 |
Zuster Marica |
|
|
Mijn naam is zuster Marica, ik ben naar de Gemeenschap gegaan doordat ik haar heb leren kennen via een oom van mij die een tijdje in het Cenacolo heeft gewoond. Toen ik de eerste keer in de ogen van moeder Elvira keek, voelde ik de blik van Jezus, en toen ik haar stem en woorden hoorde, kwam alles wat zij zei binnen als een zwaard dat mijn hart doorboorde en het voelde onmiddellijk als waar voor mijn leven.
Ik groeide op in een prachtig gezin, bij ons thuis “ademde” je de liefde van mijn ouders en mijn broer; zelfs op moeilijke momenten en tijden van lijden waren we altijd verenigd en samen. Ik had een goede baan, een heel goede vriend met wie ik zou trouwen en veel vrienden. Ik dacht dat werken en naar de mis gaan op zondag en belangrijke feestdagen voldoende was. Ik geloofde in God, we waren opgevoed in het geloof, maar toen ik moeder Elvira hoorde spreken over waarheid, coherentie, radicaliteit, begreep ik dat alles wat ik tot dat moment had beleefd een grote tegenspraak was. Ik zei dat ik geloofde, maar in werkelijkheid was mijn christelijk leven niet authentiek, diep in mijn hart had ik het gevoel dat ik de "menigte" volgde en angstig op zoek was naar iets dat echt de moeite waard was om voor te leven.
Na veel gebeden van mijn moeder ging ik op pelgrimstocht naar Medjugorje. Daar hoorde ik moeder Elvira praten met jongeren over het huwelijk en het leven in het algemeen. Haar woorden waren erg sterk en concreet en ik begreep dat ik het bij het verkeerde eind had, dat ik vanaf het begin moest beginnen, dat ik moest veranderen en consistent moest zijn met mijn geloof.
De getuigenissen van de jongens, hun vrolijke gezichten, deden me diep nadenken, en ik vroeg me af: waarom zijn ze zo blij? Wat hebben ze dat ik niet heb? Ik wilde gaan kijken hoe de Gemeenschap leefde, ik moest het zelf proeven, kunnen aanraken. Dus stopte ik met mijn baan, trouwde niet en besloot drie maanden ervaring op te doen, waarna ik naar de universiteit zou gaan om een verpleegstudie te volgen. Ik had dit altijd al willen studeren sinds ik 12 was, maar ik had het achter me gelaten.
Tijdens mijn weg in de Gemeenschap ontdekte ik beetje bij beetje wat voor mij echt van belang was. Uiterlijk ontbrak het me aan niets, ik had alles, maar slechts “alles” dat bestond uit dingen, en het was niet langer genoeg voor mij, omdat diep van binnen alleen de Liefde van God mijn hart kon vullen. Alleen de ontmoeting met Jezus, echt levend en menselijk, gaf me een echte innerlijke vreugde, een vreugde die ik nog nooit eerder had ervaren.
Ik ontdekte hoe te leven in gebed, gewoon met de meisjes, zonder een mobiele telefoon, zonder geld in mijn geldbeugel, zonder een vriendje, zonder een auto, zonder dingen, maar met een innerlijke kracht die me deed vooruitgaan, zelfs in momenten van uitputting, omdat ik beetje bij beetje bevrijd werd van mijn innerlijke opsluiting, van mijn angsten, mijn verlegenheid, … om uiteindelijk mezelf leren kennen, met mijn armoede en mijn gaven, en te ontdekken wat ik werkelijk wilde. Ik had maar één angst: wat wil Jezus van mij? Elke dag voelde ik dat “hameren” door mijn hoofd.
Toen ik in de fraterniteit van Lourdes was, geloofde ik in de woorden van Moeder Elvira die zei dat Jezus 's nachts ons hart in beroering brengt, en ik begon elke nacht van één tot twee uur Aanbidding te doen, Hem hulp te vragen, met Hem te spreken en ook te huilen en te schreeuwen. Zo ontstond er een diepe vriendschap met Jezus. In mijn hart voelde ik me bezorgd, ik wist dat Jezus me om meer vroeg, maar daar was ik niet klaar voor. De Heer was erg geduldig met mij, met respect voor mijn tijd (... Ik neem je mee naar de woestijn en praat met je hart) Dat was wat ik voelde en ik vroeg me af: Zal Hij mij roepen? Maar hoe is het ... kan ik? En toen zei ik tegen Hem: Als U echt leeft, verover me dan. Voor het tabernakel en in het broederlijk leven voelde ik dat ik mijn horizon moest verbreden, ik moest bij iedereen zijn, bij velen zijn, er voor iedereen zijn. Dus ik zei "JA" tegen het gewijde leven, met veel vreugde in mijn hart, en ik voelde dat het habijt, mijn zusterkleed, bij mij paste, dat het mijn ding was.
Vandaag voel ik dat ik een verrezen, gelukkige, vervulde vrouw ben. Ik heb in deze jaren al zoveel ontvangen van de Gemeenschap, ook in de missie in Peru met de kinderen, tantes, ooms, zusters, gezinnen, mensen, de armen. Juist die realiteiten waarin iedereen is, hebben me de kans gegeven om nog meer te “proeven” van het leren liefhebben en dienen, rennen, geen grenzen te stellen, meer te leren lijden, meer van mijn leven te vragen.
Dit zijn ongetwijfeld de volste en mooiste jaren van mijn leven en daarom voel ik me zeer gelukkig en dankbaar tegenover de Heer! Ook heeft de gave om daar te kunnen studeren en verpleegster te worden mij gesterkt, mij geholpen om constant te zijn, door te zetten, niet op te geven, en alsmaar meer de vreugde en het verdriet te delen van de zieken, de kinderen, de armen, en van hen te leren, op hun school. Jezus wist alles en ik hoorde dat verlangen van mijn hart.
Ik dank moeder Elvira en de hele Gemeenschap dat ze deel hebben uitgemaakt van dit verhaal, ik dank de Heilige Maagd heel bijzonder omdat Ze me heeft begeleid, me heeft vergezeld, omdat Ze me de weg heeft aangewezen!
Muchas gracias, Zuster Marica