 |
Roman |
|
|
Ik ben Roman, ik ben zesentwintig jaar en ben geboren in Slowakije, in een katholiek gezin waar het geloof werd geleefd. Mijn ouders hebben altijd van mij gehouden, maar toen ik klein was, had ik veel gezondheidsproblemen. Om deze reden kon ik de zomervakantie niet doorbrengen zoals andere kinderen, maar moest ik op een speciale plek blijven, gevolgd door artsen om mijn immuunsysteem te versterken.
Op tienjarige leeftijd begon ik te verdwalen in het verkeerde leven, ik kwam in opstand tegen mijn familie en begon sigaretten te roken en alcohol te drinken. Ik was in mezelf opgesloten en begon het vertrouwen in mijn ouders te verliezen, die in die jaren het nieuwe huis bouwden en er al hun energie in staken, terwijl ik me steeds meer door hen in de steek gelaten voelde. Bovendien werd in die periode mijn broertje geboren en ging alle aandacht naar hem uit omdat hij de jongste was; Ik kon deze situatie niet accepteren en ik voelde me steeds minder belangrijk voor mijn vader en moeder.
Ik voelde haat tegen mijn broer en tegen mijn familie, en ik begon regelmatig drugs- en alcoholmisbruik te plegen. Op een dag stierf een van mijn beste vrienden aan een overdosis, maar desondanks stopte ik niet met het nemen van drugs. Mijn klasgenoten lachten me uit omdat ik verslaafd was en ook omdat ze dachten dat ik gek was. Vanwege dit leven in duisternis heeft mijn familie mij het huis uit geschopt en leefde ik als een dakloze op straat, gebruikte ik drugs en stal om te overleven.
Op een dag vond ik de kracht om mijn ouders om hulp te vragen. Ik was vol pijn en eenzaamheid, en ik had het gevoel dat ik iets met mijn leven moest doen. Dankzij mijn vader en de Heilige Geest kwam ik in de Gemeenschap terecht, in het huis in Oostenrijk. Ik heb in het begin van mijn weg daar veel geworsteld omdat ik niet alleen fysiek kapot was, maar ook geestelijk: ik voelde me dood van binnen!
Het Goddelijk Kroontje van Barmhartigheid en daarna, tijdens de Heilige Mis, zag ik voor de eerste keer keer in mijn leven mijn moeder de hostie ontvangen. Na deze ontmoeting ging mijn pad een andere richting op.
Ik had de kans om mijn familie opnieuw te ontmoeten tijdens het Feest van het Leven, en ik herinner me alsof het vandaag was dat ik de moed had om ze in de ogen te kijken en vanuit het hart om vergeving te vragen: ik kan zeggen dat ik me echt voelde vergeven en geliefd! Na twee jaar op weg gaan in Oostenrijk kreeg ik het geschenk om uitgekozen te worden om de groep jongens in Ierland, in de Knock-fraterniteit, te gaan helpen. Nu woon ik al een tijdje in Ierland en ben er erg blij mee. Elke dag probeer ik in de praktijk te brengen wat ik heb geleerd: anderen liefhebben en dienen, soms met vreugde en soms met veel moeite, maar juist om deze reden hou ik van dit huis, omdat het mij vormt om een echte man te zijn, een vader, een broer, een zoon en een vriend.
Hier ontdekte ik veel gaven waarvan ik niet wist dat ik ze had, zoals de kracht om mijn angsten te overwinnen door ze in de ogen te kijken en het vermogen om taken uit te voeren waarvan ik dacht dat ik ze voorheen niet kon. Ik heb geleerd om te bidden om vrede in God te vinden, want als "oudste" van de Gemeenschap hier thuis is het soms niet gemakkelijk om achter alles te staan. Ik ben niet langer die verloren en angstige jongen, maar een gelukkig man. Ik wil Onze Lieve Vrouw van Knock bedanken voor mijn verloren en nu teruggevonden leven, en voor alle liefde en volheid van het leven die ik elke dag ervaar.