Gemeenschap Cenacolo - Officiële Nederlandstalige Site

Ik wil zeggen dat ik nog steeds even getroffen ben door ouders die delen over de eerste levensstappen van hun kind binnen Cenacolo. Ik geloof echt dat God onze zoon of onze dochter bij zijn naam roept en heel de familie meesleept: het is een grote genade en een immens cadeau.

« parents convertis, enfants sauvés »…. “Bekeerde ouders, geredde kinderen”...

In onze oudergroep vind ik dat we mekaar echt steunen, helpen en troosten en niet bang zijn om heel intiem te spreken over onze moeilijkheden of angsten. Ik wil iedereen danken voor hun getuigenis want het helpt me in mijn leven en ook in mijn gebed.

Voor mij blijft het onderricht van moeder Elvira zeer belangrijk alsook getuigenissen van Pascal of Els of zuster Judith, …. over hoe moeder Elvira is en was!
 
Door ze beter te kennen, krijg ik ook steeds meer zin om met de Heilige Geest samen te werken en te « luisteren » want op mijn ééntje voel ik me zo arm.

“Invochiamo la tua presenza”… “We roepen uw aanwezigheid op”… : ik luister elke dag naar dit lied / gebed en loof God die binnengekomen is in onze familie,  in ons hart.
Laten we mekaar ook steunen in ons dagelijks gebed !
Hartelijk dank aan alle personen die deze bijeenkomst mogelijk maken 

We vroegen de pastoor van ons dorp toestemming om de kleine kapel bij de ingang van het dorp te openen. We hebben daar een mooie crèche opgezet en de kapel was tijdens de vakantie elke dag open en verlicht.

We hadden besloten 120 kaarsen te maken om ze aan de buren in het dorp aan te bieden en ze uit te nodigen naar de kapel te gaan om het licht van Bethlehem op te nemen. Wat een genot om 's avonds kaarsen te zien branden als teken van de passage van de dorpelingen in de kapel.

We voelden heel sterk de behoefte om een diepere betekenis te geven aan KERSTMIS, zelfs bij mensen die niet naar de mis gaan of gelovig zijn.

We hebben ervaren dat we krijgen door te geven, we hebben ook de afwezigheid van Siméon aangeboden en we waren gevuld met veel kleine tekens rondom ons gezin. God zij dank!

Cette année Noël a été vraiment différent. J’avais un peu peur que l’absence de Siméon soit plus manifeste car nous allions nous retrouver à 4 sans avoir la joie d’avoir revu Siméon comme l’an dernier ni de nous retrouver   avec la famille élargie.
Nous avons demandé au curé de notre village l’autorisation d’ouvrir la petite chapelle qui est à l’entrée du village. Nous y avons installé une jolie crèche et la chapelle est restée ouverte et éclairée chaque jour durant les vacances.
Nous avions décidé de faire des bougies pour les offrir aux voisins en les invitant à aller à la chapelle prendre la lumière de Bethléem. Quelle joie le soir de voir des bougies allumée signe du passage des villageois par la chapelle.
On a ressenti très fort le besoin de donner un sens plus profond à NOËl même chez des personnes qui ne vont pas à la messe.
Nous avons expérimenté que c’est en donnant qu’on reçoit, nous avons aussi offert l’absence de Siméon et nous avons été comblé par de nombreux petits signes autour de notre famille. Merci Seigneur!

Het grootste deel van het kloosterleven leef ik thuis, tijdens deze lockdown, na een maand dat ik bij de bezoekende zusters in Kraainem heb gewoond.

Ik maak van deze gelegenheid gebruik om me verder te verdiepen in de vragen die me raken met betrekking tot de huidige crisis in de Kerk en met betrekking tot de toewijding van het Heilig Hart en het Onbevlekt Hart van Maria.

Ik ben verbonden met drie parochies: die van mijn dorp Blanmont waarvan de kerk elke dag open is en de Heer aanwezig is in de tabernakel: daarom ga ik daarheen om Hem gezelschap te houden terwijl ik de rozenkrans bid.
En dan is er de parochie van het dorp Perbais, waar ik twee keer per week de Mis kan volgen - wat een geluk! - en pater Didier Kabutuka, die decaan is van 17 parochies, kent de Cenacolo-Gemeenschap en zou heel blij zijn als de Gemeenschap ooit op zijn grondgebied zou kunnen komen: hij zou bereid zijn om geestelijk te voorzien zodat we elke dag de mis zouden kunnen vieren omdat hij weet hoe druk de priesters van zijn decanaat het hebben, en wat goeds de Gemeenschap kan brengen.

Dus op het grondgebied dat door deze 17 parochies wordt bestreken, is er de Karmel van Walhain, de Zeloten van het Heilig Hart wiens laatste zuster van deze congregatie zuster Suzan is; zij is 84 jaar. Ik sprak met haar over de Gemeenschap, zij zei dat ze ging bidden om dit alles aan de Heer toe te vertrouwen, omdat deze plek, in het hart van België, die zelf aan het Heilig Hart gewijd is en vlakbij de snelweg Namen-Brussel ligt, echt geschikt zou kunnen zijn. Daarom vertrouw ik dit voornemen toe aan de hele groep.

Dan heb ik ook een voet in de parochie van Notre-Dame de Stockel, de parochie waar Laurence en Emmanuel Dabin wonen en die ik zelf heb bezocht, eenentwintig jaar geleden, net voor ik naar Cenacolo terugkeerde. Ik heb regelmatig contact met priester Edouard Marot omdat ik in mijn hart deze oproep om dichter bij het Heilig Hart te komen heel sterk voel, en omdat hij het zelf ook heel vaak zegt: “het Onbevlekt Hart van Maria leidt ons naar het Heilige Hart van Jezus.

Dus door dit alles probeer ik in verbondenheid te blijven met de Gemeenschap Cenacolo en de spiritualiteit van het Heilig Hart en het Onbevlekt Hart van Maria.

Vervolgens, met betrekking tot de tekst over de glimlach van God, gaf ik aan dat ik tijdens deze kerstperiode veel moest mediteren over de nederigheid van God. De glimlach van God en de nederigheid van God: het gaat heel goed samen. Inderdaad, want God is niet in de storm en zijn koninkrijk komt niet op de manier van de machtigen van deze wereld. Neen! Jezus is zachtmoedig en nederig van hart, en in zijn nederigheid glimlacht Hij naar ons als Hij ziet dat we naar Hem op zoek zijn met al onze goede wil om goed te doen om Hem tevreden te stellen en zijn welbehagen te zoeken.

In eenheid van gebed: Lang leve Jezus en Maria!
Zuster Judith-Marie van Saint Laurent

Pour mom compte, je suis en train de vivre la vie monastique à la maison, durant ce confinement, après un mois que j'ai vécu avec les sœurs de la visite à Kraainem.  

J'en profite pour approfondir aussi des questions qui me touchent par rapport à la crise actuelle de l'Eglise et relatives à la dévotion du Sacré Coeur et du Cœur Immaculé de Marie.  

Ainsi, je me retrouve avec le pied dans trois paroisses: celle de mon village de Blanmont qui est ouverte tous les jours et le Seigneur est présent dans le tabernacle: je m'y rends donc pour Lui faire compagnie en priant le rosaire.

Et puis, il y a la paroisse du village de Perbais, où j'ai la messe deux fois par semaine - quel bonheur! - et le Père Didier Kabutuka qui est doyen de 17 paroisses connaît la communauté Cenacolo et serait très heureux que la communauté puisse venir un jour sur son territoire: il serait prêt à pourvoir spirituellement pour que nous ayons des messes tous les jours car il connaît l'occupation des prêtres de son doyenné et le bienfait que peut occasionner la Communauté.  

Ainsi, sur le territoire que couvre ces 17 paroisses, il y a le carmel de Walhain, les Zélatrices du SAcré-Coeur dont la dernière soeur  de cette congrégation est soeur Suzan qui  a 84 ans: je lui ai parlé de la communauté, elle a dit qu'elle allait prier pour confier tout cela au Seigneur car ce lieu très parlant, au Coeur de la Belgique qui est elle-même consacrée au Sacré-Coeur et proche de l'autoroute Namur-Bruxelles, ce pourrait vraiment convenir.  Je confie donc cette intention à tout le groupe.

Ensuite, j'ai aussi un pied dans la paroisse de Notre-Dame de Stockel, qui est la paroisse que fréquentent Laurence et Emmanuel Dabin et que j'ai moi-même fréquenté, il y a vingt et un an de cela, juste avant de rentrer au Cenacolo.  Je suis en contact avec le Père Edouard Marot régulièrement car je sens très fort dans mon coeur cet appel de se rapprocher du Sacré-Coeur, car, il le dit lui-même aussi très souvent: le Coeur  Immaculé de Marie nous conduit au Sacré-Coeur.  Voilà!  Donc, à travers tout cela, je tâche de rester en communion avec la Communauté Cenacolo et la spiritualité même du Sacré-Coeur et du Coeur Immaculé de Marie.

Ensuite, par rapport au texte sur le sourire de Dieu, j'ai exprimé le fait que durant cette période de Noël j'ai beaucoup été amenée à méditer sur l'humilité de Dieu.  Le sourire de Dieu et l'humilité de Dieu: ça va très bien ensemble.  En effet, car Dieu n'est pas dans la tempête et son Règne ne vient pas à la manière des puissants de ce monde.  Non!  Jésus, est doux et humble de coeur, et dans son humilité, il nous sourit, lorsqu'il voit que nous le cherchons avec toute notre bonne volonté et toutes nos bonnes dispositions à faire le bien pour le contenter et rechercher son bon plaisir.  

En union de prière: Vive Jésus et Marie!
soeur Judith-Marie de saint Laurent

Het Kindje Jezus is de glimlach van God

De engelen zeiden in de nacht van Bethlehem niet tegen de herders: "Ga en je zult een groot man vinden, een machtige, een politicus, een generaal ...", maar: "Ga en je zult een kind vinden ...". Een kind! We zijn hier dankzij de komst van dat Kind, we zijn geboren uit de glimlach van God die het Kind Jezus is, arm, liggend in een kribbe.

God wil niet dat we bang zijn voor Hem: wie is bang van een kleine pasgeboren baby? Laten we versteld staan ​​van de glimlach van dat Kind, en laten we ook veel glimlachen naar iedereen!

En niet alleen als we het "leuk vinden" of omdat we gelukkig zijn; Nee, de glimlach is een wilsdaad, het is een geschenk dat je aan anderen geeft.

Glimlach, zelfs als je er geen zin in hebt, zelfs als je een kruis te dragen hebt, als je aan het lijden bent, zelfs als je hart bloedt ... glimlach, hoe dan ook en overal, want het leven, dat van jou en dat van degenen die je ontmoet, is meer waard dan je pijn, je moeilijkheden en je problemen.

En dan zal er zelfs in beproevingen grote vreugde zijn, want God is met ons!

(Uit Lichtstraaltje Madre Elvira - tijdschrift Risurrezione december 2020)

Vragen om over na te denken:

- Wat raakt mij in deze tekst van Moeder Elvira?

- Hoe belangrijk is het glimlachen voor mij?

- Glimlachen = een wilsdaad... hoe beleef ik dat?