"Om goed te zijn is het niet voldoende om geen kwaad te doen! Ik heb hier begrepen dat vreugde voortkomt uit het iets doen voor de anderen, beginnend met kleine gebaren van liefde."
Mijn naam is Michela, ik ben 22 jaar en kom uit Italië. Ik heb altijd gedacht dat mijn verhaal zo banaal was dat het niet de moeite waard was om te vertellen, maar de de Heer heeft me op deze weg doen begrijpen dat ieder van ons speciaal is.
Ik kom uit een normaal christelijk gezin, ik heb 3 zussen en het heeft me nooit aan iets ontbroken. Ik heb het altijd leuk gevonden om leiding te geven in de parochie en bij de kinderen te zijn. Via een priester heb ik de Gemeenschap leren kennen toen ik 16 jaar was: af en toe ging ik op bezoek bij één van de vrouwelijke fraterniteiten dicht bij m’n huis. Ik kon het altijd goed vinden bij die altijd zo gastvrije en glimlachende meisjes, maar uiteraard had ik nooit gedacht om naar de Gemeenschap te gaan, aangezien ik nooit drugs heb gebruikt, nooit “verslaafd” was.
Met m’n vrienden dronk ik wel eens en ging ik uit, mezelf kledend en levend volgens de wereldse normen maar voor mij was dit normaal want iedereen deed dit zo. Ik had vaak ruzie met m’n ouders want die lieten me niet alles doen wat ik wilde. Ik ben altijd erg eigenwijs geweest omdat ik dacht dat ze me niet begrepen en daarmee uit. Vandaag weet ik dat ik diegene was die hen niet helemaal begreep en ben ik me bewust van hun wonden en menselijkheid. Ook al leek het aan de buitenkant goed te gaan, in werkelijkheid voelde ik me thuis alsmaar meer stikken en bij m’n vrienden deed ik alsof ik plezier had.
Nadat ik de middelbare school had afgerond, moest ik keuzes maken. Als ik heel eerlijk ben, ik had niet veel zin om te werken en al helemaal niet om te studeren. De meisjes in de Gemeenschap hadden het altijd over de “school van het leven” die je helpt om jezelf beter te leren kennen. Dus ik dacht: als ik een paar maanden met hen ga meeleven, zal ik begrijpen wat ik wil in m’n leven. Ik heb alles in het geheim georganiseerd want ik wist dat ze het thuis niet leuk zouden vinden en inderdaad, in het begin wilden ze het niet accepteren.
M’n vader ging niet eens naar de ouderbijeenkomsten en m’n zussen hadden het moeilijk met mijn afwezigheid. Ondanks dat had ik dorst naar een nieuw en oprechter leven. Ik kon niet meer aan de bar zitten waar iedereen op z’n smartphone kijkt, wachtend tot er iets gebeurt. Wat me heeft doen blijven in de Gemeenschap en wat ik veel meer gevonden heb, veel meer dan zocht, is een familie: ik “ontdekte” een familie waarin geluisterd wordt, waar men praat en ruzie maakt, maar daarna ook z’n excuses aanbiedt, zichzelf ertoe aanzet om de eigen fouten te zien; we onderwijzen elkaar, hebben plezier met weinig en boven alles, we bidden er voor elkaar.
Toen ik mijn weg juist begonnen was in de Gemeenschap zag ik deze rijkdom niet en heb mezelf vaak afgevraagd: “Wie heeft me dit laten doen?” Later, door vol te houden, zijn m’n ogen open gegaan. Dankzij dit heel concreet beleefde geloof zie ik de dingen nu op een positievere manier, met minder vooroordelen. Ik kan zeggen dat ik de Barmhartigheid van God op een hele duidelijke manier gevoeld heb toen ik de dingen heb opgebiecht waarvoor ik me het meest schaamde, lasten waarvan ik niet eens had gedacht dat het lasten zouden zijn. En inderdaad, ik voelde me erna veel lichter.
Hoeveel vuil ik werkelijk binnenin me droeg weet ik niet eens, want voor de wereld was ik “een braaf meisje dat niemand kwaad deed”! Om goed te zijn is het niet voldoende om geen kwaad te doen! Ik heb hier begrepen dat vreugde voortkomt uit het iets doen voor de anderen, beginnend met kleine gebaren van liefde. Dit hebben de meisjes, voor wie ik “engelbewaarder” was, me geleerd: om voor hun een zus te zijn die, ook wanneer zij in het moment afgewezen wordt, aan hun zijde blijft zonder te veroordelen, en hen blijft liefhebben.
In de fraterniteit van Lourdes heb ik me beetje bij beetje gerealiseerd dat ik hulp nodig heb. Af en toe heb ik de verleiding om mezelf beter te voelen dan de anderen, maar dankzij de ware vriendschap van sommige meisjes ben ik me ervan bewust geworden dat ik soms nog erg onvolwassen ben en dat ik ernaar verlang om een “wijzere” vrouw te worden.
Toen ik niet langer dacht dat ik mijn tijd aan het verliezen was, dat het niet meer zou lukken om te studeren of dat ik teveel vrienden zou hebben verloren, of dat ik “teveel” veranderd zou zijn en m’n zussen me niet meer zouden accepteren… toen heeft de Heer de weg voor me geopend door me in contact te brengen met heel verschillende werelden: (mensen met een beperking, bejaarden, kinderen, toegewijden…); en nu weet ik dat ik op een dag een goede echtgenote en moeder van een gezin wil zijn.
Ook mijn familie is veranderd: mijn ouders treden eensgezind op en bidden elke avond samen en m’n zussen hebben gezien dat ik nog altijd mezelf ben, maar gelukkiger. Nu weet ik zeker dat wanneer iemand z’n hart volgt, m.a.w. luistert naar wat de stem van God hem zegt, zich nooit vergist! En God heeft veel grotere projecten voor ons dan wijzelf: ik moet maar denken aan het feit dat ik binnenkort vertrek naar de missie in Peru, terwijl ik nooit zou gedacht hebben missionaris te kunnen zijn! Wat een groot geschenk heb ik ontvangen, dankjewel!
Ik ben ook dankbaar voor de mogelijkheid die ik heb gehad om in deze maanden bij te Zusters te mogen wonen, bij onze Moeder Elvira: dankjewel voor elke blik die m’n binnenste leest en me vertelt over Gods grote liefde voor mij! Vanuit mijn hart bedank ik God, Moeder Elvira en de meisjes die naar me geluisterd hebben, me lief hebben gehad, me getolereerd hebben en vertrouwen in me hebben gehad! Michela