 |
Op bezoek in Liberia! |
|
|
Liberia, augustus 2024
Liefste vrienden en familieleden, hier zijn we om jullie te vertellen over ons verblijf in Liberia van 20 augustus tot begin september. De bijzondere gelegenheid waarvoor we zijn vertrokken, was de diploma-uitreiking in verpleegkunde van zuster Paola en zuster Aleksandra, die de voorbije drie jaar hard hebben gewerkt om dit doel te bereiken ten dienste van de missie en de behoeftigen in dit land.
Dus vertrokken we met een mooie groep: don Andrea, zuster Claudia, Tonina en Elena, twee dierbare vrienden van de Gemeenschap, en 5 nieuwe zendingskrachten Kristina, Marina, Rodolphe, Jean Christophe en zuster Lorenza, die daarna in de missie bleven om er te beminnen en te dienen. De komst van zovelen was een leuke verrassing voor de hele missie die ons met zoveel vreugde, aandacht en feest verwelkomde! De eerste dagen hebben we gewijd aan het begeleiden van zuster Paola en zuster Aleksandra bij hun laatste stappen richting afstuderen, wat in dit zeer arme land een heel belangrijk doel is omdat het de mogelijkheid markeert voor een waardiger leven, met een goede baan. Gedurende de laatste drie studiejaren moesten onze zusters hun leven in de missie opgeven om cursussen te volgen, stage te lopen in het ziekenhuis en te studeren. Leven in de wereld als zusters was een grote uitdaging en een test die ze wisten te overwinnen. Het afronden van de studie viel dus ook samen met de vreugde om terug te kunnen keren naar het gemeenschaps- en missionaire leven. Ook de missionarissen, kinderen en jongeren waren erg blij met de terugkeer van Zr. Paola en Zr. Ale en dat vierden ze met trompetten, liederen, dansen, geschenken, een goed diner, een zegening in de kapel en veel omhelzingen.
Het bezoek van don Andrea was voor iedereen een bijzonder geschenk. Het kunnen houden van de Heilige Mis en de biecht is voor onze missionarissen kostbaar goud dat hun innerlijke leven helpt verbonden te blijven met God. Persoonlijk ben ik, bij het delen van het dagelijks leven met de zusters, missionarissen en kinderen en in persoonlijke dialogen, me meer bewust geworden van de offers die in dat land worden gebracht en hoe de zendelingen heldhaftig zijn in het dienen met vrijgevigheid, in het liefhebben van zelfs alle arme buren die elke dag om hulp vragen en in het overwinnen van de ziekten die hun gezondheid aantasten.
Ik werd vooral geraakt door alle momenten van gebed die we samen hadden: de rozenkrans elke ochtend, de aanbidding, de missen. De kinderen en tieners nemen enthousiast deel aan het gebed, maken de intenties, leiden de rozenkrans, begeleiden de liederen door instrumenten te bespelen. Ze hebben mij echt geholpen om goed te bidden, om Jezus in hun hart te ontmoeten, hoe zij weten te communiceren met Hem, om mezelf nog meer te zien in mijn eigen kleinheid en die met hen te delen voor het Heilig Sacrament van Jezus en in het hart van Maria.
Een ander bijzonder moment was de ontmoeting met enkele autoriteiten van de Liberiaanse Kerk. We zijn op pad gegaan om de nieuwe bisschop monseigneur Gabriel Blamo Jubwe te ontmoeten, een Liberiaan, en om onze Gemeenschap bekender te maken. Hij verwelkomde ons met vreugde en dankbaarheid en herinnerde ons eraan dat de missie zich in het enige heiligdom van het land Liberia bevindt: het Heiligdom van de Koningin van de Vrede, dat heel belangrijk is voor de Liberiaanse Kerk. Hij vertrouwde ons toe dat hij in zijn hart de wens koestert om er steeds meer een plaats van gebed en bedevaart van te maken. We beseften nog meer welk geschenk we hebben om op een Mariale plek te leven!
Later gingen we ook de apostolische nuntius van Liberia, monseigneur Walter Erbì, begroeten, een Italiaan van Sardijnse afkomst en een zeer goede vriend van de missionarissen. We ontmoetten ook zijn nieuwe secretaris, ook een Italiaan, don Francesco Diano, een jonge Calabrische priester die enthousiast was over het ontmoeten van Italiaanse missionarissen zoals hij. Ze waren allebei zo blij ons te ontmoeten dat ze een afspraak hadden gemaakt om naar de missie te komen voordat we naar Italië terugkeerden. Het is echt een geweldig geschenk om zulke goede en genereuze vrienden te hebben die met ons het geloof en de spirituele reis in dit vergeten land delen, waardoor we het gevoel hebben dat de Kerk dichtbij ons is. Ze arriveerden met een auto vol voorzienigheid en met de Duitse ambassadeur en zijn vrouw, die plannen maakten om concreet te helpen in de behoeften van de missie.
Toen ik wegging, werd mijn hart geraakt door zoveel goeds dat ik gezien en ontvangen had, vooral omdat ik een jonge zuster als zuster Lorenza vergezelde en haar daar achterliet, alsof ik opnieuw beleefde wat ik van Moeder Elvira zag toen ze mij op de missiepost in Brazilië achterliet. Ik zag haar ontroering en dat verbaasde mij destijds. Nu het mijn beurt is om dit te beleven, heb ik ten diepste begrepen wat zij destijds meemaakte... weggaan lijkt altijd een beetje op sterven, maar zoals Jezus ons vertelt: door het verliezen van het leven ontdekken we dat het honderdvoudig wordt vermenigvuldigd!
We keerden terug met een hart vol dankbaarheid voor het leven van onze kinderen, voor het lijden van deze bevolking en voor de tederheid van onze ooms en tantes, zusters en missionarissen, in staat tot een serene, volwassen en geduldige liefde; het is een balsem van de mensheid en een omhelzing van God om het geschenk van het leven te vieren.
Zuster Claudia
IN LIBERIA |
|
|
