Mijn naam is Florence en met een hart vol dankbaarheid wil ik getuigen over mijn wedergeboorte door de omhelzing, de vergeving en de oneindige Barmhartigheid van God de Vader. Ik ben afkomstig uit Frankrijk. Ik kom uit een christelijk gezin met zes kinderen en ik ben de oudste. Mijn ouders zijn eerlijke, gelovige mensen die leven vanuit goede waarden. Ze hebben zich altijd ingezet om ons een goede opvoeding te geven op basis van respect, verantwoordelijkheidsgevoel en hard werken. Op hun eigen manier lieten ze ons voelen dat wij allemaal geliefd zijn.
Als kind was ik erg levendig en pienter maar bovendien heel gevoelig en daardoor zag en voelde ik alles aan; Ik begreep dat mijn ouders in veel situaties "vastzaten" in een vorm van ongemak en angst. Het was echter taboe om daarover te praten en dat liet een grote onzekerheid achter, iets waar ik me heel lang niet eens bewust van was.
Toen ik zeven jaar was, vertelde mijn moeder me dat mijn vader niet mijn biologische vader was; Ik herinner me nog goed hoe moeizaam en angstig we dit moment doorstaan hebben. Ik voelde meteen aan dat ik met deze "waarheid" verder moest zonder verder vragen te stellen, hierbij het uiterste vergend van mezelf om door te kunnen gaan. Daar ik zielsveel van mijn ouders hield, gehoorzaamde ik hen, maar tegelijkertijd voelde ik een verpletterende pijn in mijn hart opkomen. Door het feit dat ik mijn roots niet kende, werd dat gevoel van onzekerheid in mij nog veel groter en op een gegeven moment begon ik buiten mijn familie te zoeken naar antwoorden op mijn vragen. Ik was nog erg jong toen ik "ons huis" verliet en omging met mensen die veel ouder waren dan ikzelf, met een levensstijl die zeker niet "de geur van heiligheid" verspreidde. Ik voelde me bemind als mijn vriendje jaloers en bezitterig was of als hij duidelijk liep te pronken met mij aan zijn zijde; of als hij mij zonder angst zijn liefde betoonde. Nu besef ik dat ik mijn affiniteit op een verkeerde en kwetsbare manier beleefde en dat dit alles de kwetsuren in mijn hart nog groter heeft gemaakt. In de ogen van de wereld was ik een briljant, sociaal meisje, dat zowel op vlak van school, werk en vriendschappen iets bereikte; In werkelijkheid leed ik innerlijk heel erg en alsmaar meer bracht ik mijn leven in gevaar door de mensen waarmee ik omging. Mijn ouders hadden een stap teruggezet daar ze dachten dat ze me verloren hadden. Ze beschikten niet over de kracht om op een beslissende manier tussenbeide te komen in de verkeerde keuzes die ik in mijn leven gemaakt had.
En hier begon de donkerste periode uit mijn leven: Ik verviel in alcohol en drugs, in het mondaine leven en slechte relaties. Ik realiseerde me niet dat ik hulp nodig had. Ik was een drugsverslaafde geworden en ik verloor alle grip op mijn leven. Ik leefde in een wereld van uiterlijke schijn: in het materialisme en het comfort. Mijn moeder zag dat ik alsmaar dieper wegzakte, en op een dag besloot ze om nog een andere waarheid omtrent mijn ontstaan te onthullen: het was niet mogelijk om mijn echte vader te leren kennen want ik was verwekt door een daad van geweld, of eerder gezegd, ten gevolge van een vorm van naïviteit die enorme gevolgen had in het leven van een jong meisje. Helaas, datgene dat in haar hart ontstaan was als een goede intentie werd in mijn hart een ware tragedie: ik zag niet hoe zij toch mijn leven verwelkomd had, zag niet haar moed om een jonge mama te worden; ik zag enkel het verdriet en het kwaad waarmee mijn leven was begonnen.. en zo "rechtvaardigde" ik voor mezelf heel resoluut al het kwaad dat nu aanwezig was in mijn leven.
Ondertussen waren mijn ouders begonnen met zich te informeren over gemeenschappen of inrichtingen waar ze me naartoe konden brengen om me te redden. Zo kwam de Gemeenschap Cenacolo in mijn leven. God zij dank volgde ik, nadat ik een proefweek had meegemaakt, het advies op van de meisjes van de fraterniteit van Lourdes die me zonder aarzeling verwelkomd hebben. Ik voelde me geliefd: voor de eerste keer leefde ik bij mensen die niet bang waren om me de waarheid te zeggen, met vastberadenheid en zachtheid tegelijkertijd. Ik besefte meteen dat ik de gave van het geloof, die reeds in mijn hart was gezaaid, opnieuw moest ontdekken om mijn leven en mijn geschiedenis te kunnen omarmen. Met heel veel strijd en leed, maar ook met veel vreugde, heeft het Licht van de Heer gewonnen. Onze Lieve Vrouw van Lourdes nam me met een enorme tederheid onder haar mantel. Ze verzorgde mijn kwetsuren, vormde me en bouwde me opnieuw op.
Toen ik overgeplaatst werd naar huizen in Italië begon een andere belangrijke periode in mijn ontwikkeling: ik ontmoette zusjes die zich moeite getroostten, die me lieten groeien in volwassenheid, zowel door middel van "botsingen" als door momenten van onderling delen, waarin de waarheid aan het licht kwam zonder dat die verbloemd werd. Voor het Heilig Sacrament en door het Sacrament van de biecht, ontdekte ik dat ik een bemind en gewild kind was van God de Vader. En ik voelde de vreugde dat ik kostbaar was in Zijn ogen. Ik ontdekte wie ik werkelijk ben, met mijn armoede en mijn talenten die allebei deel uitmaken van mijn leven.
Vandaag ben ik in de fraterniteit van Medjugorje: het is opnieuw Onze Lieve Vrouw die me daar gewild heeft. Het gaat goed met me en ik voel me een talentvolle vrouw. De Koningin van de Vrede helpt me om te groeien in het concrete geloof, in dienstbaarheid, in het verwelkomen van de andere. Ik heb geleerd met God te lijden en vandaag weet ik dat het lijden een rijk gebied is wanneer in het gebed zowel mijn verstand als mijn gevoel betrokken zijn, zodat heel het leven gezuiverd en verrijkt wordt.
Deze zomer heb ik een langere periode doorgebracht in het huis van mijn ouders. Na al die jaren ontmoette ik opnieuw mijn broers en mijn zussen die nu allemaal de waarheid over mijn leven kennen. Ik heb heel mooie momenten gedeeld met hen en met mijn neefjes en nichtjes. Er is een echt wonder gebeurd in onze familie: er is nog steeds geen volledige vrijheid om met iedereen vrijuit te praten, maar ik voel heel intens in mijn hart dat we elkaar vergeven hebben, dat we elkaar respecteren en dat er onderling begrip is.
Vandaag voel ik me een rijke vrouw: geliefd, compleet, in staat om me te verheugen en om te lijden; Ik voel dat mijn leven enorm geliefd is door de Barmhartigheid van God. Met Hem weet ik wie ik ben en vanwaar ik kom. Ik heb een Vader die me nooit zal teleurstellen en ik heb een broer, Jezus, die gestorven en opgestaan is voor mij! Dankjewel!! Florence