Ik ben Paul, ik ben achtentwintig jaar en ik ben erg blij dat ik jullie mag vertellen over mijn "verrijzenis". Ik kom uit een gelovig gezin waar men er altijd voor gezorgd heeft dat het me nergens aan ontbrak, en waarin men altijd geprobeerd heeft om het geloof in God door te geven. Het was voor mij heel normaal om elke zondag naar de Mis te gaan en thuis te bidden. Toen ik vier jaar was, zijn we van Polen naar Duitsland verhuisd, naar een stad in de buurt van Frankfurt.
Ik herinner me nog goed dat ik reeds als kind erg gesloten en verlegen was en vaak alleen. Ik maakte heel moeilijk vrienden. Toen ik vijftien was begon ik te drinken met klasgenoten waardoor het leek dat ik meer aanvaard werd. Ik wilde deel uitmaken van hun groep. Zowel door te drinken op school als door andere dingen heb ik altijd geprobeerd om "zichtbaar" te worden, om beter te zijn dan de anderen, want eigenlijk voelde ik me minderwaardig en anders.
Toen ik zeventien was, begon ik joints te roken en ik dacht dat ik mijn evenwicht had gevonden. In die tijd ontmoette ik een meisje met wie ik gedurende anderhalf jaar een serieuze relatie had. Ik dacht dat wij voor eeuwig samen zouden zijn en het leek goed te gaan met me, maar helaas, ik was enorm geblokkeerd en heel vaak kon ik niet uitdrukken wat ik werkelijk voelde. Langzaam aan sloot ik me meer en meer op in mezelf en na een paar maanden "rookte" ik enorm veel op mijn eentje want ik voelde me niet goed in mijn vel. Wij hadden veel ruzie en toen we uit elkaar gingen, was ik ervan overtuigd dat niemand me kon begrijpen, maar eigenlijk was het zo dat ik met niemand sprak over mijn gekwetste gevoelens. Ik was gewend om te zeggen wat anderen wilden horen en ik verstopte me achter veel leugens en maskers. Mijn ouders zagen dat het niet goed met me ging en hebben me "de weg" in de Gemeenschap voorgesteld.
Terwijl ik tot dan toe gewend was om enkel datgene te doen wat ik zelf wou, heb ik, toen ik aankwam in de Gemeenschap, moeten leren leven met anderen en andere manieren en opinies dan de mijne moeten leren aanvaarden, en moest ik mezelf confronteren met de waarheid en ermee in dialoog gaan. Geleidelijk aan kwam er klaarheid in de verwarring van het verleden en heb ik geleerd om mezelf te zien en te accepteren zoals ik echt ben. Door te zien dat de anderen me niet veroordeelden en ik me dichter bij hen voelde, leerde ik van mezelf te houden. Ik begon te praten over mijn problemen en vroeg om advies. Zo heb ik veel kanten van mezelf ontdekt die ik vroeger niet zag of waarover ik me schaamde. Nu weet ik dat ik een erg gevoelig persoon ben, zelfs al heb ik vaak geprobeerd om mezelf te laten zien als een hard en onverschillig iemand.
De relatie met mijn familie is veel echter en volwassener geworden. Ik ben blij dat ook zij op weg zijn beginnen gaan, samen met mij. Ik voel hen zeer dicht bij me hoewel ik hen maar een paar keer per jaar zie. Zo vaak heb ik moeten doorzetten, vechten en wachten op het juiste moment om mijn wensen te realiseren, terwijl ik vroeger zo gewend was aan een makkelijk en comfortabel leven waarbij ik dan reeds bij de eerste moeilijkheden "crashte". Ik heb echte vriendschappen opgebouwd en mensen leren kennen waarop ik altijd kan rekenen. Geleidelijk aan is de Gemeenschap mijn tweede familie geworden: door hier te wonen voel ik me dichter bij God. Ik weet dat ik ook zonder veel materiële dingen gelukkig en in vrede kan zijn met mezelf. En ik ben blij dat Jezus vandaag aanwezig is in mijn leven. Paul