 |
Alain |
|
|
Mijn naam is Alain, ik ben zesentwintig en ik kom uit Zwitserland. Als ik aan mijn jeugd terugdenk, dan herinner ik me dat we alles hadden en dat het ons nooit ontbrak aan materiële zaken. Ik heb drie broers die geboren zijn in het tweede huwelijk van mijn moeder en ik had altijd een goede relatie met hen. Ondanks het grote leeftijdsverschil, voelde ik me echt close met hen. De relatie met mijn moeder was reeds vanaf mijn geboorte echt sterk.
Toen ik tien jaar was, gingen mijn ouders uit elkaar en ging ik bij mijn moeder en een broer wonen. De relatie met mijn vader was altijd moeilijk omdat hij een heel harde man was. Hij had ook problemen met alcohol en ik voelde me niet vrij bij hem. Later leerde mijn vader een nieuwe vrouw kennen met wie hij een nieuw gezin stichtte, en wanneer ik het weekend bij hen doorbracht, dan was ik heel jaloers op hun kinderen.
In het algemeen was er heel veel verwarring in mijn leven en vanwege de constante ruzies tussen mijn ouders voelde ik me constant van de ene naar de andere kant “getrokken”. Ik probeerde telkens of mijn moeder of mijn vader te verdedigen, maar vanbinnen werd ik verscheurd; dus begon ik me langzaam los te maken van mijn familie. Kwam daar bovenop dat de nieuwe partner van mijn moeder ook problemen had met alcohol en heel vaak boos was.
Ik was helemaal de weg kwijt in het leven en ook op school ging het niet goed met me, en als ik bij mijn vrienden was, begon ik te drinken en te roken. Ik dacht dat het enkel was om wat plezier te hebben, maar in werkelijkheid ontsnapte ik op deze manier aan het lijden en de pijn die ik doormaakte, en aan mijn problemen. Zelfs thuis loog ik om de problemen die ik op school had te verbergen.
Toen ik mijn studies had afgerond, ging ik als zelfstandige werken en het lukte me zelfs om veel geld te "verdienen". Ik maakte alsmaar meer ruzie met mijn moeder en dus ging ik bij mijn vader wonen. Daar vond ik meer vrijheid: ik deed wat ik wilde en, ondanks alle dommigheden die ik uithaalde, slaagde ik erin om een zeer gelovig en goed meisje te leren kennen. We hielden heel veel van elkaar en het lukte me zelfs om een tijdje met drugs te stoppen. Helaas voelde ik opnieuw diezelfde leegte de kop opsteken, en kon ik maar niet de zin van het bestaan en de levensvreugde vinden.
Langzaam verviel ik terug in de drugs, ditmaal in de heroïne. Ik was nog minderjarig en dacht dat ik alles onder controle kon houden. Ik verborg alles voor mijn familie en vriendin, maar uiteindelijk verloor ik alles: mijn werk, vriendin, appartement, maar vooral mijn waardigheid. Mijn ouders ontdekten de realiteit en in al mijn ellende kreeg ik hulp.
Na een jaar doorgebracht te hebben in verschillende instellingen en op straat, stelde mijn moeder me de Gemeenschap Cenacolo voor die ze in Medjugorje had leren kennen. Wanhopig als ik was, had ik geen andere keuze. Ik was erg benieuwd om deze christelijke gemeenschap te leren kennen; mijn moeder had me altijd haar geloof doorgegeven en bad met mij van toen ik heel klein was.
Vanaf het begin viel het me op hoe deze jongens vol enthousiasme door het leven gingen, met een enorme levenswil. Hierdoor ontstond in mij de hoop op het terugvinden van een nieuw leven na al die mislukkingen. Dankzij de oprechte vriendschap van mijn “broers” leerde ik mijn angsten, het me “opsluiten” in mezelf en mijn verlegenheid overwinnen, de zaken die aan de oorsprong lagen van het “wegvluchten” in de drugs.
Toen ik kleine veranderingen zag, kreeg ik meer zelfvertrouwen. Ik begon mezelf te leren kennen langsheen de moeilijkheden die ik doormaakte en ik besefte alsmaar meer dat ik moest vertrouwen op wat me werd aangeboden, en natuurlijk was het zo dat ik, terwijl ik doorzette, de vruchten ervan mocht plukken.
Een heel belangrijke ervaring voor mij was toen ik de de eerste keer "beschermengel" moest zijn van een jongen die net was aangekomen. Ik wist niet wat te doen, ik was erg ongeduldig en voelde me niet in staat om lief te hebben en de jongen die me toevertrouwd was graag te zien. Ik besefte hoe arm ik was in de liefde. Toen ik dit besefte, begreep ik dat ik niet alleen mijn armoede maar ook die van de anderen moest leren accepteren. Ik begon het goede in anderen te zien en tegelijkertijd begon ik de armoede van mijn vader beter te begrijpen.
Na mijn overplaatsing naar het huis van Ars, in Frankrijk, kreeg ik het geschenk om mijn vader voor de eerste keer terug te zien. Bij onze langdurige omhelzing hebben we elkaar ten volle vergeven en vanaf dat moment heb ik het nooit meer in twijfel getrokken dat ik een geliefd kind ben. Het verlangen om goed te worden en te leren liefhebben zonder daar iets voor terug te eisen, groeide alsmaar meer in me.
De vreugde in het jezelf geven aan anderen, dát heb ik ontdekt in de Gemeenschap, en nog elke dag leer ik nieuwe dingen om volwassen(er) te worden in de verantwoordelijkheid voor mijn leven en dat van anderen.
Het gebed is een zeer belangrijk deel van mijn leven geworden en het helpt me om elke dag mijn "hier ik ben" uit te spreken. Dankzij mijn vriendschap met Jezus heb ik eindelijk een betrouwbare gids in het leven, een stabiel referentiepunt. Als ik bedenk hoe ik was toen ik aankwam in de Gemeenschap en hoe ik nu ben ... Ik erken dat ik een wonder ben! Wat een vertrouwen heb ik hier gekregen en wat een belangrijke lessen heb ik geleerd: in het bijzonder om weerstand te bieden in moeilijke momenten en lijden, om niet meer weg te lopen van het kruis, maar, kijkend naar de Gekruisigde Jezus, de kracht te vinden om vol te houden. Ik dank heel bijzonder mijn broeders die samen met mij op weg zijn, en die van me houden en me accepteren zoals ik ben.
Dankjewel, Moeder Elvira, want met uw "hier ben ik" hebt u uw leven niet alleen aan de Heer gegeven maar ook aan ons allemaal die wanhopig waren, op zoek naar het ware leven! Ik hou van je! Alain