 |
Steven |
|
|
Ik ben Steven, ik ben zesendertig en kom uit de Marche, in Italië! Sinds enkele jaren ben ik heel gelukkig in de Gemeenschap, maar mijn leven is niet altijd gelukkig geweest.
Ik kom uit een eenvoudig gezin, waar het me nooit aan materiële dingen ontbrak. Mam en pap waren thuis, maar niet aanwezig, ze maakten vaak ruzie en mijn oudere broer en ik verstopten ons dan in onze kamer om hun geschreeuw niet te horen. Toen ik zeven was, verliet mijn vader het huis en precies op dat moment deed ik mijn hart op slot!
Ik begon op elke mogelijke manier in opstand te komen: stelen, roken, altijd uitgaan en vooral mijn moeder niet meer respecteren. Toen ik twaalf was, kwam mijn vader terug in mijn leven met een nieuw gezin. Ik heb altijd mijn uiterste best gedaan om heel close te zijn met mijn vader, in die mate zelfs dat, toen ik twee jaar later ontdekte dat hij drugs gebruikte, ik er ook mee begon. Het leek me altijd geweldig om bij mijn papa te zijn, maar dit alles veroorzaakte een grote malaise in mij en ons hele gezin.
Na een lange tijd, toen mijn familie de wanhoop nabij was, hoorde mijn moeder de getuigenis van een jongen uit de Gemeenschap Cenacolo van Loreto en ze zei tegen mij: «Ik heb een heel mooie jongen ontmoet, niet zozeer qua uiterlijk maar in zijn hart!». Die zin bleef hangen in mijn hart en nog geen kwartier later belde ik de fraterniteit van Loreto om om hulp te vragen. En zo ben ik naar de Gemeenschap vertrokken.
Mijn "beschermengel", de jongen die de eerste dagen met mij op weg ging, had veel geduld met mij. Ik kon gedurende drie weken niet slapen, maar hij was altijd dicht bij me: 's avonds bereidde hij me wat kruidenthee en overdag deed hij er alles aan om me moe te maken.
Beetje bij beetje begon ik te herleven, oprechter te spreken, echt te delen wat ik doormaakte. Ik leerde me te verontschuldigen, begreep hoe ik moest wachten om iets te bekomen en om toestemming te vragen om ergens naartoe te gaan.
Tot op vandaag herinner ik me mijn eerste biecht. Vol berouw spreken over al het kwaad dat ik had ervaren om vervolgens Gods vergeving te ontvangen, dat was de belangrijkste stap om mijn leven open te stellen voor het pad van het goede.
Ik was iets minder dan twee jaar op weg in de Gemeenschap toen mijn vader op een dag, geheel onverwachts, twee weken bij mij kwam om “ervaring op te doen”: tot dat moment hadden we elkaar niet meer teruggezien. Het was prachtig, die omhelzing waarvan Moeder Elvira ons zoveel had verteld, die omhelzing waarop ik al dertig jaar wachtte, die omhelzing die alle barrières en weerstanden vernietigde die ik als kind had opgebouwd! Ik ben eindelijk voorgoed aan een nieuwe relatie met mijn vader begonnen!
Vandaag woon ik in de fraterniteit van "San Michele Arcangelo" in Paraguay: ik had het grote geluk om deze fraterniteit te mogen openen met twaalf andere broers. We zijn hier nu een jaar en we vierden het eerste “Feest van het Leven“ in Paraguay, en mijn moeder en zus zijn overgekomen voor deze gelegenheid.
Tijdens de Eucharistische Aanbidding liet don Eugene ons onze families omarmen voor het Heilig Sacrament: ik begon te huilen als een kind, ja dat kind dat op zevenjarige leeftijd zijn hart had verhard en gesloten en dat het tegenwoordig steeds meer wil openen voor God en alle broers!
Dank u, Heer Jezus, omdat U van mij een vrij persoon wilt maken, dank U omdat ik vandaag een nieuwe man wil zijn, die niet alleen de fouten uit het verleden wil veranderen, maar ook zijn hart. Heer, geef me een nieuw hart, een hart van vlees dat klopt om de broeders lief te hebben en voor het echte leven, dat van de gave, het offer, het oncomfortabele! Dank u, lieve Maagd Maria, voor Uw trouwe bescherming in moeilijke tijden en voor de gave van de Voorzienigheid. Dank, Steven