Mijn naam is Delphine. Ik ben de oudste van zes, en opgegroeid in een Frans christelijk gezin. Toen ik vijf was, zijn we naar de Verenigde Staten verhuisd voor mijn vaders werk. Ik had het geluk een hecht gezin te hebben. Op school voelde ik me anders omdat ik de enige Franse was en ook omdat mijn ouders me meer opvolgden dan mijn leeftijdsgenoten hun ouders.
Toen ik zestien was, adopteerde mijn familie een jongetje met het syndroom van Down en deze “krachtige” keuze van mijn ouders beleefde ik op een heel egoïstische manier, door het te zien als een extra taak voor mij die me anders maakte dan anderen. Ik schaamde me voor deze onvolwassen gevoelens, ook omdat de rest van mijn familie zijn aanwezigheid als een geschenk beleefde, en daarom verborg en onderdrukte ik wat ik voelde uit angst om afgewezen te worden.
Het verlangen om alles te kiezen wat verboden was, het plezier om dingen in het geheim te doen, denkend dat het "goed" is, werd groter en groter. Op de universiteit verloofde ik me met een jongen die erg gekwetst was in zijn kindertijd en met hem begon ik meer en meer “ja” te zeggen op het verkeerde moment, compromisend met de waarden waaraan ik me tot dan toe nauwelijks aan had gehouden; en zo begon ik, teleurgesteld en verdrietig als ik was, joints te roken en te drinken. Dit hielp me om te ontsnappen aan de realiteit, aan de moeilijkheden en de waarheid, maar verwijderde me meer en meer van mijn familie en vrienden.
Ik werkte van de vroege ochtend tot de late avond om die grote leegtes in me succesvol te vullen, en wanneer ik niet aan het werk was, dronk ik steeds meer om de realiteit te vergeten. Ik gebruikte alcohol om stress, angstgevoelens en hyperactiviteit te bestrijden ... tot ik uiteindelijk ook begon te drinken terwijl ik aan het werk was, mezelf rechtvaardigend dat ik me dan rustiger voelde en me kon concentreren. Ik was ervan overtuigd dat de echte drugsverslaafden diegenen waren die op straat leefden, en dus voelde me niet zo.
Ik ontmoette de Gemeenschap Cenacolo via mijn broer die seminarist was. Dankzij het gebed van mijn familie en het geloof van mijn moeder, moest ik eerlijk zijn tegen mezelf, de waarheid onder ogen zien: moe van het verdrietig en leeg zijn van binnen, ben ik mijn weg begonnen in de Gemeenschap. Vanaf het begin gaf deze nieuwe familie die me verwelkomde zonder me te veroordelen ondanks mijn fouten, me weer hoop.
Diep in mij ontstond het verlangen om met al mijn krachten de goeie weg in te slaan en herboren te worden. Langzaam leerde ik echt te zijn, mezelf te tonen zonder "maskers" en te geloven dat God en de anderen van me houden.
Het goede dat ik gratuit ontving heeft me geholpen om mijn hart weer open te stellen voor anderen. Ik blijf me altijd verbazen over de Barmhartigheid van God die ik elke dag concreet ervaar. En dit brengt me tot het hebben van mededogen met mezelf en met anderen, zowel voor de fouten uit het verleden als voor mijn dagelijkse tekortkomingen.
Ik ben dankbaar voor het vertrouwen dat de Gemeenschap in mij heeft, vooral voor de opportuniteit die ik op dit moment van mijn weg in de Gemeenschap heb: ik beoefen de dienst van "tante" voor de kinderen van de Fraterniteit “Casa Betlemme”, waar een echtpaar woont dat zeven kinderen heeft verwelkomd in hun gezin, vier daarvan zijn "speciale” kindjes; dat betekent: kinderen met een beperking. Hier heb ik eindelijk de schuldgevoelens die ik tegenover mijn broer had onder ogen kunnen zien en vergeven, en kon ik ervaren welk een geschenk deze kinderen zijn. Met hen beleef ik een vrijheid zonder de noodzaak aan "maskers”, en leer ik dat ik me niet moet verdedigen wanneer ze me uitdagen, maar mezelf alsmaar meer mag accepteren zoals ik ben.
Door mezelf te geven zonder iets terug te verwachten, ontvang ik alles en nog veel meer! Deze kinderen leren me het bestaan van een liefde zonder voorwaarden, de onmiddellijk vergeving, niet om te klagen bij moeilijkheden. Nu begrijp ik dat toen mijn ouders me vroegen om thuis te helpen, het een geschenk was en geen straf, en ik ben erg dankbaar dat ik heb ontdekt dat ik ook van "speciale" kinderen kan houden!
Ik dank God en mijn familie voor hun geduld en gebeden, Moeder Elvira voor haar "hier ben ik" en de hele Gemeenschap voor wat ik vandaag kan beleven: elke dag is een geschenk om volledig geleefd te worden! Delphine