 |
Giovanni |
|
|
Eerst en vooral wil ik God immens bedanken voor het kostbare geschenk van mijn leven! Ik stel me even voor: ik ben Giovanni, ik ben vijfentwintig jaar, geboren in de provincie Lecce en opgegroeid in Brescia. Ik ben de vierde van zes kinderen; een groot gezin, geboren uit de liefde van vader Roberto en moeder Silvana, twee geweldige ouders die ons niet alleen grootgebracht en opgevoed hebben met goede, gezonde en pure waarden, maar vooral met christelijke. "Alles is belangrijk, maar één ding is fundamenteel in het leven: Jezus!”: Hoe vaak heb ik mijn moeder deze zin niet horen zeggen!
In 2002 zijn we vanwege werk verhuisd naar Brescia. Vanaf het begin waren we daar enorm verbonden met de parochie van Fiumicello, en het is daar, in dat oratorium, dat ik ben opgegroeid. Als tiener maakte ik innerlijk een grote strijd door: aan de ene kant was er een zeer blije Giovanni te zien in zijn familie, gemotiveerd voor het goede, super bezig met het leven in het oratorium, en met een groot verlangen om te bidden; aan de andere kant een enigszins “gemaskerde” Giovanni, angstig, onzeker, die zich schaamde om christen te zijn, met weinig vrijheid en waarheid als hij bij zijn vrienden, klasgenoten, het voetbalteam was ... een strijd die mij dankzij God altijd geconfronteerd heeft met een geweten dat “mij in tweeën spleet”, dat mij sterk toeriep. Vandaag heb ik de zekerheid dat die stem me gered heeft van gevaarlijke wegen, me tegen het kwaad beschermde.
Toen ik twintig werd, voelde ik heel sterk in mijn hart dat ik moest veranderen, ik moest kiezen wie ik wilde zijn! Ik kon niet langer op beide manieren doorgaan ... Ik wilde me vrijer, echter voelen, meer in vrede, zowel met mezelf als met de mensen naast me, maar bovenal met God, die mij nooit heeft verlaten. Ik voelde dat ik enorm op zoek was, de behoefte had om concrete antwoorden te kunnen geven aan mijn leven, aan mijn geloof.
En de Heer liet niet lang op zich wachten: in augustus drie jaar geleden nam ik met veel enthousiasme deel aan “de Woestijn voor jongeren” aan de Certosa van Pesio: een intense, volle, onvergetelijke week, waar de “ontmoeting” met de jongens van de Gemeenschap Cenacolo plaatsvond! Jongens met een speciaal licht op hun gezichten, die me vertelden over hun leven, over hun verleden in de duisternis, maar vooral over hun heden in het Licht.
Van hun manier van zijn, hun uiterlijk, hun woorden, straalde iets uit wat ik zocht en zo graag wilde: een echte, diepe, spontane vriendschap met Jezus! Toen ik terug naar huis gegaan was, en ervoor gebeden had, heb ik met vastberadenheid en veel vrijheid tegen mijn ouders gezegd: “Ik wil op weg gaan in de Gemeenschap!”. Ik voelde me aangetrokken, op de een of andere manier geroepen, maar bovenal voelde ik de behoefte om alles opzij te zetten: verlangens, toekomstperspectieven, genegenheid, om te starten met de weg “van het duisternis naar het Licht”.
Al heb ik dan misschien niet compleet “aan de grond gezeten” maar toch had ook ik fouten gemaakt; ook ik was er echt aan toe om genezen te worden van kwetsuren, me te ontdoen van maskers, opnieuw armoede en gaven te ontdekken, grenzen te slopen, te leren om me toe te vertrouwen, de waarheid te beleven, mezelf en anderen te vergeven, te weten hoe je offers kan brengen, anderen graag te zien en mezelf te laten beminnen, te lijden, een vriend te zijn, te knielen en te bidden, me vrij te voelen, verantwoordelijker te zijn, te leren dankzeggen, minder trots te zijn, anderen te verwelkomen en te luisteren… Kortom, ook ik voel me nu op de juiste plek, ingeschreven op deze prachtige “levensschool”; ook ik voel me een levend deel van de familie van het Cenacolo!
En kijk waar ik nu sta: zowat drie jaar geleden heb ik het geschenk gekregen om in Portugal te zijn, in de Fraterniteit die ontstaan is in Fatima, in het land dat gezegend is door onze "Hemelse Moeder". In een eerste periode heb ik geleerd mijzelf en de Gemeenschap beter te leren kennen, maar nadien heb ik stap voor stap de “maalstroom” betreden van de zelfgave, waar ge u steeds beter voelt naarmate ge uzelf meer geeft, en ge u meer geeft naarmate ge u beter voelt ... en precies zo werd ik steeds meer verliefd op mijn leven!
Ik ben de Gemeenschap erg dankbaar dat ze me heeft verwelkomd alsook elke broer die ik in de loop van de jaren heb ontmoet, omdat Jezus via hen tot mij sprak. Zoals die keer toen ik begreep dat ik bepaalde wonden moest helen, en het antwoord langsheen een uitnodiging van een broeder kwam om samen een noveen te bidden... en zoals dit zou ik nog veel andere momenten van echte vriendschap kunnen opsommen.
Mijn oprechte dank gaat ook uit naar mijn familie, omdat zij me van bij het begin gesteund, vergezeld en aangemoedigd heeft om op weg te gaan. Het feit van die afstand was voor ons allen een prachtige kans tot groei, die er zeker heeft toe bijgedragen dat onze band alsmaar sterker werd, waardoor we veel voor elkaar hebben gebeden, en de liefde die ons verenigt bestendigd werd!
Een grote dank gaat ook uit naar Moeder Elvira! Ik zal 28 februari nooit vergeten, toen kreeg ik het geschenk om samen met haar een Mis bij te wonen. Haar diepe blik, haar vrije glimlach, haar gezichtsuitdrukkingen en haar vrolijke pasjes, maar vooral haar fascinerende en liefdevolle knuffel ... lieten me heel geliefd, beschermd, "zoon van Moeder Elvira" voelen!
En dan een immense dankjewel aan de Maagd Maria, omdat Zij me hier in Fatima gewild heeft, dicht bij haar Onbevlekt Hart, om groei en bijzondere momenten mee te maken, om alsmaar dichter bij Jezus te komen en veel vrienden en geweldige mensen te leren kennen, maar vooral omdat ik Haar hier dichter bij me voel! Ik kan nog steeds de woorden niet vinden om enkele momenten te beschrijven die ik in het "kapelletje” van de Verschijningen van het Heiligdom heb meegemaakt, vooral ’s nachts, wanneer er niemand is ... een sterke intimiteit die me de tederheid en de liefde die “de Hemelse Moeder” voor mij, voor ons, heeft, liet voelen!
En om af te sluiten, gaat mijn allergrootste dank, net als in het begin van mijn getuigenis, uit naar Jezus, omdat Hij me naar de Gemeenschap bracht en me hier Zijn Barmhartigheid liet ontdekken. Hij is mijn "beste Vriend", Hij is het antwoord waar ik altijd naar heb gezocht, de kracht die me elke dag vrijuit laat zeggen tegen mezelf en de mensen om me heen: "God bestaat en ik heb Hem ontmoet!". Giovanni