 |
Kilian |
|
|
Hallo iedereenl! Ik ben verrast dat ik mijn verhaal met je mag delen. Mijn naam is Killian, ik ben tweeëntwintig en afkomstig uit Frankrijk. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik drie was, dus ik heb geen herinneringen aan hem samen. Ondanks dat ik mijn vader nu en dan zag, want ik woonde het grootste deel van de tijd bij mijn moeder en mijn broer, toch heb ik altijd een vaderfiguur gemist. Iets anders waaronder ik veel geleden heb, was dat ik in een arme familie woonde, we hadden weinig geld, en daar schaamde ik me diep voor. Ik ben heel dikwijls verhuisd, veel veranderingen qua omgeving, en heb me nooit ergens thuis gevoeld.
Ik heb nooit echt kunnen praten met mijn broer, we hadden twee zeer verschillende karakters, en niemand heeft me ooit geleerd om te delen over wat ik meemaakte, ik heb altijd alles binnengehouden, “onderdrukte” alles. Ik had zo veel onbeantwoorde “waaroms” waardoor ik op veertien jarige leeftijd “losgebarsten” ben: tijdens de twee maanden van de grote vakantie, ging ik altijd uit om te ontsnappen aan dit innerlijk lijden in de hoop “daarbuiten” te vinden wat ik thuis miste.
Al snel ging ik uit met de verkeerde mensen die ouder waren dan mezelf, en met wie ik ben beginnen roken; sigaretten maar ook, en zelfs op dezelfde dag, “wiet”. Ik zocht een baan om wat geld te verdienen zodat ik vaker kon uitgaan, en ik ging naar huis wanneer ik dat zelf wilde, en niemand die me hiervan zou kunnen hebben weerhouden.
Op dat moment van mijn leven dacht ik dat ik het geluk had gevonden, maar ik had het mis. Al snel begon ik andere drugs te proberen, begon ik drugs te verkopen om het extra geld te verkrijgen dat ik niet had en doken ook de eerste problemen op met de politie.
Op zestienjarige leeftijd probeerde ik voor de eerste keer heroïne en vanaf dat moment viel ik alsmaar dieper: ik was niet geslaagd voor mijn einddiploma middelbare school, verloor mijn baan en na een tijdje was ik niet eens meer in staat om te werken. Ik verloor heel veel "vrienden" alsook mijn vriendinnetje, woog nog amper 45 kg, was een wandelend “skelet”. Ik dacht dat het allemaal voorbij was. Maar integendeel, mijn moeder probeerde me te helpen en stelde me voor om terug naar huis te komen maar met de belofte om naar de Gemeenschap te gaan, zo niet was ik op straat gebleven.
En zo begon ik, de dag na mijn verjaardag, met de intakegesprekken en de “proefdagen" in de fraterniteit van Lourdes. Na acht moeilijke dagen koos ik ervoor om op weg te gaan in de Gemeenschap en het drie maanden te proberen: voor de eerste keer in mijn leven voelde ik me begrepen en geaccepteerd zoals ik was. Ik zag dat er mensen waren met een veel moeilijker verleden dan het mijne die probeerden om zichzelf weer op te bouwen en bovenal zag ik de hoop in de ogen van de andere jongens. Hoewel ik het in eerste instantie niet echt geloofde, vond ik dat ik moest blijven om het te begrijpen.
De eerste grote stap die me deed beginnen aan de echte gemeenschapsreis, deze van het jezelf zien in waarheid en van niet meer weg te lopen maar te veranderen, vond plaats na drie maanden Gemeenschap: een broeder opende mijn ogen door me te vertellen dat in deze drie maanden niemand de “echte Killian" had gezien, maar enkel "maskers" en dat ik, als een kameleon, van persoonlijkheid veranderde naargelang de mensen waarbij ik vertoefde. Daar heb ik begrepen dat ik moest leren mezelf te zijn met iedereen en bovenal, dat ik niet langer moest weglopen van de moeilijke momenten om mijn wonden te genezen en “gezond” te worden.
Op een dag vertelde een broer me dat het woord dat me het beste beschreef op het moment dat ik aankwam in de Gemeenschap “onverschillig” was: dit woord bleef echt in mijn hoofd hangen en elke keer als ik dacht dat ik het niet zou volhouden, dat ik me opsloot in onverschilligheid tegenover het leven, gaf dit me de kracht om door te gaan. Ik wilde niet langer onverschillig zijn tegenover mijzelf en anderen!
De bemoediging en de waarheid, gekregen van mijn reisgenoten, gegeven door de oudere broers, waren de grootste hulp om door te gaan: de onbaatzuchtige en oprechte vriendschap deed me beseffen dat ik op anderen kan rekenen.
Vandaag dank ik de Gemeenschap en alle broeders die ik op mijn weg hier ontmoet heb, want het is dankzij hen dat ik kon veranderen, de evolutie makend van een jongen zonder leven, zonder emoties, naar de man van vandaag, die blij is dat hij leeft, die, ondanks het geploeter, de inspanningen van elke dag, er in slaagt om anderen en zichzelf graag te zien. Ik heb ook mijn familie beter leren kennen, geleerd om hechter te zijn met hen, en ik kan mezelf en anderen vergeven. Vandaag kan ik genieten van kleine dingen en wil ik in het Licht wandelen!
Kilian