 |
Pedro |
|
|
Mijn naam is Pedro, ik ben 32 jaar en met grote vreugde in mijn hart deel ik met jullie over de opstanding die Christus, langsheen de Gemeenschap, in mijn leven brengt.
Ik kom uit een kleine stad in het binnenland van de staat São Paulo, Brazilië. Van kindsbeen af was ik altijd gelukkig en voelde ik me geliefd bij mijn familie. Ik ben de jongste van twee broers. Mijn ouders waren altijd heel hecht en deden hun best om ons een goede opleiding te geven in een evenwichtige omgeving zonder dat er geschreeuwd of ruzie gemaakt werd. Ik herinner me dat zowel mijn vader als moeder hun best deden om aanwezig te zijn bij mijn activiteiten, op school als recreatief.
Toen ik 12 jaar was, stierf mijn vader door een hartaanval tijdens de vakantie. Zijn dood bracht het hele gezin ten val en alles veranderde. Mijn moeder sloot zich op in haar eigen wereld en ze was niet langer die aanwezige moeder die me zo geliefd maakte, en die leegte werd gevuld met materiële dingen. Mijn broer ging ook zijn eigen weg en verstopte zich achter drugs. Niets was meer logisch voor mij, ik begreep de reden voor de verdeeldheid in ons gezin niet, ik begreep het lijden dat ik voelde niet noch het waarom voor de zoveel onbeantwoorde vragen. Sindsdien vluchtte mijn moeder in haar werk en zag ik haar bijna de hele dag niet, en mijn broer, met zijn rebellie, liet me niet meer toe in zijn leven, dus zocht ik ook naar een manier om uit het verdriet te komen door mensen te ontmoeten die zelf ook problemen hadden.
Ik leerde alcohol en drugs kennen op school en ik was gelukkig vanwege het gevoel van "plezier en dwaasheden" dat mijn toevlucht werd voor de problemen die ik ervoer. Ik sloot me op in die wereld en niemand wist wat ik echt voelde. Ik maskeerde mijn angsten, wonden en verdriet en presenteerde een valse Pedro die niet gelukkig was, maar ook niet de kracht had om de wereld te verlaten die hem verpletterde. In die tijd ontmoette ik veel kwaad, veel afwijzing en kende ik veel woede tegen mezelf. Ik herkende mezelf niet meer en ik dacht enkel nog aan drugs om de realiteit waarin ik me bevond niet onder ogen te moeten zien.
Dit ging zo 10 jaar door en ik vergat de waarden die mijn ouders me hadden geleerd, ik had geen dromen meer en het kon me ook niet schelen of ik leefde of dood was. Ik kon het niet uitstaan om met zoveel verdriet in mijn hart te leven, ik voelde dat ik mijn essentie verloor en dat de echte Pedro niet meer bestond. Met de drugs in mijn hand vroeg ik al huilend hulp aan mijn moeder. Ik heb een aantal therapieën ondergaan, maar ze hielpen me niet echt.
Toen vertelde mijn tante me over de Cenacolo-gemeenschap. En het was de eerste keer dat ik de barmhartigheid van God in mijn leven zag, want toen ik het het meest nodig had, liet Hij me een licht zien. In het begin was het allemaal raar, ik nam het niet serieus en dacht niet dat ik mijn leven zo kon veranderen. Naarmate de dagen verstreken, realiseerde ik me dat de jongens van Jaú anders waren dan die van de andere plaatsen waar ik in “therapie” geweest was. In hen was er een echte glimlach, hun ogen brachten leven over, ze straalden, op die plek was er hoop.
Ik ging naar de Gemeenschap met de gedachte er 6 maanden te blijven en daarna weg te gaan, maar na 6 maanden besefte ik dat er mensen waren die onbaatzuchtig voor me zorgden, hardop baden en in de kapel bleven, die me de waarheid vertelden en bereid waren me te helpen omdat ze geloofden in het leven dat ze leidden, en dit veranderde mijn manier van denken. Ik voelde me omhelsd door die plek, van binnen voelde ik me sterker en met de wil om te werken, met een opgelucht hart en een glimlach op mijn gezicht. Ik had de kracht om door te gaan op deze weg en ik begon de Gemeenschap te vertrouwen.
Bij het tweede bezoek vertelde ik mijn moeder dat ik langer in de Gemeenschap wou blijven om te begrijpen wat ik aan het doen was. Ik kon vergiffenis vragen en alles zeggen wat ik in mijn hart had. Ik voelde dat God me op dat moment hielp. Na dat bezoek opende ik mijn hart voor de Gemeenschap en nam de stap om mijn pad te verdiepen.
Ik was trots en egoïstisch, en daardoor kende ik veel moeilijkheden maar ook veel groeimomenten die me hielpen om te zien wat er moest veranderen. Ik verbleef twee jaar in Jaú en leerde, net als de verantwoordelijke en de jongeren, dat het leven in opoffering en kleine verzakingen de moeite waard was, dat Jezus bij me was en elke dag met mij streed, en dat mijn leven belangrijk was. Ik begreep dat de onderrichten en het eenvoudige leven van het Cenacolo iets waardevols zijn, dat ik ze altijd met me zou meedragen. Ik leerde met mijn hart bidden en erop vertrouwen dat Jezus, aanwezig in het Heilig Sacrament, me langzaam genas.
In de afgelopen 7 jaar heb ik veel plaatsen gekend: ik werd overgeplaatst naar Argentinië, ik was er meer dan 2 jaar. Daar heb ik veel stappen gezet in de Gemeenschap, ik leerde mezelf en mijn grenzen kennen en besefte dat de Gemeenschap een geschenk van God is. Ik had de gelegenheid om drie maanden in Italië door te brengen voor het Feest van het Leven; ik leerde veel fraterniteiten kennen en mensen met een goed hart. Ik ontmoette Moeder Elvira en toen ik haar zag, bedankte ik haar voor haar leven en voor haar moed om van ons te houden. Bij de Moeder zijn was een geschenk van God. Door haar te omhelzen en in haar ogen te kijken, besefte ik welk een voorrecht het was om in het Cenacolo te wonen.
Terug in Brazilië ging ik verder op weg in Santa Teresita, waar ik geweldige mensen ontmoette met liefdevolle harten, ik groeide in gebed en kwam veel dichter bij God, ik wist dat Hij bij me was, ik voelde zijn Aanwezigheid, ik voelde me geliefd en vergeven. Hier ontstond het verlangen om anderen te helpen en mezelf meer aan de kinderen te geven. Tijdens de Aanbidding voelde ik heel sterk de wil om langer in de Gemeenschap te willen blijven, dat leven riep me: bij de kinderen te zijn en hen door te geven wat ik zelf geleerd had, te vechten voor datgene waarin ik geloofde, tijd te vinden om te bidden, de glimlach en de inspanning te zien van een jongere die aankomt in de Gemeenschap en voor zijn leven vecht, dit alles vervulde mijn hart met vreugde. Ik kende mezelf beter, ik kende een God die in mijn leven aanwezig was, die van me hield en altijd aan mijn zijde stond.
Ik begreep dat vallen altijd zal blijven bestaan in mijn leven, en dat Jezus me een hand geeft om op te staan. Zoveel mooie momenten, zoveel groei, zoveel echte knuffels, zoveel momenten dat ik diezelfde Jezus aan mijn zijde voelde! Ik merkte dat mijn leven aan het veranderen was ... Vandaag voel ik me een gelukkige jonge man, vrij, ik kan lijden en liefde op een volwassen manier beleven door mijn leven in de handen van God te leggen. Ik dank Hem elke dag dat Hij me de Gemeenschap en zijn Licht heeft laten zien.
Ik dank de Gemeenschap die me heeft geleerd te geloven en erop te vertrouwen dat er een God aanwezig is, die mijn levensgeschiedenis heeft veranderd en me in een man van het goede heeft veranderd. Dankjewel, Pedro