 |
Ines |
|
|
Mijn naam is Ines, ik ben 22 jaar en kom uit Kroatië. Ik ben blij te kunnen getuigen dat Jezus een wonder van mijn leven heeft gemaakt: Hij, die het nooit moe wordt ons te vergeven, heeft me uit mijn val opgewekt.
Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin: mijn ouders hebben me zoveel levenswaarden en zoveel liefde doorgegeven. Helaas heb ik die nooit weten te waarderen. Ik was op zoek naar iets meer, buiten mezelf, om in mijn behoefte te voorzien om me geliefd te voelen.
Ik was een vrolijk meisje, attent naar anderen toe en gevoelig. Ik was echter afhankelijk van wat anderen van me dachten. Omdat ik de anderen wilde behagen, ben ik uitgegroeid tot een leugenaar. Ik verborg mijn gevoel van minderwaardigheid met uiterlijk vertoon en arrogantie.
Alles veranderde op de middelbare school, waar ik werd gepest. Ik sloot me op in mezelf en sprak er met niemand over. Dus vluchtte ik naar de wereld van het internet om niet geconfronteerd te worden met de moeilijkheden op school. Ik heb twee jaar afstand genomen van de echte wereld, ik was gesloten en bang voor de confrontatie met de anderen.
Op mijn zestiende realiseerde ik me dat ik op het punt stond al het goede en de waarden die ik tot dan toe had beleefd, te verliezen. Ik werd boos en gaf God de schuld voor mijn val, en teleurgesteld verliet ik de kerk. Dit opende de deur voor het kwaad, en ik liet mezelf geloven dat er geen hoop meer was voor mij om te veranderen.
Op een dag ontmoette ik een paar jongens die drugs gebruikten: ze fascineerden me omdat ze vrij leken te zijn en zonder angst voor het oordeel van anderen. Hoewel mijn geweten me vertelde dat het verkeerd was, besloot ik ze te volgen uit angst me weer gemarginaliseerd te voelen.
Op mijn achttiende verloor ik alles: school, familie, vrienden, maar vooral de waarden waar ik in geloofde. Ik riep naar God: “Als U bestaat, bevrijd me dan uit dit leven.”
Mijn ouders merkten dat ik “er aan onderdoor ging”. Dankzij hun moed, hun geloof en standvastigheid, maar vooral dankzij het vertrouwen dat ze in de Gemeenschap hadden, ben ik mijn weg begonnen in de Fraterniteit “Moeder van het Leven”, in Vrbovec, Kroatië.
In het begin was ik te trots om toe te geven dat ik hulp nodig had. Maar ik werd getroffen door de vreugde in de kleine dagelijkse dingen die met een glimlach en enthousiasme werden gedaan. De ernst waarmee de meisjes deden wat de Gemeenschap hen onderwees, viel me enorm op.
Ik herinner me een bepaalde situatie: mijn "beschermengel", het meisje dat 24/24u bij me was en me hielp, stond op aan tafel om de “opdracht” uit te voeren die ze tijdens het moment van levensbeschouwing (in de Gemeenschap noemt men dat: la revisione di vita) had gekregen. Ze moest de momenten waarop ze niet oprecht was geweest, delen met de andere meisjes. Ik kon het niet geloven! Ze was zo vrij om arm en oprecht te zijn, maar tegelijkertijd was ze gelukkig. Het was mijn grootste wens om op een dag diezelfde innerlijke vrijheid te bereiken.
Nu begrijp ik dat we dit niet zomaar kunnen bereiken, maar dat we elke dag voor de vrijheid van het hart moeten kiezen. Het geloof heeft me geholpen om dit alles na te leven, om mezelf niet te veroordelen voor elke gemaakte fout. Ik ben gegroeid in nederigheid: ik moest vaak mijn verstand verliezen om de ware vrijheid te krijgen, mezelf te zijn.
God sprak vaak tegen me via de anderen en veranderde mijn leven dankzij de zusjes die veel van me eisten: door me aan te sporen om los te komen van mezelf en mijn beperkingen te overwinnen. Zonder al deze stapjes, die kleine overwinningen, het verleggen van mijn grenzen, was ik nooit veranderd. Alleen door de moeilijkheden onder ogen te zien, kon ik het doen. Ik erken dat mijn doorzettingsvermogen me gered heeft: ik wilde niet meer terug.
Een periode die me enorm heeft geholpen, was de tijd toen ik dienst deed bij de kinderen. In hun eerlijkheid en solidariteit leerden ze me hoe gemakkelijk en mooi het is om waarachtig, gelukkig en eenvoudig te zijn. Bij hen moest ik simpelweg mezelf zijn om me goed te voelen.
Nu ben ik altijd arm en klein, maar ik laat me niet tegenhouden door mijn fouten; Ik ga verder met de zekerheid dat ik bemind word door God.
Dankzij dit parcours ga ik elke dag door met te leren opstaan en op weg gaan. Ik weet dat de Heer me ondanks alles heeft gekozen om met mijn leven te getuigen dat God bestaat en ik Hem echt heb ontmoet. Ik heb Hem ontmoet in de Gemeenschap. Bedankt Moeder Elvira voor je grote levenswil en omdat je nooit bent opgehouden te geloven in ons, jongeren! Dankjewel Ines