Ik ben Yvonne, echtgenote van Riny en moeder van Rob die sinds 2 jaar en 4 maanden in de Gemeenschap Cenacolo verblijft: het eerste jaar in Oostenrijk en nu al weer bijna anderhalf jaar in Medjugorje in Bosnië-Herzegovina.
Ikzelf ben als kind gedoopt, maar verder werd er bij ons thuis niet veel gedaan aan het geloof. We gingen nooit naar de kerk en later met ons eigen gezin deden we dit ook niet.
Rob had al meerdere pogingen gedaan om van zijn drugsverslaving af te komen: eerst 1 maand in een kliniek in Afrika en 1 jaar later in een kliniek in Schotland, waar men vooral door gesprekken met psychiaters en groepsgesprekken iets aan de problemen probeerde te doen. Helaas bleek dit voor Rob niet te werken en na vele periodes van hoop maar vooral van wanhoop zijn wij ontzettend dankbaar dat wij via een pastoor, René Wilmink, de weg naar het Cenacolo hebben gevonden. Dat was op het dieptepunt van Rob zijn verslaving:
Op de dag dat Rob 30 jaar werd, was hij 3 dagen dakloos en wij hadden geen enkel idee waar hij was of hoe het met hem ging. Ik stuurde hem ‘s morgens een sms voor zijn verjaardag om hem te laten weten dat we aan hem dachten en of hij alsjeblief iets van zich wilde laten horen. Meteen kwam er een sms terug met de vraag of hij die dag mocht komen eten, wat natuurlijk mocht. Dat eten werd eerst slapen want hij was er verschrikkelijk aan toe. Hij mocht bij ons blijven tot er weer ergens plaats was voor een opname voor hem.
Het was toen maart en we konden pas in oktober terecht voor een intakegesprek wat natuurlijk veel te laat was omdat Rob dan waarschijnlijk niet meer in leven zou zijn. Op dat moment hoorden we via via over René Wilmink die, ondanks dat hij het ontzettend druk had, nog diezelfde avond, om half 11, tijd voor ons vrijmaakte en zo hadden wij ons eerste gesprek.
Uiteindelijk hebben we samen met René gedurende nog 2 maanden geprobeerd om de problemen de baas te worden; Rob heeft nog 3 keer een overdosis drugs genomen eer hij naar Oostenrijk kon vertrekken. In eerste instantie zou hij voor 1 jaar naar het Cenacolo gaan. Gelukkig is hij nog steeds in de Gemeenschap en kan ik weer trots zijn op onze zoon. In die moeilijke jaren ben ik altijd van hem blijven houden en heb ik nooit gevoelens van boosheid gehad... wel van machteloosheid en pijn en verdriet, maar dat geldt voor alle ouders in deze situatie.
Ik ben bij onze zoon in Medjugorje geweest van 1 t/m 8 oktober voor een ervaring en ben nog steeds onder de indruk van wat ik daar zag en meemaakte. Ik had aangegeven geen voorkeursbehandeling te willen en alles te willen doen wat Rob en de jongens doen om echt te weten hoe het voelt en te weten waar ze doorheen moeten. Ik had al respect voor de moeilijke en dappere keuze van Rob en dat respect is alleen maar groter geworden en dat geldt voor al de jongens daar.
Elke ochtend stond ik op om half vijf, om samen met Rob het ontbijt te verzorgen voor alle jongens van het huis; dan de rozenkrans bidden in de kapel; dan ontbijten en vervolgens werken in de wasserij. Dan het middageten en weer aan het werk en soms ook ‘s middags naar de kapel voor de Aanbidding. Daarna weer aan het werk en ’s avonds, aan het einde van de dag, de kapel dweilen en soms om 2u in de nacht weer naar de kapel voor Aanbidding, om vervolgens de volgende ochtend weer om half 5 op te staan om het ontbijt klaar te zetten. Het ontbijt en de kapel dweilen waren extra taken voor Rob die de jongens om beurten te doen hebben en ik dus ook. Rob en ik hebben ook een keer gekookt met nog 2 andere jongens; dat was ook een hele ervaring: koken voor 65 personen.
Ik wilde het allemaal meemaken en had het voor geen goud willen missen. Het heeft vooral Rob maar ook mij en de rest van ons gezin veel goed gedaan. Het is geweldig om te zien hoe Rob is veranderd: hij beseft dat hij zijn leven te danken heeft aan de Gemeenschap Cenacolo en wil, voordat hij huiswaarts keert, graag zelf iets terug doen voor alles wat hij hier ontvangen heeft!
En dat is denk ik de KRACHT van het Cenacolo: de vriendschap en de onvoorwaardelijke hulp op momenten dat het echt nodig is, zonder medicijnen en psychiaters en dat allemaal gratis. Dat heeft ons, maar ook Rob doen nadenken en beseffen dat dit quasi onmogelijk is zonder Gods hulp; en dat was voor ons een grote hobbel in het begin.
Ook heb ik kunnen leren van de manier waarop ze met moeilijke situaties omgaan: de een zegt tegen de ander wat hij fout heeft gedaan en die persoon moet er dan, zonder iets terug te zeggen, 2 dagen over nadenken en pas daarna mag hij er op terugkomen. Daar kan ik nog wat van leren en met mij nog vele anderen, denk ik. Niet oordelen maar nadenken en dan in gesprek gaan.
Mijn ervaring in Medjugorje voelde als een warm bad en het was geweldig om zoveel tijd met Rob en de anderen te mogen doorbrengen. Ik kan alleen maar tegen al de ouders en jongeren die nog twijfelen, zeggen: Heb vertrouwen! Als het ergens goed kan komen met ons of ons kind, dan is het in de Gemeenschap Cenacolo. Daar ben ik nu helemaal van overtuigd.
Vooral de woorden van Rob toen ik weer afscheid nam: "Mam, je was een voorbeeld voor ons allemaal hier en jou komst heeft me heel veel goed gedaan"... Die woorden zal ik nooit meer vergeten.
Wie had dat kunnen denken: er is weer hoop voor de toekomst!!
Lieve groeten van een dankbare moeder.