"Als je achttien bent, kom dan een beetje bij mij wonen!", zei Moeder Elvira tegen mij tijdens het Feest van het Leven in 1999. Ik was nog klein, en ik herinnerde me dit voorval pas nadat ik al enkele jaren in de Gemeenschap was. Ik herinner me wel dat ik me toen bemind voelde door God, dat Hij aan me gedacht had!
Mijn naam is Claudia, ik ben twintig jaar, ik kom uit Duitsland en mijn ouders zijn Pools. Ons gezin bestaat uit vier kinderen, waarvan er twee in Polen en twee in Duitsland geboren zijn. Op het moment van mijn geboorte waren mijn ouders niet meer zo jong, mijn zus en broer waren al groot en het hele gezin was nog maar juist verhuisd naar het buitenland. Mijn papa en mama hebben toch nog de moed gehad om mij en mijn kleinere zusje het leven het schenken. We waren erg close en de zonnetjes in huis! Van kindsbeen af gaven onze ouders ons goede christelijke waarden mee: anderen helpen en met hen delen, eerlijk zijn, geloof hebben, en dit is me altijd bijgebleven. Later heeft de Heer het mogelijk gemaakt dat mijn broer, die hevig leed door zijn drugsverslaving, naar de Gemeenschap Cenacolo ging om zijn leven te redden. Daardoor zijn wij ook meerdere keren naar Medjugorje gegaan om er deel te nemen aan verschillende gebedsbijeenkomsten en dan brachten wij tijd door in een zuivere en vreugdevolle omgeving.
Zoveel mooie herinneringen vermengen zich met pijnlijke herinneringen: de ruzies tussen mijn ouders en het alcoholmisbruik van mijn vader. Als tiener geloofde ik op een bepaald moment dat ze beter konden scheiden: ik zag geen liefde tussen mijn vader en moeder, ik heb nooit gezien dat ze elkaar echt omhelsden. Ik voelde me niet begrepen en vond dat het geloof dat mijn moeder ons doorgaf ver afstond van datgene dat ik meemaakte. Toen ik ontdekte dat mijn vrienden ook niet veel normen meekregen thuis, zonderde ik me alsmaar meer af van alles en iedereen, ook van het goede, ervan overtuigd dat ik op die manier veel vrijer zou zijn.
Ik begon mijn eerste leugens te vertellen, stiekem uit te gaan en anderen te imiteren qua manier van zijn, kleding en muziek. Ik volgde de "sterke persoonlijkheden", want ik was niet zeker van mezelf en zocht constant naar de goedkeuring van anderen. Godzijdank was het goede diep geworteld in mij en ben ik nooit gestopt met naar de kerk te gaan, vrijwilligerswerk te doen en deel te nemen aan creatieve en sociale activiteiten. Maar ik deed dit enkel om me te kunnen verbergen achter een masker, om me "aanvaard" te voelen en in een valse vrede te leven met mijn ouders. Ogenschijnlijk was ik het "brave meisje", open en zonnig, maar in werkelijkheid leefde ik in een grote leugen, want in mijn familie gedroeg ik me op een geheel andere manier dan bij mijn vrienden; en hoe meer tijd er verstreek, des te verwarder ik werd, tot op het moment dat ik niet meer wist wie ik nu werkelijk was.
Ik dacht dat ik een veilige plek had gevonden aan de zijde van een jongen die algauw het centrum van mijn leven werd. Ik vergat God, verwaarloosde mijn vrienden en stopte met mijn hobby. Mijn doel was plezier hebben, veel drinken in het weekend, me niet moe maken en met rust gelaten worden: de "vrede van het kerkhof", zoals Moeder Elvira het noemde. In de ogen van de anderen was er niets mis met me, maar ik was niet gelukkig en innerlijk ging ik dood. Deze ontreddering deed me naar iets anders verlangen. Ik dacht dat een reis naar een ver land mijn leven zou veranderen: godzijdank heeft God op dat moment ingegrepen! Mijn broer stelde me voor om een periode van ervaring op te doen in de Gemeenschap en, ook al dacht ik dat ik dit niet nodig had, ik vertrouwde hem en zei "ja". Vandaag kan ik hier alleen maar dankbaar om zijn, want nu beleef ik de levenskwaliteit waar ik altijd naar op zoek was en die mijn hart vervult.
God wist dat mijn hart dorst had naar waarheid, zuiverheid, eenvoud, vreugde. Ik ben naar de Gemeenschap gegaan met veel angsten en complexen: toen ik die meisjes zag, vreugdevol, echt en vrij, ontstond in mij het verlangen om ook zo te zijn. Met Gods geduld en dat van degenen die mij verwelkomd hebben, kon ik me bevrijden van de vele "cementlagen" waaronder mijn hart bedolven zat. Ik begon opnieuw te zingen, te schilderen en andere talenten te ontdekken en ontwikkelen. Ik heb ontdekt dat luiheid en leugens vergif voor mij zijn, en dat ik, alleen door echt te zijn en me helemaal aan de anderen te geven, werkelijk gelukkig kan zijn. Ik heb gezien dat ware liefde voorbij fouten gaat en in staat is om op ieder moment te herbeginnen. Ik heb alle waarden die ik als kind had meegekregen afgestoft en maakte ze me eigen. Ik herinner me een moment toen ik nog maar pas toegekomen was in de Gemeenschap: een meisje vroeg me wat ik verlangde in het leven, en ik wist niet wat ik haar moest antwoorden. Nu merk ik dat er zich voor mij een wijde horizon geopend heeft, met heel veel mooie wensen, maar ik wil Gods Wil doen en niet slechts datgene dat "ik“ wil. Het allermooiste is dat ik God heb teruggevonden, en mét Hem heb ik ook de zin van mijn leven gevonden!
Mijn geschiedenis, mijn fouten, wat ik ben ... alles is één grote prachtige mozaïek die God aan het herscheppen is, opnieuw samenstelt. Ik doe er alles aan om niet weg te lopen van verantwoordelijkheden en lijden, en om me te bevrijden van de angsten die me soms doen struikelen. In het gebed, onderling delen, vergeving vragen en het sacrament van de biecht heb ik geleerd om op te staan na elke val. Vandaag ervaar ik het leven als een groot geschenk en besef ik dat er geen tijd te verliezen is! Een meisje te zien lachen dat hier heel verdrietig toekwam, te mogen zien hoe zij zich verzoent met haar familie, dát zijn wonderen van God die ik in mijn onmiddellijke omgeving mag aanschouwen!
Voor mijn familie was het niet makkelijk om mijn keuze te accepteren om langer in de Gemeenschap te blijven, maar hierdoor heb ik geleerd dat je niet altijd iedereen kunt of moet behagen bij het maken van je keuzes. Wat belangrijk is, is dat je de stem van God in je hart volgt. Mijn moeder en mijn jongere zus zijn een moment van ervaring komen meemaken hier bij mij en daardoor hebben ze mijn huidig leven gezien en begrepen! Ik wil God danken voor zijn Liefde, omdat Hij me heeft beschermd tegen zoveel kwaad en me de kans geeft om dit intense leven te beleven!
Ik wil ook heel graag mijn moeder bedanken omdat ze nooit opgehouden is met bidden en offers brengen voor ons allemaal, en daardoor zijn er veel dingen veranderd: mijn vader drinkt niet meer, mijn broer heeft een mooi gezin, mijn oudere zus leeft nu dichter bij het gebed en ik ben mijn leven aan het "vernieuwen". Dank ook aan de meisjes die bij me wonen, die me verwelkomen en me helpen om elke dag meer te leren liefhebben! Alsmaar meer wil ik mijn volledige vertrouwen in God stellen! Claudia