 |
Gebed vanuit Liberia! |
|
|
Liberia, fraterniteit van "Saint Bakhita"
Veertigdagentijd, april 2020
'We zitten op dezelfde boot, maar met de Heer moeten we niet bang zijn'. Paus Francesco
De komst van het Coronavirus hier in Liberia heeft me enorm geholpen om in het heden te leven en te groeien als zendeling. Terwijl we met de kinderen in de tuin werken, bidden we de rozenkrans en hun gebed is altijd "voor de zieken en de slachtoffers van het virus".
Deze periode van “lockdown”, van afgesloten zijn van de buitenwereld, heeft ons geholpen om onder ons missionarissen te groeien. Er groeide een enorme familiale sfeer en de hele situatie bracht veel eenheid in ons huis. Het is zeker zo dat onze gedachten tijdens het gebed naar onze familie gaan, naar jullie allemaal in Italië, naar de mensen hier in Liberia die het zich niet kunnen veroorloven om in quarantaine te gaan zoals wij deden, daar zij moeten werken voor een bord rijst, en naar Marlon en Gabriella die in het ziekenhuis wonen.
Zorgen of niet, de missie vraagt me om hier 100% aanwezig te zijn voor het leven van de kinderen. Zij helpen me hierbij, door hun levendigheid, door leven te creëren, door een glimlach, een spel, een grap ... het engagement die ons aan het werk zet ... alles schept leven! Ik wil afsluiten met het bedanken van Moeder Elvira en de Voorzienigheid, die me deze immens groot vreugde hebben gegeven van hier in Liberia te wonen. We bidden voor jullie en blijven verbonden in gebed. Dank u! Luca
Deze tijd van de pandemie door het coronavirus doormaken in de missie van Liberia versterkt me in geloof, hoop en gebed. Geloof, omdat ik geloof dat Jezus voor onze gezinnen in Italië zorgt, in het bijzonder in de streek waar ik woon, in Pavia, Lombardije, die op de kaart aangegeven is als een rood gebied. Hoop, want onder ons volwassenen, zusters, tantes, ooms en de mensen die ons nabij staan, leeft de hoop en het vertrouwen dat de Heer in dit land dat enkele jaren geleden door ebola getroffen werd, zal voorzien en op dit moment lijkt de situatie niet zo ernstig. Gebed, want elke dag geef ik mezelf steeds meer over aan wat Jezus van me vraagt.
Het kruis is aanwezig, maar wat mezelf betreft, sinds deze situatie ook in dit land begon, voelde ik een grote genade van diepe vrede en rust omdat ik in onze Missie met alle kinderen in het huis was “opgesloten” vanwege het feit dat er geen school was. De kinderen bidden elke dag met vertrouwen dat dit moment voorbij zal gaan. Ik waardeer het nog meer om Jezus te ontvangen in de Eucharistie en de Voortdurende Aanbidding, omdat ik, gezien de situatie in Italië en in de wereld, zo dankbaar ben dat ik elke dag thuis ben.
Zelfs als we ver weg zijn, voelen we de liefde en de nabijheid van het hart van de Gemeenschap door middel van telefonische contacten, catecheses, de mis van Vader Stefano en de aanwezigheid en het gebed van de Zusters in Pagno. Dank u, omdat we de vreugde maar ook het lijden in de Gemeenschap beleven.
Ik dank de Gemeenschap omdat ik in deze jaren de Heer op de eerste plaats heb gezet in mijn veilige leven, ervan overtuigd zijnde dat Hij nu ook onze Missie, mijn familie en alle mensen in Italië waar ik van hou, beschermen zal. In gemeenschap van gebed. Clara
Voor mij heeft deze periode waarin de hele wereld werd getroffen door het Coronavirus tijdens de vastentijd, die een tijd van bekering is, mij ertoe aangezet om na te denken over de kwaliteit van mijn dagelijks leven. De vraag die ik mezelf toen heb gesteld, is: “Welke plaats heeft God in mijn leven?"
Ik zie dat het voor mij gemakkelijker is om dichter bij Hem te komen in tijden van nood, maar als "alles in orde is", zet ik Hem bij momenten nog steeds op de tweede plaats. Ik zie hoe ik nog steeds erg arm ben en hoe groot Zijn barmhartigheid is jegens mij.
Hier in Liberia zijn er nog maar weinig gevallen van covid-19, maar de situatie is onzeker. Ook hier zijn de scholen gesloten, worden de openbare ruimtes extra gecontroleerd en gaan we niet naar buiten. We hebben zeer weinig contact met de buren, maar met de kinderen hebben we een goede tijd waar we verenigd zijn in gebed en werk. We dragen onze kleine offers op voor alle zieke mensen, voor onze families en voor de hele wereld.
Toen ik hoorde dat Veneto een van de rood gekleurde gebieden was, gingen mijn gedachten meteen naar mijn familie. Dit deed pijn in mijn hart, maar te weten dat ze deze tijd in 'gehoorzaamheid en geloof’ beleven, dat geeft me zoveel rust . Ik heb God bedankt voor de weg in geloof die mijn familie nu ook aflegt dankzij de Gemeenschap.
Hier zeggen Liberianen "God is in control”, "God heeft de controle" en dat klopt! Ik dank God voor het geschenk van Moeder Elvira, voor de Gemeenschap en voor het geschenk van de missie, omdat het me leert dat ik op het moment van het kruis niet moet rebelleren, maar daar moet blijven en ervoor moet openstaan dat dit kruis me, met Gods genade, kan helpen om mijn hart alsmaar meer te bekeren.
Een speciale groet van ons allemaal, tantes, ooms, Zusters en kinderen van de Liberiaanse missie! Een knuffel! Kop op, we zijn bij jullie, we bidden voor jullie! We geraken erdoor!!! We love you plenty OH! Serena