 |
...uit Brazilië! |
|
|
Brazilië, Mogi das Cruzes
Veertigdagentijd, april 2020
'We zitten op dezelfde boot maar met de Heer mogen we niet bang zijn'.
Paus Franciscus
Wij zijn Isaac en Lucia, en ook ons huis is nogmaals gezegend door het leven: met een immense vreugde maken we de geboorte van onze tweeling, Rafael en Martin, mee. Ons gehele gezin is dit nieuwe avontuur dus begonnen met een dubbele dosis! God is zo groot en goed en houdt niet op om ons de kans te geven te leren en te ervaren dat het leven telkens nieuw is!!!
De Voorzienigheid heeft bovendien voorzien dat “oma Veronica”, de mama van Isaac, bij ons is. Ze is vanuit Mexico overgekomen om haar kleinkinderen te leren kennen en is uiteindelijk gebleven voor onbepaalde tijd… want de grenzen zijn gesloten! Haar aanwezigheid als moeder en grootmoeder die zichzelf in niets ontziet, is een geschenk voor ons en voor de hele missie! Dankjewel!!!
Grote broer en zus, Manuel en Guadalupe, zijn zeer blij met de tweeling, ze willen hen voortdurend helpen en animeren. En wij proberen hen, met de hulp van Nostra Signora Aparecida, hun plaats te blijven geven en de aandacht die ze nodig hebben. God zij dank is er een groepje kinderen van hun leeftijd, dat nu thuis is in quarantaine... Het is trouwens heel bijzonder hoe we allemaal creatief moeten zijn en onze talenten moeten inzetten om de dagen te vullen met spel, huiswerk, sport, wandelingen, ….
De energie van de kinderen is onuitputtelijk en ze gaan gretig in op alle voorstellen….
Nogmaals dank aan Moeder Elvira dat ze ons geleerd heeft om het leven altijd in onze armen te sluiten, om elke dag als een nieuwe dag te beleven ondanks onze gebreken, en dat we altijd opnieuw mogen herbeginnen. Dank u, dank u, dank u!!!!
In deze periode zijn we bijzonder dankbaar dat we de aanwezigheid van Jezus in onze kapel hebben en dat we Don Eugenio bij ons hebben, die elke dag voor ons de mis doet….een kans om ook te bidden voor allen die nu niet naar de mis kunnen gaan.
We zeggen ook dank omdat Rafael en Martin tijdens deze Paaswake gedoopt zijn. Het was mooi om toch te kunnen kiezen voor het Doopsel, ondanks de afwezigheid van vrienden, familie en de peters en meters die we gekozen hadden... Ook al hadden we geen mooie, witte kleren in huis, dat deed er niet toe, we deden hen hun witte pyjama’s aan… We wilden het niet uitstellen, omdat we ervan overtuigd zijn dat het sacrament meer waard is!!!
Lucia, Isaac en de hele familie
Ik heet Osman Junior en ben 18 jaar. Deze vastentijd is de vierde die ik beleef in de Gemeenschap. Wanneer men over de vastentijd spreekt, denkt men altijd aan ontzegging en offers! Voor mij was het een tijd van reflectie, want door deze weg van gebed te gaan, voel ik in mijn hart dat Jezus nabij is en denk ik vaak aan de grote Liefde die Hij voor ieder van ons heeft.
Ik ben dankbaar om de vasten te kunnen beleven en om dichter bij de Heer te kunnen komen, terwijl ik Zijn aanwezigheid voel in de kleine offers die ik kon brengen voor de anderen. Het is heel belangrijk voor mij om de wil van God te aanvaarden in wat ik me ontzeg en in de dingen die ik elke dag moet doen. In deze tijd heeft de Voorzienigheid ons zonder ophouden omarmd.
Ik heb tijdens de vasten geprobeerd om in vrede te leven, om bij het Paasfeest aan te komen met een echte verrijzenis in het hart, en deze in geloof te beleven! Elke dag heb ik deze waarheid gevoeld: Jezus doet alles voor mij. Dankjewel!
Omar Junior
Wij zijn Melani en Michele. We schrijven jullie vanuit de missie van Mogi das Cruzes om iets te delen van wat we op dit moment beleven. Via het gebed leven we in verbondenheid met de hele Gemeenschap en de hele wereld die bidt voor de bezorgdheid en de angst door het opduiken van het Coronavirus.
In Brazilië moesten daarom verschillende instellingen die straatkinderen opvangen tijdelijk gesloten worden omdat de functionarissen thuis in quarantaine waren.
Zo kwam het dat de kinderen opgesplitst moesten worden, hetzij in pleeggezinnen, hetzij op verscheidene plaatsen waar ze opgevangen konden worden. En daarom is ook ons gevraagd om Pietro, een baby van 4 maanden, op te vangen.
Voor ons is zijn komst een geschenk geweest, want wij zijn als gezin teruggekeerd naar de missies om ook andere kinderen te kunnen helpen en ons niet te beperken tot onze eigen kinderen.
Gedurende een tijd konden we door de reglementering van de staat immers geen kinderen verwelkomen in onze missie. Dus hebben we het als een bevestiging van De Heer gevoeld in ons hart, als een bevestiging van ons verlangen om te leven en te vechten voor het leven, met een ‘missionair hart’, en we zeggen dank voor de komst van Pietro.
We bedanken ook van harte de Gemeenschap die ons uitdaagt om ons zonder angst te geven en het ons niet gemakkelijk te maken! En dat is niet iets dat je in één keer voor altijd kan leren, maar waar je elke dag voor moet vechten om het op een goeie manier te beleven!
Melani en Michele
In dit moeilijk moment, zowel door de vasten - die toch altijd een opoffering vraagt - als door het corona-virus, is ons ook de grootste vreugde toegevallen: de terugkeer van de kinderen in onze missie.
Ik ben overgeplaatst van onze missiepost in Bahia waar ik samenleefde met de adolescenten; daar had ik veel mentale en fysieke kracht nodig, veel enthousiasme en de bereidheid om te hollen en te werken, mezelf in allerlei zaken te ‘overwinnen’.
Vandaag bevind ik me in een totaal andere realiteit, de missiepost van Mogi das Cruzes. Ik zorg voor 7 baby ‘s en 6 kleine kinderen tussen 1 en 4 jaar.
Het dagelijks leven vraagt nu een nieuwe maturiteit van me: delicaatheid, tederheid en geduld in het aanleren, wachten en herhalen. Het is de moeilijkste uitdaging waar ik ooit voor heb gestaan en het helpt me om de materniteit die deze kleintjes nodig hebben, in mezelf te ontdekken.
Tussen ons (ooms en tantes, toegewijde broeders en missionaire families) is er een mooie authentieke vriendschap aan het groeien. Soms is het moeilijk door onze gebreken, maar in verbondenheid met Christus worden we rijk, dankzij onze ‘kleine kinderen van God’, die zo kwetsbaar zijn! Ieder van hen heeft zijn geschiedenis en zijn kwetsuren, maar is tegelijkertijd al verlost en gekozen door God. Ik denk dat zij de grootste schat van de missie zijn!
Ik leer te begrijpen dat de liefde belangrijker en sterker is dan welke educatieve methode ook, want het is de liefde die geneest, die ons onderwijst, ons verandert!
De liefde is alles en wij zijn liefde, want Hij die liefde is, houdt van ons!
Jana
Echt waar, het leven is telkens nieuw!!!
Na verschillende jaren op weg te zijn in de Gemeenschap, mag ik eindelijk de schoonheid van het leven in de missies beleven.
Het is een bijzondere vastentijd dit jaar: de situatie met het corona-virus over heel de wereld heeft ook mijn leven op zijn kop gezet.
Voor mij is deze tijd in Mogi een tijd van genade, verwondering en verbazing en een tijd om veel nieuwe dingen te leren. Ik begin mijn eigen plannen en verlangens, alsook mijn zekerheden, op de tweede plaats te zetten…
Terwij ik kijk naar wat er in de wereld gebeurt, heb ik me vaak de vraag gesteld: “Waarom? Waarom zoveel lijden, ziekte, dood, angst en schrik?” Maar als ik dan kijk naar de kleintjes die de Heer ons heeft toevertrouwd, in de steek gelaten en gekwetste kinderen, en als ik dan zie naar de dienstbaarheid en de liefde die ze van ons, armzaligen, krijgen, dan voelde ik in mijn hart dat de Heer er is, dat Hij hier bij ons is, in elke omstandigheid van het leven.
Ik ben gelukkig, omdat mijn hart vandaag in staat is om beroerd te worden door het gehuil van een kind, door de liefde van de tantes die zich geven zonder berekening, door de liefde en het verlangen om mijn broeders te dienen, door de missionaire families die altijd open staan om het leven te verwelkomen.
Ik voel me geliefd en door iedereen aanvaard in onze missie in Mogi, niet door wat ik doe of heb, maar voor wie ik ben, met al mijn gebreken en zwakheden. Ik dank Jezus uit heel mijn hart, want elke dag wordt het verlangen in mijn hart om Hem te volgen en er voor iedereen te zijn, sterker.
Fratel Slaven
In de vastentijd ervaren we het wachten, het vasten en de opoffering, die zich uiteindelijk transformeren in de vreugde en blijdschap van de Verrijzenis van Jezus.
Zo kan ook ik getuigen van een lange tijd van wachten die begin dit jaar beëindigd is: het lijden om Gods wil te aanvaarden voor onze missie, is tenslotte onze vreugde geworden:
Ik kan uit het diepste van mijn hart roepen dat de liefde en het leven nog maar eens eens gewonnen hebben!
Na een lange tijd van wachten en gebed mag onze missie opnieuw kinderen opvangen!
Vandaag zijn we in onze missie een grote familie die een eenvoudig, dagelijks leven leidt. We hebben 7 baby’s, 6 kinderen en 2 adolescenten in ons huis.
Ik dank God voor het leven van ieder van hen en ik dank de Gemeenschap omdat ik ontzettend veel genade mag ontvangen door met hen samen te leven.
Telkens ik mijn armen open om een nieuw kind te verwelkomen, raakt God mijn hart aan en helpt Hij mij om alles te aanvaarden: zijn leven, zijn geschiedenis en zijn kwetsuren.
Echt waar, de Heer schenkt de genade om veel blijdschap te voelen in de liefde en de dienstbaarheid.
Daiane