 |
Valentina |
|
|
Ik ben tweeëntwintig jaar oud en kom uit Slowakije. Ik groeide op in een goed, christelijk gezin dat ons alles wilde geven wat we nodig hadden. Ik was een heel gevoelig kind en ik leed enorm omdat mijn ouders de hele dag moesten werken en ik bij mijn tante moest logeren. Op elfjarige leeftijd werd ik vanwege een gezondheidsprobleem in het ziekenhuis opgenomen en begon me in mezelf terug te trekken. Toen ik weer naar school ging, werd ik vanwege mijn zwakke karakter gepest door mijn klasgenoten en daardoor nam ik nog meer afstand van iedereen.
Ik begon veel leugens te vertellen en mijn moeder, die niet echt begreep wat ik doormaakte, bracht me naar veel psychologen. Toen ontmoette ik een jongen die ouder was dan ik en ik begon met hem uit te gaan. Samen met hem en het verkeerde gezelschap leek ik mij ‘sterker’ te voelen. Ik begon alcohol te drinken, te roken en schreef me in bij een modellenbureau. Ik leerde de drugswereld bijna als een grap kennen: mijn leegte en wanhoop groeiden buitenproportioneel. Ik ging naar veel afkickcentra, maar die hebben me helaas nooit geholpen.
Mijn ouders maakten kennis met de Gemeenschap, maar ik wilde me niet laten helpen en liep weg van huis. Ik had geen vaste woning meer, ik woonde een beetje hier en een beetje daar. Op een dag zat ik helemaal op de bodem en ik schreeuwde het uit naar God en vroeg Hem om mij te helpen, want ik kon het niet meer aan. Ik voelde dat zijn hand mij ertoe aanzette mijn trots te verlagen en mijn ouders om hulp te vragen bij het betreden van de gemeenschap. De eerste periode was erg moeilijk, ik voelde me veel schuldig, ik kon anderen niet vertrouwen en niet openstellen. In de gezichten van de zusjes die mij verwelkomden en het meisje dat voor mij zorgde, mijn ‘beschermengel’, zag ik zoveel licht.
Ik bad tot de Maagd Maria en ontving de gave om deel uit te maken van de groep die vertrok om het eerste vrouwenhuis in Argentinië te openen. In het begin viel ik vaak in mijn armoede, maar ik voelde zoveel barmhartigheid van mijn zusjes en zoveel liefde, waardoor ik weer overeind kon komen. Voor het eerst in mijn leven zette ik een grote stap: ik begon voor het goede te kiezen en met andere ogen naar mijn armoede te kijken. Ik voelde dat Jezus mij volledig wil genezen en dat het gebed mij helpt in waarheid en licht te leven. Vandaag voel ik mij blij om het geschenk van het leven, om mijn familie en om alles wat er elke dag te beleven valt: ik wil voluit leven!
Bedankt, Moeder Elvira, voor je “ja” en voor het vertrouwen dat je ook in mij had: ik voel me een herrezen vrouw!