Voorzienigheid ons kan geven.
De vreugde, het feest en de emoties gingen de volgende dag door in Boves (CN). Ter gelegenheid van het feest van de verjaardag van Moeder Elvira vierde Don Stefano zijn eerste Heilige Mis. Zoals altijd waren er veel jongens en meisjes van verschillende fraterniteiten aanwezig. Er waren ook meer dan honderdvijftig ouders uit Kroatië.
Don Stefano slaagt erin om in zijn intense homilie tussen de regels van de verschillende lezingen van deze dag, het verhaal te zien van elke jongere die de Gemeenschap binnenkomt.
Don Stefano ging voor in nog twee andere belangrijke vieringen: op 22 januari in Envie, ter gelegenheid van de overhandiging van geschenken van de verschillende fraterniteiten aan zuster Elvira, en op zondag 28 januari in de parochie van San Giovanni di Savigliano, de plaats waar Stefano werd geboren en opgroeide. We danken de Heer met vreugde voor dit geschenk dat Hij aan de hele Gemeenschap heeft gegeven en we bidden dat Stefano midden onder ons een onvermoeibare aankondiger van de goedheid en barmhartigheid van God de Vader zal zijn.
UIT DE WOORDEN VAN MGR. DIEGO BONA
"Vandaag rust de Heilige Geest op een jonge man van deze Gemeenschap, hij wijdt hem met de zalving en stuurt hem om de goede boodschap aan de armen bekend te maken. Jezus had iemand nodig om Hem te helpen, Hij kon alles zelf doen, maar Hij wilde de hulp van mannen. Hij zocht er twaalf, hield ze bij Zich, leidde ze op en stuurde ze uit om het Evangelie te verkondigen. Zij hebben op hun beurt anderen geroepen en weer anderen, tot op de dag van vandaag ”.
Het is ook in Het Woord dat Stefano zijn opdracht vindt. “'De tekenen zijn krachtig en klaar: in het verzoek dat u mij deed, om priester gewijd te worden, schreef je mij dat ik u, tijdens de preek die ik voor uw diaconaat hield, had aanbevolen om je te veranderen in een dienaar, een arme man en een missionaris. In die aanbeveling hoorde je uw roeping en ook de roeping van de Gemeenschap. Mooi zo: vandaag voegt de Heer er nog een gave aan toe: de grootste. Hij geeft u het vermogen om zonden te vergeven en de Eucharistie te vieren, dat zijn de twee grootste gaven die Jezus ons heeft nagelaten. Juist daarom heeft Hij ze aan het einde van zijn leven aan ons nagelaten. De Eucharistie, net voor Hij naar Golgotha gaat, en de Vergeving van Zonden na Zijn Verrijzenis.
Dit zijn de dingen die de mens nodig heeft. Jezus genas eerst, maakte gezond, bevrijdde, maar waar Hij wilde komen is: zoek het Brood dat Leven geeft. Vandaag legt de Heer deze grote gaven in uw handen. Dit zou ook het moment zijn van aansporing, van aanbevelingen en adviezen, maar zoals we naar het Evangelie verwezen voor uw zending, zo doen we dat ook voor de raadgevingen. We moeten het niet ver gaan zoeken. Het volstaat om het tiende hoofdstuk van Lucas en Mattheus te lezen. Jezus nodigt zijn volgelingen uit om zonder reiszak, zonder beurs, zonder tweede onderkleed te gaan, enkel vertrouwend op het Woord van de Heer. Hier besteed ik niet veel woorden aan, want dit is nu net de stijl van de Gemeenschap en u getuigt ervan. Ik zou graag de aandacht willen vestigen op nog een ander Woord van de Heer, het is het woord dat we vinden in de hoofdstukken 15, 16 en 17 van Johannes, waar Jezus zegt: "Blijf verenigd met mij, blijf in mij, zoals de rank aan de wijnstok, opdat je veel vruchten zou voortbrengen." Mijn spirituele mentor in het seminarie zegde dat het moet zijn als “gelast” zijn aan Jezus Christus, dat het belangrijkste is dat de las standhoudt. Na met verbazing getuige te zijn geweest van de opkomst en de groei van de Gemeenschap verwelkomt onze Kerk haar vandaag, zendt haar de wereld in zodat de wereld gered kan worden door Jezus Christus, de enige Heer, en zodat niemand verloren gaat ”.
UIT DE EERSTE HOMILIE VAN DON STEFANO
In zijn intense homilie slaagt Don Stefano er in om “ons” verhaal te zien tussen de regels van de verschillende lezingen van de dag, het verhaal van elke jongere die de Gemeenschap binnenkomt: “De eerste lezing gaat over het volk van God dat naar Jeruzalem is teruggekeerd. Na de ballingschap, de woestijn, de lange reis, veel strijd tussen geloven en niet geloven, tussen vooruit gaan en achteruit gaan, lag het volk volledig in de lappenmand. Wanneer ze in Jeruzalem aankomen, vinden zij de stad verwoest, de tempel in brokken, de muren zijn verdwenen en ze zijn erg ontgoocheld. Zoveel gestapt en gezwoegd om nu voor een hoop puin te staan. Toch zegt de stem van God bij monde van de profeet: "Deze dag is een feestdag, wees niet bedroefd, verheug je, de vreugde van de Heer is je kracht". Er is veel moed voor nodig, om staande voor een hoop puin, en ondanks zoveel moeite die de mensen hebben geleverd, toch te zeggen: "Dit is de dag van vreugde".
Dit is ook het verhaal van onze Gemeenschap: hopen puin, dorre beenderen, huizen in stukken, maar te midden van die dorre beenderen, in dat puin is er de stem van God die zegt: "De vreugde van de Heer is uw kracht". God heeft een bijzonder oog, een oog dat alleen Hij heeft: Hij slaagt erin om in het puin de mooiste villa ter wereld te zien, om tussen de hopen vuilnis het kostbaarste juweel te kunnen zien dat in zijn ogen kan bestaan: de levende mens. Wij zijn het juweel van God, we zijn Gods kostbaarste bezit, we zijn de passie van God, we zijn de vreugde van God, we zijn het feest van God. God viert feest als Hij naar ons kijkt.
Een paar dagen geleden vertelde ik aan enkele meisjes dat ik opmerkte dat in de ogen van elke vrouw, de pupil automatisch verwijdt wanneer ze een kind ziet, het is een reflex. De vrouw is zo gebouwd om leven te geven dat wanneer ze een kind ziet, en zonder dat zij het zelf merkt, haar pupil verwijdt: God heeft een vrouwenoog. Als Hij ons ziet, verwijdt zijn pupil. Hij ziet ons als kinderen, ja, zo ziet Hij ons, zelfs al zijn we kadavers van mensen. God, met zijn tederheid, kan in ons puin de mooiste villa ter wereld zien. Ik wil de Heilige Geest bedanken, want als we weten hoe we in Gods ogen moeten kijken, beginnen ook wij deze blik te krijgen.
In de tweede lezing spreekt de Heilige Paulus, die de gemeenschappen goed kent, hij kent hun vreugden maar ook hun pijnen. Hij spreekt tot een Gemeenschap waarbinnen spanningen ontstonden omdat iemand had een gave. Maar in de plaats van deze gave te gebruiken, omdat het zo een gave van allen zou worden, voelt hij zich superieur ten overstaan van de anderen. Paulus geeft de ruziemakers het voorbeeld van een lichaam. Wat zou het hoofd zijn als het geen ogen had? En, hoe zou een arm het doen als hij geen hand heeft? Hoe zou een voet zijn als hij geen tenen had? Dit om te zeggen dat elk lid, met zijn eigenheden, deel is van een lichaam, een leven. Op een gegeven moment zegt hij echter dit: "... die ledematen van het lichaam die het zwakst lijken, zijn het meest noodzakelijk". Het is gewoon zo: die mensen die in het leven meer "ongezond" lijken dan anderen, zijn in de ogen van God de belangrijkste. Dit is het grote mysterie: voor God zijn de groten de kleintjes, de zwakken de sterken, de laatsten de eersten, degenen die op het kruispunt van wanhoop staan, de bruiloftsgasten. Het mooiste mysterie is nu precies dat we zo een God hebben. Als ik deze dingen hoor, kan ik niet anders dan zeggen: "Heer, ik heb je één keer mijn leven gegeven, maar ik zou het je twee, drie, tien, duizend keer geven". Onze God is een grote God, de zwakste mensen zijn de meest noodzakelijke. Ze zijn het meest nodig omdat God weet dat we niet leven als we niet liefhebben.
God geeft ons de mogelijkheid om de zwakken lief te hebben. Enkel zo kunnen we echt gelukkig worden en onszelf redden. Ik zeg altijd dat onze missies waar we straatkinderen opnemen, geen kinderen redden maar dat ze ons redden. Ze redden ons omdat ze ons toestaan om lief te hebben. Ze geven jullie de vreugde van lijden. Je maakt je boos, je “ontploft”, vergiffenis vragen voor iets moois en waarvoor je liefhebt. Dus zijn de zwakste leden de meest noodzakelijke. God heeft ze geschapen om ons het voorrecht te geven van hen lief te hebben. Ik beken jullie dat ik me bevoorrecht voel om God te mogen dienen in dit werk, in de Gemeenschap. Ik ben gezegend dat ik de Gemeenschap op mijn weg gevonden heb.
En dan, het Evangelie is het programma van Jezus' leven: het verkondigen van het goede nieuws aan de armen, het bevrijden van de gevangenen.
Ik weet niet of ik het je ooit heb verteld. Mijn eerste vonk voor de Gemeenschap kwam van twee armen die mij begroetten door de tralies van een gevangenis. Toen mijn neef Albino in de gevangenis werd gezet omdat hij er een boeltje van gemaakt had, gingen we op een dag met mijn moeder naar de “piazzale della Castiglia”, naar de gevangenis in de buurt van het moederhuis in Saluzzo. Toen we hem vanaf het plein toeriepen, stak hij zijn handen doo de tralies en begroette me. Ik denk dat het een klap in mijn maag was, gegeven door de Heilige Geest, maar zo een die goed wordt gegeven, een waartegen je jezelf niet kunt verdedigen. Het heeft in mijn leven wel iets teweeggebracht. Op dat moment is er in mijn leven iets “geboren”. Misschien was het nog geen echte roeping, maar zeker ben ik dingen in vraag gaan stellen… Door zijn wanhoop leerde ik de hoop van de Gemeenschap kennen. En die hoop heeft mij gebracht tot waar ik hier nu sta. Door die onmisbare zwakken, heeft God mij "opgevist", mij geroepen en ik ben erg blij Hem te hebben beantwoord.
Ik zal je nog één ding vertellen dat me een paar nachten geleden is overkomen. Toen ik op een avond het kantoor verliet, hoorde ik dat er iets tegen het raam tikte. Ik opende het raam en zag een klein, klein, rood vogeltje dat tussen het glas en de tralies bleef springen en niet meer kon vliegen. Dus, ik pakte het en probeerde het een beetje op te warmen, toen ging ik naar buiten en gaf het de vrijheid. Een beetje aarzelend is het dan vertrokken. Ik dacht meteen dat de hand van God een hand is die verwarmt, die niet neemt maar geeft, die je verwarmt om je te laten vliegen en niet om je in een kooi te stoppen, maar die je vasthoudt om je leven te geven. Ik dacht dat de Gemeenschap ook deze taak heeft, de opdracht om op te warmen, niet te kooien, maar om mensen op te warmen en hen het leven te geven. Veel levens zijn koud, bevroren door het ijs van de dood. Denk maar aan wanneer je een dode aanraakt: die is koud. De Gemeenschap is die hand van God die je opwarmt om je weer te laten vliegen, om je opnieuw te laten starten in het leven.
Ik dank God nog steeds, want Hij heeft me van hersenvliesontsteking gered.. Toen ik acht maanden oud was kreeg ik acute hersenvliesontsteking. Ik zou sterven. Ik werd opgegeven en mijn moeder schreeuwde tegen God in uiterste wanhoop en God antwoordde! Zij plaatste mij in het hart van God en God gooide mij in het hart van anderen. Ik dank deze God omdat Hij me redde, omdat Hij wil dat ik eenvoudig ben, arm, een zondaar, maar ook een instrument van redding voor anderen. De Heilige Paulus zegt in een lezing, die ik erg leuk vind, deze zin: "Wij zijn mensen die niets hebben, maar we bezitten alles". Ik voel me zo, ik voel dat ik alles bezit, als ik een ander leven zou wensen, zou ik dit leven dromen, als ik droomde van een andere familie, zou ik van deze dromen, als ik zou dromen van broers en zussen, zou ik van jullie dromen. Ik dank God omdat dit alles me ertoe heeft aangezet voor Hem te kiezen en Hem te ontmoeten.
Ik dank God omdat Hij me in het leven heeft behouden. Ik was een heethoofd, een harde kop en daarom zou ik zeker een van die mooie, taaie in het kwade zijn geweest als ik niet het pad van het goede had gekozen. Dit is waarom ik me thuis voelde toen ik in de Gemeenschap aankwam, ik voelde mij als een verslaafde in mijn geslotenheid, verlegen, angstig, maar God bevrijdde mij. Hij gaf me het inzicht, Hij leerde me op weg te gaan, Hij zalfde me. Nu is het mijn beurt om Hem mijn armen, mijn hart, mijn mond te lenen, zodat Hij de harten van velen onder jullie kan raken. Ik heb het gezegd en ik herhaal het, God heeft ons gekozen, beste jongens en meisjes van de Gemeenschap, omdat Hij zoveel van jullie houdt, omdat Hij gek is op jullie, omdat jullie zijn vreugde zijn, zijn gedachte, zijn hart. Ik heb het gevoel dat God mij heeft uitgekozen omdat Hij oneindig veel van jullie houdt. Ik vraag jullie te bidden dat ik een instrument in Zijn handen kan zijn, samen met Elvira en met alle broeders en zusters die in dienst van de Gemeenschap leven, zodat we de hand kunnen worden die verwarmt, de warmte, de liefde van God, omdat Hij alleen weet hoe Hij de kettingen moet breken".