 |
Tienerbijeenkomst! |
|
|
Pagno, 5 maart 2017
Hallo iedereen, zijn jullie klaar om alle nieuwsberichten te horen over de bijeenkomst van deze maand? Het thema van de vastentijd vormde de basis van de samenkomst van de “eerste zaterdag”, en dat was al direct zichtbaar door de grote driedimensionale doornenkroon die opgehangen was aan het plafond, en het kruis dat met een rood doek bedekt was, symbool van het lijden van Jezus. Ook een nieuwigheid in het koor: het waren enkel de meisjes die met krachtige stem zongen, ze vervingen de jongens die zich in Medjugorje bevonden voor de jaarlijkse retraite van de Dienaars der Liefde.
Zoals altijd gaven de gebaren bij de liedjes ons de “punch” om los te komen en binnen te treden in het vreugdevolle charisma van “ the Night in Christ” - “de Nacht in Christus”. Er waren heel wat meer jongeren aanwezig in vergelijking met de vorige keer: de zaal was afgeladen vol met lachende gezichten. Don Franciscus, een lieve trouwe vriend van de Gemeenschap, leidde de avond, dieper ingaand op de “inleiding” over de verleidingen die we allemaal meemaken in de wereld van vandaag: enkele getuigenissen van cenacolini-jongeren maakten dat we ons verbonden voelden in onze dagelijkse strijd van onze tekortkomingen en zwakheden.
We hebben dit alles aan Jezus toevertrouwd tijdens de Aanbidding van het Heilig Sacrament dat geleid werd door Vader Stefano: het was een heel sterk moment toen we onze handen uitstrekten naar God, Hem hulp vragend voor onszelf en voor degenen die we in ons hart dragen, in het besef dat we het niet op ons eentje kunnen doen. Deze keer kregen we het bijzondere geschenk dat we ook voor de Eucharistieviering konden blijven. Don Massimo, terug van zijn rondreis naar de missies, maakte zijn homilie “extra sympathiek” met enkele grappen en een grappig verhaal, maar tegelijkertijd gaf hij ons een diepgaande boodschap mee: de kracht en het vermogen van kinderen om te vergeven. Ook nieuw, en een heel fijne verrassing: wij mochten overnachten in de fraterniteit van de “Pastorelli” - “De herdertjes”, in Pagno. De jongens hadden die voor deze gelegenheid aan ons overgelaten.
De zondagochtend werden we door de Zusters gewekt met vrolijke gezangen en het ontbijt was dé gelegenheid om een meisje, dat voor de eerste keer naar onze bijeenkomst kwam, beter te leren kennen. Wat een rust mochten wij ervaren in de natuur rondom het huis dat zich bovenop de heuvel van Pagno bevindt. Op het einde van onze wandeling hebben we de rozenkrans gebeden, om dan terug te keren naar de kapel alwaar wij een heel intiem moment beleefden: een meisje en een Zuster hebben ons de betekenis en de waarde van de vasten uitgelegd. Ze hebben ons gesproken over het gigantische lijden dat Jezus doorstaan heeft, door dit te relateren aan onze kleine en grote kruisen van elke dag: dit heeft ons geholpen om in de diepte te gaan tijdens het onderling delen. Tijdens de Aanbidding hebben we onze goede voornemens voor deze Vastentijd op een papiertje geschreven en ze vervolgens toevertrouwd aan Jezus.
Na een levendig en stevig middagmaal zijn we naar het Missiehuis gewandeld, en daar hebben we Maurice en Paoletta ontmoet, samen met hun 14 kinderen: dit gezin heeft gedurende vele jaren in onze missiepost van Brazilië gewoond. Het was heel bijzonder om hun onderlinge liefde en tederheid te zien, de vreugde van een leven, geleefd in eenvoud en liefdevol delen met elkaar! Onmiddellijk daarna, nadat we de heuvel afgedaald waren en aan het Vormingshuis van Pagno aankwamen, wachtte ons nog een groter geschenk: vol vreugde werden we door de Zusters verwelkomd met gekleurde linten en samen zijn we onder het raam van Moeder Elvira gaan staan om haar te begroeten. We waren diep ontroerd en vol verwondering keken we naar haar. Onze harten werden vervuld met het licht van haar gelaat.
Blij en dankbaar gingen we daarna op weg naar Saluzzo, naar de Gemeenschap “Papa Giovanni”. Het was ontroerend om de getuigenis van een vrijwilliger te horen en van een meisje dat is moeten vluchten en heel wat lijden heeft meegemaakt. Het maakte ons bewust en dankbaar voor het feit dat wij gelukkig mogen zijn dat wij de Gemeenschap hebben ontmoet, alsook voor alle geschenken die wij elke dag ontvangen, en dat we die niet zomaar voor lief mogen aannemen. Met harten vervuld van al het mooie dat we beleefd hebben, sloten we ons dag af aan het station van Saluzzo, waar onze ouders ons opwachtten. Wie weet wat er ons te wachten staat de volgende maand! Kom en zie!