Laten we samen op weg gaan naar Pasen
VANUIT HET HART VAN DE GEMEENSCHAP
"Scheurt uw hart en niet uw kleren, en bekeert u tot de Here, uw God,
want Hij is genadig en barmhartig, lankmoedig en vol liefde ..." (Joël 2:13)
Veertigdagentijd, Pasen, Verrijzenis ...
In ons huis zijn dat niet alleen maar mooie woorden, maar is het de waarheid die we elke dag aanschouwen met onze ogen. Het is het wonder dat plaatsvindt in onze levens die heropgebouwd worden in de barmhartigheid van God, die weer openbloeien en vreugdevol worden, dankzij het offer, de strijd tegen het kwaad en de verleidingen, dankzij het trouwe en welgemeende engagement van onze weg in de Gemeenschap.
Pasen is een weg die niet in één moment tot stand komt. Daarvoor heeft men de dagelijkse “stappen” nodig: opstaan, zich op weg begeven, de inspanning doen om op pad te gaan, alsook het beleven van de vreugde van het op weg gaan, want het pad is niet alleen een plaats van strijd, verleidingen en "klaaggezangen” ... maar ook de plek waar God Voorzienigheid wordt.
De vastentijd is een tijd waarin je, in de strijd om de zonde te bestrijden, Gods handelen ervaart. Laten we dus opstaan en ons op weg begeven naar het doel dat Pasen ons toont, namelijk, onze terugkeer naar "huis". Wij hebben slechts één ding te zeggen aan de wereld, aan onze vrienden, onze broeders, aan degenen die in broederlijkheid met ons wonen: 
“Alsjeblieft, laat God van je houden, geef God de kans om je te vergeven, verzoen je met God, laat je hart benomen worden door de liefde van God, laat God het terugnemen, zodat Hij het opnieuw kan opbouwen. Dat hart dat verscheurd is door de zonde, niet door de liefde, laat God het opnieuw tot zich nemen, laat het Hem opnieuw regenereren in Zijn hart, opdat ook jouw hart in staat mag zijn om te beminnen.” Dit is de weg van de veertigdagentijd: naar het hart van Christus gaan, opdat ook ons hart opnieuw opgebouwd wordt, “vlees” wordt, een kloppend hart wordt dat in staat is om te beminnen.
De Vasten is ook een tijd van waarheid. Alles bij elkaar genomen bidden we altijd in de Gemeenschap, en vasten we ook al één keer per week, aalmoezen geven doen we als blijk van naastenliefde, door met anderen te delen. Maar Jezus voegt daar nog iets nieuws aan toe: wees oprecht, oprecht in je gebed, in het vasten, in het geven van aalmoezen, bazuin het niet rond, doe geen dingen om je te laten opmerken. Met andere woorden: de Vasten is de tijd van een geheime, mooie en oprechte liefde. Het speelt zich af in het geheim van ons innerlijk leven, in die intieme, persoonlijke, unieke relatie waar je niet mee uitpakt, maar die je beleeft en die de anderen uiteindelijk zien, ook zonder deze te kennen.
De Veertigdagen-reis vraagt ons tenslotte om engagementen aan te gaan, aan heel concrete dingen te verzaken en te vasten. God geeft ons bij dit alles een sterke boodschap mee. Hij zegt ons: 
"Wacht even, Ik heb jullie iets heel belangrijk te zeggen: het interesseert Me niet of jullie bidden, vasten of offers brengen, of dat jullie ’s nachts opstaan om te bidden…het enige dat Me interesseert is dat jullie gebed LIEFDE wordt, leven geeft!" De Gemeenschap heeft ons geleerd dat we zoveel mogen bidden als we willen, maar als wij in ons dagelijks leven over vieze, oppervlakkige dingen spreken, als wij de jongens bedonderen en enkel voor onszelf leven, dan heeft dat gebed geen enkele waarde.
Dit is de boodschap die we moeten begrijpen van bij het begin van de Vasten: het gebed en het vasten, het verzaken aan dingen en onze engagementen, dit alles heeft tot doel om nieuw, liefdevol leven te worden, met een hart dat in staat is tot vergeving, een open hart, een liefde die geïncarneerd is in ons leven van elke dag.
De Vasten is dus bovenal de kracht van de belijdenis, van een God die onze ketens losmaakt en elk juk verbreekt vanuit zijn barmhartigheid. Maar er is meer, er is ons deel, onze taak. Datgene dat we geleerd hebben van Moeder Elvira mogen wij nu delen met anderen om zo iemand voor Jezus “te winnen”, opdat zijn hart zich opent voor het vertrouwen en hij “verliefd” mag worden op de waarheid, op het goede, op de liefde.
Wat zou onze verrijzenis, onze vreugde, zijn als we op ons eentje opstaan? Zo bijzonder om zien dat de verrezen Jezus zich toont aan de zijnen, aan hen verschijnt, omdat Hij ernaar verlangt dat ook zij weer zullen opstaan!
Getuigenissen over de Vasten
Een kostbare tijd
De Vasten is een tijd van gebed, boete en bekering, om vrij te kunnen zijn. De Gemeenschap stelt ons voor om deze periode intens te beleven, de tijd ritmerend met novenen, met zaken waarvan we afstand doen en heel concrete voorstellen, een tijd van offers en verplichtingen, … om “levend” en bewust aan te komen bij Pasen, het centrale moment van ons geloof. En zo heb ik de schoonheid en de rijkdom van de Vastentijd ontdekt, want het is een tijd waarin alles "vol" is, waarin de fraterniteit heel compact en goed georganiseerd op weg gaat, waarin men een krachtig klimaat inademt om zich innerlijk te zuiveren. Behalve de zaken waar we gemeenschappelijk afstand van doen zijn er ook de persoonlijke zaken die ieder van ons “kiest”, om dáár te strijden waar onze vrijheid nog het meest kwetsbaar is en soms onderuit gaat. Ik herinner me dat ik in de beginjaren van mijn weg in de Gemeenschap het slim speelde en probeerde te ontsnappen aan wat me meer lijden en opoffering kostte. Maar nu heb ik ervaren dat op een serieuze en eerlijke manier afstand doen van zaken tot een grotere innerlijke vrijheid leidt, dat je gelukkig kan zijn zonder “dingen”, en dat vervult me inwendig, ik voel me sterker en zuiverder. Op die manier wordt de Vasten ook kostbaar want het geeft ruimte aan de dialoog, aan het luisteren, aan het dienen, aan de stilte die je tot gebed brengt en tot het vreugdevol uitkijken naar Pasen. Josip
De Kruisweg
Tijdens de vastentijd bidden wij elke vrijdag de Kruisweg om ons voor te bereiden om in het mysterie van Goede Vrijdag te treden, terwijl we het Lijdensverhaal van Jezus herbeleven. In het begin erkennen we nederig tegenover God en onze zussen dat we zondaars zijn. Dit geeft ons de gelegenheid om vergiffenis te vragen en om de eenheid onder ons opnieuw te versterken. Door de kruisweg te bidden, heb ik ontdekt dat de schoonheid van de geest erin bestaat elke dag het lijden van onze Heer in onze herinnering te brengen, ernaar te luisteren, het te beleven, zich te verenigen met de pijn en de liefde die Hij voor mij en heel de mensheid geleden heeft. Deze liefde overwint alles, redt de wereld met zijn barmhartigheid: publieke zondaars, kinderen, zieken, ouderen, jongeren ... niemand mag hiervan uitgesloten worden! Ik heb ook begrepen dat het accepteren van mijn fouten, mijn trots, egoïsme, wrok en woede, het omarmen van mijn kruis, het mezelf vergiffenis schenken en het me toevertrouwen aan mijn zussen, dat dit mijn dagelijkse Kruisweg is, terwijl ik het gelaat van Jezus erken in de blik van hen die mij vertrouwen en hoop doorgeven. De Kruisweg raakt de diepten van onze ziel, beroert ons hart en duwt ons verder naar de ontmoeting met Jezus, de Gekruisigde en Verrezene. Natasa
De stilte
In de Gemeenschap heb ik het geschenk en de waarde van de stilte ontdekt. Ik denk dat het een belangrijk “onderdeel” is in het gebed en in het dagelijks leven, om te leren luisteren naar God, naar de anderen en onszelf. Dankzij de stilte heb ik ervaren dat ik mijn armoede beter kan zien, begrijp ik welke weg ik nog te gaan heb om Hem te ontmoeten en volwassener te worden in mijn geloof, en slaag ik er meer in om Hem te bedanken voor alles wat Hij in mij gedaan heeft en nog steeds doet, elke dag opnieuw. In de Vastentijd waardeer ik nog meer de kleine tekenen van liefde, van God en van de anderen, en als ik me vóór Hem bevind, dan krijgt ook het lijden een betekenis: de stilte brengt me dichter bij het mysterie van het lijden van Jezus, bij zijn eenzaamheid en zijn tranen in Gethsemane, bij zijn standvastig geloof op Golgotha, bij het lijden op het Kruis, tot en met de explosie van de verrijzenis. Het is een weg waarin ik de kracht en de zin vind om te kiezen voor het goede en het leven. Martina
Een goed gehouden biecht
Zo vaak heb ik ervaren dat op het moment dat ik in de val van de zonde viel, het kwaad naar me toekwam en tegen me zei: “Maar kijk nu eens naar wat je gedaan hebt, kijk eens hoe onstandvastig jij bent…” en dan ontstond er zoveel woede en pijn in me want ik voelde me vuil, en ik had ook anderen pijn gedaan. Op zo’n moment heb ik het echt nodig om mijn zonden te belijden, om een goede biecht te houden, om dat moment ter ervaren dat als een innerlijke douche is, een bevrijding, om nogmaals aan mezelf te confirmeren dat God van me houdt en me waardeert omdat ik zijn kind ben en niet om datgene dat ik goed weet te doen. Dat is het mooie van het christelijk leven: altijd de kans krijgen om opnieuw te beginnen, om een oprechte biecht te houden, om opnieuw op te staan. De hieruit voortgekomen vruchten maken me gelukkig: ik word elke keer sterker, volwassener, echter, authentieker… alles wat ik zou willen zijn en dat God voor me wil. Georg