 |
Edna |
|
|
Mijn naam is Edna, ik ben 20 jaar en ik kom uit Brazilië. Met grote vreugde deel ik de getuigenis van mijn verrijzenis met jullie.
Ik kom uit een bescheiden familie, toen ik één jaar oud was, brachten ze me naar de missie van de Cenacolo-gemeenschap in San Pablo.
Op 5-jarige leeftijd werd ik overgeplaatst naar de missie in Bahia, daar ontving ik veel liefde en begon ik de echte rijkdom te begrijpen van een familie te hebben. En ondanks de moeilijkheden om me aan te passen aan de nieuwe plek, voelde ik me in familie dankzij de missionarissen van de Gemeenschap.
Toen ik opgroeide, begon ik me, zoals alle kinderen, af te vragen waar mijn biologische ouders waren. Toen ik erachter kwam dat mijn vader in de gevangenis zat, schaamde ik me enorm en daarom begon ik hem af te wijzen en alles wat hij tegen me zei in diskrediet te brengen.
Na een paar jaar verliet ik de Gemeenschap en ging ik bij een pleeggezin wonen, ik was toen 16 jaar oud. In het begin was het erg moeilijk omdat ik moest wennen aan de buitenwereld, maar ik bracht altijd alles wat ik in de Gemeenschap had geleerd in de praktijk. Na een paar maanden begon ik me achter de moeilijkheden te verschuilen, begon ik werelds te leven, zonder te beseffen dat dit niets voor mij was. Ik liet me meeslepen door ijdelheid, door de verslaving van de technologie, ik ging niet meer naar de mis en keerde me van God af.
Ik ben dankbaar voor de beschikbaarheid die ik van die familie heb gekregen, omdat ik dankzij hen mijn studie heb kunnen afronden. Dat bracht me dichter bij God en ik sloot me aan bij een groep jonge mensen die me hielpen begrijpen dat Jezus bij me was, ongeacht welke moeilijkheid dan ook.
Op een dag, terwijl ik thuis de rozenkrans bad, voelde ik de missionaire roeping in mijn hart, maar de angst om de dingen van de wereld te verliezen deed me de roeping van God afwijzen. Dus begon ik te studeren aan de universiteit, maar Jezus bleef even goed tegen me praten en daarom vroeg ik toestemming om terug te keren naar de Gemeenschap.
Het was niet gemakkelijk om die beslissing te nemen, maar ik luisterde naar mijn hart. Toen de verantwoordelijken me zeiden dat ik terug mocht komen, voelde ik me heel vredig omdat ik wist dat ik het goede deed. Ik bleef een paar maanden op de missie en kon samen met hen allemaal veel leren.
Ik kreeg het geschenk om het eerste meisjeshuis in Zuid-Amerika, in Argentinië, te openen. Ik heb dit allemaal heel sterk beleefd, want het was die uitverkiezing die me zou helpen om de overgang te maken van ‘missie-kind’ naar vrouw. Ik heb veel steun van de Gemeenschap gekregen om deze grote stap te zetten. Ik werd overgeplaatst naar Mogí das Cruzes, mezelf overwinnend om uit mijn schelp te komen en me aan de anderen te geven, en ik kon veel groeien in verschillende situaties, terwijl ik de confrontatie aanging met alles wat er moest gebeuren.
Eindelijk kwam de grote dag, ik was erg nerveus omdat ik niet wist wat me te wachten stond, dus ik wilde niets plannen, ik wilde gewoon Gods wil doen.
In het begin in Argentinië leed ik veel omdat ik moest wennen aan deze nieuwe realiteit, maar mijn wil om door te willen gaan en een volwassen vrouw te worden hielp me; beetje bij beetje begon ik stappen te zetten en te accepteren wat de Gemeenschap me voorstelde.
Nu groei ik in het opbouwen van echte vriendschap met de meisjes, ik leer mijn reacties kennen, mijn mening te geven en te zeggen wat ik beleef. Door deze stappen te zetten, voel ik me beter naarmate de tijd verstrijkt, onderhoud ik mijn relatie met God en dat helpt me om veel wonden uit mijn verleden te helen.
Ik beken dat het heel intens voor me was, de situatie met het corona-virus binnen de Gemeenschap te beleven. Ik maak me bezorgd om de wereld en beleef dit alles met Jezus in mijn hart. Het is een periode waarin ik veel eenheid voel in huis, een periode waarin we meer bidden en ik denk dat alles één grote Voorzienigheid is. Ik ben dankbaar voor de aanwezigheid van het Heilig Sacrament in huis en voor het feit dat ik voor de wereld kan bidden. Nu de vrienden niet kunnen komen, zie ik hoe geweldig God is en het ontbreekt ons aan niks qua geestelijke en materiële Voorzienigheid.
Ik dank de Gemeenschap omdat ze betekenis aan mijn leven heeft gegeven, de missie omdat ze mij opgevoed heeft, Zuster Dolores omdat ze mijn leven gered heeft en moeder Elvira voor haar "ja", want door haar kan ik hier vandaag zijn om te beminnen, te beminnen, te beminnen en te dienen! Gracias, Edna