 |
Valentina |
|
|
Hallo, mijn naam is Valentina, ik ben 21 jaar en ik kom uit Slowakije. Ik groeide op in een goed christelijk gezin waar mijn ouders erop stonden mij alles materieel te geven. Ik was een heel gevoelig meisje en ik voelde het gebrek van hun fysieke aanwezigheid heel erg, ik miste de dialoog en vaak sloot ik me af zonder te weten hoe ik moest uitdrukken wat er in mij zat.
Ik zocht altijd de aandacht van mijn vader en wilde me geliefd maken door alles wat ik deed goed te doen. Op 11-jarige leeftijd werd ik wegens ziekte 8 maanden opgenomen in het ziekenhuis, en toen ik nadien weer naar school ging sloot ik me veel af in mezelf, en leed onder de spottende opmerkingen van mijn klasgenoten. In die periode ontmoette ik "vrienden" ouder dan mezelf, ze leken altijd gelukkig, sterk en zeker van zichzelf. Ik begon met ze uit te gaan en merkte dat ze allemaal meer respect voor me hadden en me niet uitlachen. Ik leerde de wereld van drugs en veel genoegens kennen waarmee ik wilde ontsnappen aan het lijden dat ik ervoer, in de overtuiging dat dit gemakkelijker zou zijn. Ik trad ook de modewereld binnen, en als model leek alles dat voor mij van belang was meer zichtbaar te worden dan andere dingen, ik gebruikte meer drugs, zo alle emoties verbergende, en mijn geweten overweldigde me altijd.
Mijn ouders leerden de Gemeenschap kennen en probeerden me te helpen, maar ik wilde alles zelf doen. Ik ging in een andere stad wonen, waar ik een jaar later alles verloor en het uitschreeuwde naar God om me te helpen.
Ik ging de Cenacolo-gemeenschap binnen toen ik 18 jaar was en ontving een "beschermengel" die, ondanks mijn armoede, me altijd hielp, en dankzij haar bleef ik en leerde ik ware liefde kennen, al maakte dit me vroeger altijd bang. Mijn pad was niet gemakkelijk, maar wat me het meest raakte, was dat, toen ik de waarheid vertelde, niemand me veroordeelde of me met de vinger wees; ik voelde me welkom en de meisjes hielpen me om te veranderen. Na twee en een half jaar ontving ik het geschenk om met enkele andere meisjes een nieuwe fraterniteit in Argentinië te openen.
In het begin was het moeilijk, omdat alle vriendschappen opnieuw opgebouwd moesten worden van bij de start. Ook op de moeilijkste momenten leerde ik uiteindelijk voor Jezus te knielen en Hem alles te geven wat me zwaar viel, omdat ik begreep dat ik niet langer alleen was. Beetje bij beetje zie ik hoe Jezus mijn hart opent en ik mezelf kan zijn met mijn armoede en zwakheid. Met de meisjes leef ik ook in eenheid en in vriendschap, dit alles helpt me in moeilijke tijden om door te gaan, want ik weet dat ik het niet alleen kan, en juist daarom gaan we samen op weg.
Ik dank de Gemeenschap heel erg voor het vertrouwen om hier te wonen en voor alle liefde die ik door de jaren heen heb gekregen. Ik zie dat deze plek me helpt om mijn innerlijke te veranderen, barmhartiger te zijn en mezelf niet meer af te sluiten voor bepaalde dingen, en om een opener hart te hebben.
Ik dank Moeder Elvira omdat ze niet bang is geweest om me te verwelkomen en omdat ik opnieuw de echte waarde van een moeder die van ons houdt mocht ontdekke