 |
Zuster Adevânia |
|
|
De vrede van Jezus en de liefde van Maria zij met jullie allemaal!
Mijn naam is zuster Adevânia, ik kom uit de stad Mogi das Cruzes - San Pablo (Brazilië) en woon al een aantal jaren in de grote familie van de Cenacolo-gemeenschap.
De ontmoeting met de Gemeenschap gebeurde naar aanleiding van het grote leed dat we meemaakten tijdens de drugsverslaving van mijn broer en dankzij onze parochiepriester die de Gemeenschap kende, in het Taiaçupeba-district en die ons het adres gaf. Zo gingen we hulp vragen aan de "Italianen", zoals de missionarissen hier in de omgeving bekend waren, maar waar we nog nooit van gehoord hadden. 
Deze ontmoeting was een lichtstraal in ons leven, vooral in het leven van mijn broer, die hem op weg deed gaan van "de duisternis naar het licht".
De Gemeenschap heeft ons niets in ruil gevraagd, alleen ons vertrouwen en veel gebed, dat heeft veel indruk op ons gemaakt, we kenden de echte betekenis van het woord "Voorzienigheid" niet en het was via de Gemeenschap dat de "Voorzienigheid" ons ontmoette.
In die tijd was er alleen een fraterniteit voor jongens in de stad Jaú, gelegen in het binnenland van San Pablo, en de fraterniteit van Mogí was voor de opvang van verlaten kinderen of kinderen met familieproblemen. Mijn broer ging naar Jaú en we konden hem niet bezoeken, maar de verantwoordelijke van de missie in Mogi nodigde ons altijd uit om de kinderen te bezoeken en de weg te leren kennen die de Gemeenschap aanleerde.
Die lichtstraal die ons leven binnenkwam, begon ook op een speciale manier in mijn hart te schijnen. Later voelde ik dat de Gemeenschap niet alleen bedoeld was voor “het herstellen van drugs", maar dat het een echte ontmoeting met God was, de God die ik als kind had gekend via de opvoeding van mijn ouders , maar die ik in mijn jeugd links had laten liggen, en ondanks dat ik "niets verkeerds" deed in de ogen van de wereld, had ook ik hulp nodig.
Tijdens de eerste twee jaar van de weg van mijn broer in de Gemeenschap, groeide onze vriendschap door middel van brieven en telefoontjes, waarin hij me vertelde over zijn nieuwe leven in Christus, over de onderrichten van de Gemeenschap, over het leven van een volledig christelijk leven, vol van waarden, en de strijd om het goede te kiezen. Ik voelde dat ook ik dit echte leven moest ontdekken, ver van de leugens en het bedrog van het leven in de wereld. Ik voelde een groot enthousiasme vanbinnen, maar ik had niet de moed om los te laten wat me belangrijk leek: de "toekomst", mijn baan, de wens om een gezin te stichten...
Tot op een dag mijn leven volledig veranderde. Nooit zal ik de ontmoeting vergeten waarin ik Moeder Elvira, die de missie in Mogi bezocht, persoonlijk leerde kennen. Ik was erg benieuwd om haar te leren kennen, want iedereen sprak over haar met veel geloof, grote genegenheid en veel respect, want voor hen was ze een heilige! En die dag leerde ik een "heilige" kennen, een heel bijzondere zuster, die me omhelsde alsof we elkaar al altijd gekend hadden en die zei: "Ik zie dat je een heel verdrietig persoon bent!" Ze praatte verder en alles werd voor ons in het Portugees vertaald, maar op dat moment, dacht ik alleen aan deze zin.
Een zin die al veel mensen tegen mij gezegd hadden en die ik nooit accepteerde, maar toen deze zuster, die me nog nooit had gezien, die niets van mijn leven wist, hetzelfde tegen me zei, had ik het gevoel dat God door haar tot mij sprak. Op hetzelfde moment voelde ik een grote leegte in mijn hart, want ik leefde al lang zonder geloof, vol leugens en ondanks dat ik geen drugs of alcohol gebruikte, had ik veel afhankelijkheden die me verdrietig maakten.
Een week later sprak ik opnieuw met Moeder Elvira en tijdens dat gesprek nam ik de beslissing om een liefdesrelatie te beëindigen die 6 jaar had geduurd; het was niet makkelijk, maar ik voelde dat dat verdriet aan het verdwijnen was en dat ik vanbinnen zin had om een nieuw leven te beginnen. Ik begon in de weekends de Gemeenschap te bezoeken, totdat ik na een paar maanden mijn werk verliet en binnenging in de Gemeenschap, met de idee dat ik later naar de missie in de staat Bahia zou worden gestuurd.
Maanden gingen voorbij en ik begon het Cenacolo te kennen als deel van de familie en niet langer als bezoeker. Dankzij God en de meisjes die bij mij waren en mijn "beschermengelen" waren en dankzij één missionaris in het bijzonder die me op deze weg vergezelde, hielpen ze me de "Europese mentaliteit" te begrijpen, of beter gezegd, een andere levensstijl te begrijpen, de levensstijl die de Gemeenschap me aanbood en me vroeg te leven, en zo doende de eerste stappen te zetten om mijn leven te veranderen.
Ik ontdekte het belang van een persoonlijke relatie met God in de Eucharistische Aanbidding en het belang van op te voeden en opgevoed te worden in deze nieuwe levensstijl ... maar soms voelde ik me een "vis uit het water" omdat alle missionarissen al een weg afgelegd hadden in de fraterniteiten in Italië en ik begreep sommige onderrichtingen en hun manier van handelen niet goed.
Op een dag stuurden ze mij samen met mijn broer en een andere Braziliaanse jongen naar Italië, waar ik het “Moederhuis” van de Gemeenschap en andere jongens- en meisjeshuizen bezocht. Mijn broer en deze jongen gingen wonen in het jongenshuis, gelegen naast het huis van de broeders en de zusters waar moeder Elvira haar dagen doorbracht, en ik ging naar een gemengd huis met jongens, meisjes, gezinnen en kinderen op een afstand van ongeveer anderhalf uur rijden met de auto.
We zagen elkaar niet veel, alleen in gemeenschapsbijeenkomsten, het was niet gemakkelijk, daar ik niemand kende, geen Italiaans sprak en heel weinig begreep. Gelukkig was er een meisje dat Spaans sprak en daardoor een beetje met me kon communiceren. Toen ik naar Italië ging, vertelden de missionarissen van Mogí me dat ik deze ervaring minstens drie jaar moest volhouden en dat ik dan naar Brazilië zou terugkeren.
Die 3 jaar leken een eeuwigheid, want na een paar weken kon ik het heimwee niet meer “verdragen”. Maar al het nieuwe dat ik beleefde, ook al was het moeilijk, zorgde ervoor dat ik het leven wilde leiden dat alle anderen leidden, in eenvoud en waarheid. Twee weken later zag ik mijn broer terug; tijdens deze bijeenkomst vierde de Gemeenschap het Pinksterfeest, een dag waarop de broeders en zusters van de Gemeenschap samen met moeder Elvira hun beloften hernieuwen om Jezus in deze religieuze familie te volgen. Op die dag ontvingen 4 jonge novicen het kruis dat de zusters op hun borst dragen. Ik had deze vrouwen nog nooit gezien, maar ik was zo ontroerd dat ik huilde van vreugde voor hen, en mijn broer zei al plagend…: “Zou het kunnen dat jij dat kruis ook wilt aandoen?”
Die 3 jaar vlogen voorbij en vandaag dank ik God voor die missionarissen die me zeiden "vol te houden", want als ik het bij de eerste moeilijkheden had opgegeven, zou ik me vandaag niet kunnen voorstellen dat dat lijden in onze familie, een weg was geweest om mijn roeping te ontdekken.
In die fraterniteit leerde ik veel en de vriendschap groeide, en ik begon langzaam de echte geest van de Gemeenschap te begrijpen. Toen ik na een paar maanden werd geroepen om naar het huis van de zusters te gaan, omdat moeder Elvira met me wilde spreken, dacht ik: 'Wat zal de moeder tegen me zeggen?' Met een bijna in Portugees gesproken Italiaans, vertelde ik haar mijn hele leven en aan het einde van deze lange dialoog wendde ze zich tot mij en zei: "Morgen kom je hier terug met al je spullen, want dan ben je dicht bij je broer". Moeder Elvira had in mijn hart iets gelezen wat ik nog niet wist.
Ik in het huis van de zusters! Godzijdank waren er nog andere vrouwen die er tijdelijk verbleven: zij die wachtten om op missie te vertrekken, zij die wilden ontdekken wat hun roeping was. Ik was er niet toevallig. Ik woonde bij de zusters en novicen en ik zag dat het "normale mensen" waren met hun gaven en zwakheden. Met hen heb ik veel gebeden en gewerkt en er heerste een klimaat van grote eenheid en vreugde. De aanwezigheid van moeder Elvira in elk deel van het huis, haar blik, haar “preken”, haar eenvoud, haar gebed.
Ik begon na te denken en vroeg me af wat mijn roeping was? Het was een grote innerlijke strijd. 's Nachts stond ik op om te bidden en ik zag altijd dat er een zuster geknield voor Jezus in de Eucharistie bad, ik voelde dat Jezus me riep om daar op mijn knieën te zitten, zoals zij.
Toen het feest van de Aankondiging van de Heer aanbrak, zei moeder Elvira dat de meisjes die zich aan God wilden toewijden, een brief moesten schrijven waarin ze haar vragen deze stap te doen! Ik wist niet wat ik moest doen, het was leuk om bij de zusters te zijn, maar ik had ook veel heimwee naar mijn familie. Dus schreef ik geen brief, maar een paar minuten voor de Heilige Mis op 25 maart rende ik naar Moeder Elvira en vertelde haar dat ik samen met de zusters deel wilde uitmaken van deze familie! Ze zei liefdevol tegen me: “ Eindelijk heb je een antwoord gegeven!”
En zo begon ik, met grote angst en tegelijkertijd met grote vreugde, deze weg, met het verlangen om van Hem te leven, zoals Hem en voor Hem, want in Jezus is de grote rijkdom van het leven.
Ik geef toe dat de weg lang is, maar het is het waard! Want de Heer staat altijd aan mijn zijde en geeft me de kracht om altijd op te staan. Ik dank Jezus die mij heeft gekozen tussen veel vrouwen die beter zijn dan ik, omdat Hij voorbij mijn zwakheden kijkt en mij niet uitsluit van Zijn genade, maar me oproept om deze speciale genade in deze familie te beleven die vandaag de "Missiezusters van de Verrijzenis” is geworden. Op deze weg in het Vormingshuis, hier in Italië, waar ik vandaag ben, had ik de gelegenheid om een periode in onze missie in Peru door te brengen en vandaag heb ik het grote geschenk samen te leven met 3 andere zusters naast Moeder Elvira, die ons, in haar laatste levensfase, leert het leven in al zijn dimensies lief te hebben.
Ik dank God en Onze Lieve Vrouw deel te mogen uitmaken van deze prachtige familie. Heel erg bedankt, laten we dicht bij God blijven! Muito obrigado! hartelijk dank!