 |
Melani |
|
|
Mijn naam is Melani, ik ben vijfentwintig jaar en ik kom uit Kroatië. Ik wil vertellen over mijn weg "van de duisternis naar het Licht". Het echte Licht dat mijn dagen verlicht en leidt, dat is nu voor mij het geloof in Jezus. Ons gezin scheen een mooi, normaal en stabiel gezin. Ik had daar zo’n grote nood aan dat ik ook nu nog de mooie indrukken koester in hart en geest van de momenten van familiale eenheid die ik toen beleefde. Ze waren schaars maar kostbaar! Mijn papa was omwille van zijn werk alsmaar meer weg en ik voelde dat aan als een gemis. Als hij thuiskwam, was het alsof hij die afwezigheid met zijn kinderen wilde herstellen. Maar tussen hem en mijn mama was er meer en meer kilte en wij kinderen, wij voelden dat aan. Ik begreep niet goed wat er op komst was maar ik zag dat zij in hun hart van elkaar verwijderd raakten en ik leed eronder. De onverwachte ruzies, het roepen, de tranen, de woede, het dichtklappen van de deuren in elkaars gezicht … In mijn hart vroeg ik me af: maar wààrom dit alles?
Daarna is mijn vader voor altijd weggegaan. Ik zal nooit het verdriet en het lijden van mijn moeder en mijn broer vergeten. Die avond ben ik thuis weggevlucht. Ik was nog klein, ik was nog maar negen jaar. Maar dit verdriet verstikte mij en het was gemakkelijker om te vluchten. Als tiener begon ik mezelf te verliezen. Ik zocht verstrooiing op een verkeerde manier, onder meer door het gebruik van drugs. Ik begon met een ‘joint’… en daarna gebruikte ik alles, en alsmaar meer. Als ik "onder invloed van drugs was" scheen het mij toe dat alle problemen opgelost waren. Ik was blij dat het zo was, dat ik geen pijn meer voelde. Ik leefde een dubbel leven dat dag na dag de laatste mooie dingen in mijn hart verwoestte.
“Als het schepsel zijn Schepper niet ontmoet, weet het niet meer van wie het een kind is. Het dwaalt altijd maar verder af, het loopt verloren.” Zoals Moeder Elvira het uitdrukte, zo was het ook: ik moest ontdekken wie mijn echte Schepper is. Zelfs toen ik Hem niet kende, was ik al belangrijk en kostbaar in Zijn ogen. Na een lange en lelijke “race” in het kwade heb ik tot Hem om hulp geroepen . Een landgenoot, die priester is, vertelde mij over de Gemeenschap en zei dat ik daar op mijn plaats zou zijn… Ik begreep niet echt waarover het ging; ik wilde alleen maar weg van de drugs en van de slechte vrienden.
De ontmoeting met de meisjes van de Gemeenschap raakte mij diep: zij waren met weinig tevreden. Zij werkten en baden. Zij vertelden mij over de confituur die zij maakten… En ik dacht: “Wat een werk! Zij doen wat mijn grootmoeder deed!” Alles scheen mij vreemd. Maar ik bemerkte een vastberadenheid en een levenslust in hen…. Eigenlijk wilde ik ook zo zijn! De eerste dagen scheen alles mooi, maar daarna werd het heel moeilijk. Ik worstelde elke dag met de vraag: “Blijf ik of ga ik weg?”, en zo ging het geruime tijd. Maar dankzij de standvastigheid, dankzij het gebed en de vriendschap van de meisjes slaagde ik erin staande te blijven en te vechten! Jezus had heel veel werk in mij te verrichten: ik was gesloten, bedroefd en gekwetst… ik kon niet over mijzelf praten, kon niet de waarheid bekennen aan mezelf. Maar door middel van het gebed heeft Hij voor mij gezorgd. Hij maakte mijn hart nieuw en gaf mij nieuwe hoop. Met kleine stappen, die voor mij heel grote stappen waren, voelde ik geleidelijk weer een beetje hoop, vreugde en vertrouwen. Na vele jaren op weg gaan werd in mijn hart het verlangen geboren om naar de missies te vertrekken. Ik had weinig zelfvertrouwen, maar Jezus geloofde in mij en de Gemeenschap ook!
Vertrekken naar een onbekende wereld, naar kleinen en groten gaan die gekwetst waren in hun hart; hen mijn leven, mijn dagen, mijn liefde schenken, dàt was mijn weg! In Brazilië deed ik zoals Moeder Elvira me leerde: in vreugde en pijn, met gehuil en gelach, al strijdend en overwinnend geen schrik hebben om te knielen, me klein te maken en te dienen … van de ochtend tot de avond mijzelf vergeten. In de periode dat ik daar was, leerde ik een jongen kennen die ook “oom” missionaris was zoals ik “tante“ was, en we werden verliefd op elkaar. Hoe mooi was het om die gevoelens te zien geboren worden en ze te zien groeien tijdens onze dienst aan de kinderen. Wat een geschenk dat wij onze roeping ontdekten in onze missie! Nu zijn wij in Italië en volgen de cursus voor verloofden in de “Città dei Ragazzi” in Cuneo. Wij willen in geloof en zuiverheid iets opbouwen dat echt is, sterk en mooi. Dank U Jezus, U houdt nooit op mij te verbazen! Ik dank de Vader, mijn Schepper, zijn Zoon Jezus, mijn Verlosser en de Heilige Geest, de Liefde, omdat Zij mijn leven hebben gered. Melani