 |
Ilaria |
|
|
Hallo, mijn naam is Ilaria, ik ben eenentwintig en vandaag wil ik echt leven, om erachter te komen wie ik ben en om goed te doen voor anderen!
Ik ben geboren in een christelijk gezin, waar religie enkel een traditie was. Als kind leed ik aan astma, en tussen verblijven in het ziekenhuis en thuis was mijn moeder de meest aanwezige persoon in mijn leven. Ondanks haar kleinheid, ook al was zij soms te sentimenteel en te beschermend, hield zij van mij.
Vaak werd ik gepest op school en het verlangen om geaccepteerd te worden door mijn klasgenoten bracht me ertoe om de eerste "maskers" aan te doen en voor het eerst te rebelleren.
Ik moest naar de middelbare school in de bergen, in een instituut voor astmapatiënten. Ik had vooral telefonisch contact met mijn ouders en mijn moeder kwam af en toe naar me toe.
Omdat ik dacht dat ik kon doen wat ik wilde, verloor ik de weinige belangrijke waarden van het leven. Ik ontmoette een jongen en voelde me belangrijk voor hem. Ik deed alles om hem niet te verliezen en probeerde met hem de eerste “stickies” te roken. Na een jaar van rebellie en "plezier" ben ik naar huis teruggekeerd, en kort daarna zijn mijn ouders gescheiden.
Deze situatie leidde ertoe dat ik nog méér probeerde te ontsnappen aan het lijden door “feestjes” met oorverdovende muziek en drugs. Egoïsme was normaal: ik vroeg mijn jongere zusje nooit hoe het met haar ging. De man met wie mijn moeder een relatie had, was politieagent en hij merkte dat ik drugs gebruikte. Dus ging ik bij mijn vader wonen waar ik verbleef totdat de waarheid aan het licht kwam: toen trokken mijn ouders aan één zeel omdat ze me wilden helpen, en dat deden ze met heel veel wilskracht, doorzettingsvermogen en geduld.
Drie maanden lang ging ik naar de (intake)gesprekken om naar de Gemeenschap te mogen gaan en in het begin was die weg moeilijk, vooral om de waarheid over mezelf te zien. Er waren tijden dat ik weg wilde rennen, maar iets sterker maakte dat ik bleef.
Ik herinner me ook heel veel goede tijden waarin ik me eindelijk begrepen voelde door iemand.
Twee maanden later zag ik mijn ouders voor het eerst terug op het Feest van het Leven (nota: 4 dagen van gebed, zang, getuigenissen… jaarlijks terugkerend Feest dat doorgaat op de heuvel van Saluzzo, telkens halfweg juli) en ik vroeg of ik naar huis kon gaan. De "nee" van mijn moeder deed me enorm pijn en ik wees hen opnieuw met de vinger, maar nu realiseer ik me dat dit het antwoord was dat nog maar een keer mijn leven gered heeft.
Terug in de fraterniteit ging ik door met het leven van elke dag, afwachtend om te kunnen kiezen wat ik moest doen. Ik voelde me echt geliefd bij alle meisjes die bij me woonden en ik besefte dat ik, als ik op dat moment de Gemeenschap zou verlaten, niet zou weten wat ik moest doen.
De volgende zomer is mijn zuster voor een korte ervaring naar me toe kunnen komen: voor het eerst hebben we echt gepraat en begreep ik hoeveel kwaad ik ook haar heb aangedaan; terwijl ik haar in de ogen keek, heb ik haar voor het eerst vergeving kunnen vragen.
Na iets meer dan een jaar voelde ik de liefde en het vertrouwen van de Gemeenschap in me, door de transfers naar de fraterniteit van Medjugorje. Dit deed me een grote “sprong voorwaarts” nemen: ik voelde me eindelijk thuis. Maar datgene dat me nog meer geholpen heeft, was een gesprek met Cynthia, de verantwoordelijke van het huis, die me vroeg of ik de “oude” vrouw wilde blijven, of dat ik een “nieuwe” vrouw wilde worden. Het was moeilijk om die vraag te beantwoorden, maar toen ik ervoor gekozen had om een nieuwe vrouw te willen zijn, toen begon ik eindelijk op weg te gaan!
Ik heb veel mooie groeimomenten meegemaakt in dienstbaarheid en in het overwinnen van mijn grenzen. Ik voelde heel sterk de aanwezigheid van Maria door de vrede die me vergezelde op moeilijke momenten. Ik heb ook een paar maanden een autistisch meisje mogen helpen, en haar behoeften te leren begrijpen, heeft me doen groeien in liefde en volwassen worden.
Ik ontdekte dat het rennen van de ene naar de andere kant van het huis zoveel leven naar buiten bracht, dat dit er al altijd was, maar begraven zat onder luiheid. Als ik nu naar mezelf kijk, besef ik dat alles wat God mij via de Gemeenschap heeft gegeven, dat ik dat niet verdiend, noch verworven heb: alles is een gratis geschenk van Zijn liefde, dus ik hoef Hem alleen maar te danken!
Op de plaats waar ik dacht “af te kicken“ vond ik wat ik noem en voel als een “thuis", een grote familie onderweg zoals ik altijd heb gedroomd, maar bovenal een leven dat elke dag nieuw is, dat me doet groeien, veranderen, verbeteren, … dat me laat ontdekken hoeveel God van ons houdt! Me laat ontdekken dat het leven een avontuur is om te beleven, om er elke dag van te genieten, om vervolgens in het Paradijs aan te komen. Dankjewel, ik hou van jullie! Ilaria