 |
Rutger |
|
|
Hallo! Mijn naam is Rutger, ik ben 27 jaar en ik kom uit Nederland. Met grote vreugde en een hart vol dankbaarheid getuig ik over de barmhartigheid die ik van Jezus heb mogen ervaren in mijn weg hier in de Gemeenschap Cenacolo. Dankzij de gemeenschap ben ik begonnen met het overwinnen van mijn angsten, en mijn droefheid en teleurstelling in het leven veranderden in positivisme en dankbaarheid.
Ik kan nu eindelijk weer zeggen dat ik gelukkig ben, blij en vrolijk, dat ik opnieuw zin heb in het leven en met vertrouwen de toekomst tegemoet ga. Maar ik ben er mij ook van bewust dat niets vanzelfsprekend is, dat alles werkelijk een geschenk is van God. Ik weet nog goed hoe verdwaald ik was, teleurgesteld in het leven, zoekend naar geluk op zo veel verkeerde plekken. Ik heb van mijn ouders altijd alles gekregen waar ik naar verlangde. Ik hoefde het maar te vragen en ik kreeg het, waardoor ik nooit heb geleerd er iets te moeten voor doen, het te verdienen. Bovendien kwam het niet in me op me iets te ontzeggen, nee te zeggen. Vandaag zijn de dagen dat we mogen vasten in de gemeenschap voor mij de mooiste dagen. Want ik voel dat ik mijn karakter construeer. Door middel van me iets te ontzeggen, “nee” te zeggen, ervaar ik een vrijheid die ik voordien nooit ervaren heb; dit in tegenstelling tot wie ik vroeger was, en waarbij mijn “ja” tegenover alles, mij tot slaaf maakte van mijn genoegens.
Ik had altijd het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Dat alles wat ik deed verkeerd was, dat ik anders moest zijn. Ik kon mijzelf niet accepteren en had angst voor wat de mensen om mij heen van mij dachten. Vaak ontsnapte ik in mijn fantasieën. Het was mijn manier om met situaties om te gaan die mij veel pijn deden. Mijn ouders zijn een tijd terug gescheiden, maar de huwelijksproblemen waren er al vanaf mijn kindertijd. Als iemand mij vroeg hoe het ging, thuis of met mij persoonlijk, antwoordde ik altijd: “kan niet beter”. Nooit heb ik toegelaten dat anderen mij hielpen met mijn verdriet, ik deed alsof er geen problemen waren.
Nadat ik met mijn ouders verhuisd was naar een nieuwe stad is mijn leven behoorlijk veranderd. Ik maakte in korte tijd vriendschap met een groep jongens waarbij ik mijzelf sterker voelde. Toen ik 13 jaar oud was gebruikte ik voor het eerst drugs. In het begin was het slechts af en toe, maar het escaleerde al vrij snel tot bijna dagelijks gebruik. Zo ging het snel bergafwaarts met mij waardoor de situatie thuis ook steeds ondraaglijker werd. Mijn ouders maakte zich terecht zorgen, maar ik wist door middel van leugens de mensen om mij heen te overtuigen dat ik geen problemen had. Uiteindelijk ben ik gestopt met mijn studies, ik ging niet meer naar school en ik verloor mezelf in een zeer duistere levensstijl. En juist daar, in die wanhoop, is God in mijn leven gekomen door een ontmoeting met een jongen die bij ons in de Gemeenschap was. Voor het eerst in lange tijd voelde ik dat iemand mij begreep. Dat ik niet de enige was en dat er wel degelijk hoop voor mij was.
En zo ben ik ingetreden in de Gemeenschap. Het gebed was voor mij totaal iets nieuws. Ik wist niet wat een rozenkrans was en had geen idee wat nou precies de eucharistie zou zijn. Maar het was precies daar, knielend voor het Allerheiligste, tijdens de momenten van Aanbidding, dat ik voor het eerst in lange tijd de waarheid van mijn leven begon in te zien. Dat ik spijt begon te voelen voor alle fouten die ik gemaakt had in het verleden, dat ik een steeds grotere nood begon te voelen om vergeven te worden, om werkelijk opnieuw te kunnen beginnen. Ik zal nooit de eerste biecht van mijn leven vergeten: met veel tranen, maar voor het eerst in lange tijd, sprak ik de waarheid over wie ik werkelijk was. Ik voelde me weer geliefd, vergeven en ik begreep dat ik niet meer hoefde te vluchten want er is een God die niet schrikt van mijn zonden maar mij omhelst zoals ik ben. Zo ook de Gemeenschap.
Mijn weg is niet gemakkelijk geweest, maar het gebed en de vriendschap die ik hier meemaak heeft mij er telkens weer doorheen geholpen. Ik begon in te zien hoe hoogmoedig ik ben en hoeveel moeite ik had om sorry te zeggen, maar hier leerde ik mij oprecht te verontschuldigen. Ook de barmhartigheid, die ik hier ervaar van God en de mensen om mij heen, heeft ertoe geleid dat ook ik heb leren vergeven. Ik ben mij weer gaan interesseren in anderen, ben medeleven gaan voelen voor de jongens om mij heen. Het gebed heeft mijn ogen geopend, ik begon het lijden van anderen te zien en kon niet meer enkel aan mijzelf denken. Ik wil er nu zijn voor anderen, hen kracht en hoop geven in moeilijke tijden. Nu verlang ik er naar om echte vriendschappen op te bouwen, gebaseerd op de waarheid. Ik ben vandaag weer gelukkig en zie weer hoe prachtig het leven is. Dit alles maakt dat ik de zin van het leven terug heb gevonden. Dankzij de Gemeenschap die in mij gelooft en waardoor ook ik weer ben gaan geloven in mijzelf.
Het grootste geschenk dat ik heb ontvangen is dat van het geloof. Vandaag weet ik waar ik naartoe kan gaan als ik het moeilijk heb, dankzij de vriendschap die ik hier heb kunnen opbouwen met God. Eindelijk hoef ik niet meer te vluchten voor mijn problemen, want ik heb Jezus aan mijn zijde. Rutger