Gemeenschap Cenacolo - Officiële Nederlandstalige Site

Wij verkondigen de hoop

Ik ben heel gelukkig om vandaag bij jullie te kunnen zijn!

Ik wilde iets voorbereiden voor jullie, maar ik ken jullie niet, ik weet niet wat jullie verwachtingen zijn, jullie verlangens, jullie passie. Dus heb ik me toevertrouwd aan de Heilige Geest, want Hij is uiteindelijk het vuur van de evangelisatie.

Ik heb me ook toevertrouwd aan Maria, die de uiterst tedere moeder is van ieder van ons en  van de kerk;  wij hebben die tederheid nodig, wij hebben die liefde nodig. Niets of niemand kan deze liefde vervangen om ons hart te vullen.

Ik ben een vrouw die de gevolgen ondervindt van de weelde  van deze tijd. Ik ondervind de catastrofes, de ontgoocheling, de angst, het verdriet, de woede en de gewelddadigheid van de jongeren van vandaag.

Puinhopen van miserie, ook al komen de jongeren over als ogenschijnlijk geslaagd op cultureel, technisch en materieel vlak. Het ontbreekt hen aan niks, maar ze missen iets méér.
Goed, ik leef dus met verslaafden.

Onze gemeenschap is een universeel onthaal, is een voorstel dat niet alleen de bevrijding van de drugsverslaving beoogt, maar dat ook aan het verlangen van de ziel wil beantwoorden.

In feite zijn onze jongeren aan het zeggen dat alles wat de families, zijzelf en de maatschappij gerealiseerd hebben, niet genoeg is om de ziel in vrede te laten zijn, niet genoeg is om een antwoord te geven aan het hart.

De jongeren van vandaag verkondigen eigenlijk een grote profetie: ze hebben alles  en toch ervaren ze de dood in hun hart, de dood van de hoop, van het vertrouwen, de dood van de liefde, de dood van de grootste verlangens van die ons dag en nacht om aandacht vragen.
Wat kan ik jullie zeggen? Ik praat volgens wat de Heilige Geest kent, namelijk jullie harten….

Ik vind het altijd een groot voorrecht om te verkondigen, te evangeliseren, om aan iedereen de liefde van God uit te schreeuwen want alles wat in onze gemeenschap gebeurt,  gebeurt omdat God het nooit beu wordt om van ons te houden en hij zal het ook nooit beu worden. Hij houdt niet alleen van ons wanneer we goed zijn, maar vooral wanneer we zondaars zijn.
Dat is mijn ervaring, dat is onze ervaring: wij hebben tot in onze buik de Liefde kunnen voelen, de Liefde van een Vader die geïnteresseerd en gepassioneerd is, die geknield zit voor zijn kinderen.

Wij hebben dit mirakel zien gebeuren in de harten van de jongeren.

En wij willen ons niet beperken tot de jongeren, maar we willen de medewerking van de ouders, van de familie. We beginnen geen dialoog met de jongeren als we de familie niet eerst ontmoet hebben. We willen de familie in actie samen met ons, we vragen geen financiële bijdrage,  zoals het hen soms liever zou zijn. Wij aanvaarden geen financiële bijdrage, want onze jongeren hebben geen behoefte aan geld, ze hebben geen behoefte aan materieel welzijn, onze jongeren vragen het leven en het leven heeft geen prijs, of beter: het leven heeft Jezus betaald en hij betaalt het nog alle dagen, het is de prijs van een ander leven.

En zo beseffen de ouders dat dat kruis van het gedrogeerde kind, van die 2 gedrogeerde kinderen, soms zelfs families met drie gedrogeerde kinderen….dat dat kruis dat hen een schande leek, een vernedering leek,  een marginalisering van hun gezin leek, dat door iedereen veroordeeld werd … dat dat kruis uiteindelijk nieuwe hoop brengt, verrijzenis en  leven in de familie brengt… dat dat kruis de wortel geneest; ik zeg immers gewoonlijk dat het kind slechts een tak van de familie-boom is, we moeten de wortel genezen!

Daarom verenigen de ouders zich in oudergroepen om een weg af te leggen in  geloof, in hoop, een weg in liefde. Zij dachten dat geld geven genoeg was, maar wij vroegen integendeel een radicale ommekeer, een bekering, een ommekeer van het hart, want dàt is de rijkdom waar iedereen nood aan heeft, zowel zij als wij.
En die weg leggen we samen af, zonder verwachtingen, we eerbiedigen ieders tempo daarin.

We willen ons specialiseren in de liefde. Jezus heeft gezegd dat Hij van ons houdt, Hij heeft ons ook de opdracht gegeven elkaar te beminnen… dàt is vreugde! Dàt is het werkelijke welzijn, het waarachtige vergroten  van het hart,  dat het hele universum kan omhelzen.

Overal kunnen we liefhebben, kunnen we vergeven, kunnen we omhelzen, kunnen we zorgen voor, kunnen we  de voeten wassen….zoals we zijn! Soms is een glimlach al genoeg om de andere te beroeren, of een omhelzing of een blijk van interesse al genoeg zodat  de andere te doen voelen dat hij ertoe doet.
De mens is in het centrum van  de wereld, de menselijke persoon, gemaakt naar het beeld en de gelijkenis van God, we kunnen God zien in de mens!!!!!!!!!!!!!
 

Nous annonçons l'espérance

Je suis très heureuse d'être ici avec vous ... Je voulais préparer quelque chose pour vous. Je ne vous connais pas, je ne sais pas quelles sont vos attentes, vos désirs, votre passion. Alors je me suis confiée au Saint-Esprit qui est la passion de l'évangélisation. Je me suis confiée au cœur de Marie qui est la tendre mère de chacun de nous, de l'église, et nous avons besoin de cette tendresse, de cet amour; qui comme rien ni personne peut remplir nos cœurs. Je suis une femme qui vit les conséquences de l'opulence de cette époque. Je subis les désastres, la déception, l’angoisse, la tristesse, la colère, la violence de la jeunesse d’aujourd’hui. Ce sont des tas de gravats, même si nous voyons des garçons apparemment réalisés du point de vue culturel, et du point de vue technique, matériel… rien ne leur manque, mais il leur manque le plus important. Eh bien, je vis avec des toxicomanes.

Notre accueil est universel et notre proposition ne concerne pas seulement la libération de la drogue, mais veut rejoindre le désir de l'âme. Après tout, nos jeunes nous disent que tout ce que les familles, ce qu’eux-mêmes et  que la société ont réalisé ne suffit pas à pacifier l’âme, à donner la réponse du cœur. C’est une grande prophétie que les jeunes nous disent aujourd’hui: ils ont tout et vivent la mort du cœur, la mort de l’espérance, la mort de la confiance, la mort de l’amour, la mort des plus grands désirs qui nous agitent jour et nuit.

Alors que dire? Je vous parle ainsi, selon ce que le Saint-Esprit connait: votre cœur. C’est toujours un grand privilège que d’annoncer, d’évangéliser, de hurler à tous l’amour de Dieu, car tout cela arrive parce que Dieu ne se lasse pas de nous aimer et qu’il ne s’en lassera jamais. Et il ne nous aime pas quand nous sommes bons, il nous aime surtout quand nous sommes pécheurs. C’est mon expérience, c’est notre expérience: avoir savouré jusqu’au tréfonds l’amour d’un père intéressé et passionné, qui s’agenouille devant ses enfants.
Nous avons vu ces miracles dans le cœur des jeunes. Et en même temps, nous ne nous limitons pas aux jeunes, mais nous souhaitons la collaboration des parents, de la famille. Nous ne dialoguons pas avec les enfants si nous ne rencontrons pas d’abord les parents, la famille que nous voulons active avec nous. Ceci non dans le but de demander les frais, nous n'acceptons pas les frais. Parce que nos jeunes n’ont pas besoin d’argent, ils n’ont pas besoin du bien-être matériel; nos jeunes demandent la vie et la vie n'a pas de prix; ou plutôt, la vie, Jesus l'a payée et Jésus la paye tous les jours, c'est le prix d'une autre vie.

Ensuite, les parents se rendent compte que de cette croix du fils toxicomane, des deux fils toxicomanes, parfois même des familles ont trois fils toxicomanes ... ils acceptent que de cette croix qui semblait une honte, qui semblait une humiliation, qui semblait l’émargination de cette famille que tout le monde jugeait. Eh bien, cette croix ramène l'espérance, la résurrection, la vie au sein de la famille. Il faut soigner la racine. Je dis habituellement que cet enfant n’est qu’une branche de l’arbre généalogique, il faut soigner la racine.

Ainsi, les parents se rencontrent pour faire un chemin de foi, un chemin d’espoir, un chemin d’amour. Ils pensaient que l'argent suffisait, nous demandons plutôt la conversion, la conversion du cœur qui est la grande richesse dont nous avons tous besoin, nous et eux.

Et nous faisons ce voyage ensemble, sans prétentions, en attendant le temps de chacun. Nous voulons nous spécialiser en amour. Jésus nous a dit de nous aimer, il nous a donné le commandement de nous aimer ... mais ceci est une joie, c'est le vrai bien-être, la véritable dilatation du cœur qui embrasse l'univers; partout où nous sommes, nous pouvons aimer, nous pouvons pardonner, nous pouvons embrasser, nous pouvons servir, laver les pieds à tout le monde ... avec ce que nous sommes! Parfois il suffit de faire un sourire et l'autre se sent propre, un câlin, un intérêt et l'autre se sent important. C’est l'homme au centre du monde, C’ est la personne humaine faite à l'image et à la ressemblance de Dieu; nous pouvons voir Dieu!

Mais je vous dis ces choses parce que je les ai vécues et elles ont donné vie à une qualité de vie en moi qui ne s’arrête plus, qui n’abandonne pas et qui ne craint pas les difficultés. Parce que l'amour c'est la vie, l'amour c'est la vie!

VRAGEN

1. Elvira vertrouwt zich toe aan de inspiratie van de Geest om ons toe te spreken…

Hoeveel plaats laat ik aan de Geest in mijn leven?

Herken ik Zijn stem tussen de vele andere stemmen van de wereld of niet?

Is de Geest voor mij een werkelijkheid of een vaag begrip?

2. Elvira vertrouwt zich ook toe aan de tederheid van Maria “Als je wist hoeveel ik van je hou”, zegt Maria, ”zou je huilen van vreugde”!

Speelt Maria een rol in mijn leven of heeft ze geen betrekking op mijn leven?

Kan ik bij haar terecht voor troost, advies, moederlijke liefde, als voorspreekster bij Jezus of is ze voor mij een abstracte, theoretische  figuur?

3. Kan ik me vinden in Elvira’s kijk op deze tijd en haar beschrijving van spirituele armoede bij de jongeren ?

Zo ja, waarom. Zo nee, waarom.

4. Is de Liefde van de Vader zoals Elvira die beschrijft voor mij concreet te ervaren in mij leven of zijn dat vooral theoretische woorden?

Zo ja, kan ik getuigen van die liefde? Zo nee, verlang ik ernaar die liefde te ervaren en wat zou me daarbij kunnen helpen?

5. Voel ik een bereidheid in mij om actief de weg te gaan die Elvira voorstelt of niet? Zo ja, wat geeft mij dat? Zo nee, wat belemmert mij om dit te doen?