 |
Miguel Angelo |
|
|
Hallo iedereen, mijn naam is Miguel Angelo, ik kom uit Spanje en ik ben erg blij dat ik jullie iets over mijn leven mag vertellen.
Mijn moeder stierf toen ik acht was en mijn vader hertrouwde een jaar later met een andere vrouw die mijn moeder moest "vervangen", maar ik accepteerde haar niet. Ik heb twee oudere broers die ik altijd heb bewonderd vanwege hun volwassenheid en die ik enorm respecteerde.
Ik woonde bij mijn vader, zijn vrouw en hun kinderen, maar niet bij mijn broers. Toen mijn vader ruzie met haar had, zochten we onze toevlucht in het huis van mijn broers en daar werd ik heel blij van. Maar het duurde niet lang eer we terugkeerden naar zijn vrouw.
Dit gaf me het gevoel dat ik geen familie had zoals die van mijn vrienden. Ik voelde me constant heen en weer geslingerd tussen twee plaatsen en zo begon ik mijn eerste maskers “aan te trekken”. Ik gaf de indruk dat alles goed ging met me, maar in werkelijkheid begon ik thuis geld te stelen om het met mijn vrienden uit te geven. Eigenlijk probeerde ik mijn leegte te vullen, en was ik op zoek naar de aandacht die ik thuis niet vond.
In mijn tienerjaren begon ik met oudere jongens om te gaan; zij gaven me het gevoel dat ik “iemand” was. Ik begon drugs te gebruiken en op mijn veertiende had ik alles al uitgeprobeerd, behalve heroïne, waar ik echt bang voor was. Ik stopte met mijn studie en op mijn zestiende begon ik te werken. Ik gebruikte bijna elke dag cocaïne; wat ik verdiende was echter niet genoeg voor mijn dagelijkse "portie" drugs, en dus bleef ik iedereen om me heen bestelen en bedriegen. Ik gaf om niemand, en ik werd wat ik nooit wilde zijn, een drugsverslaafde.
Op mijn tweeëntwintigste betrad ik een therapeutische gemeenschap waar ik onder andere medicatie kreeg als therapie. Daar ben ik driemaal naar toegeweest, maar telkens opnieuw herviel ik.
Het kwam op een bepaald moment toch zover dat ik de o zo "gevreesde" heroïne gebruikte. Ik bereikte een echt dieptepunt en werd een dode persoon van binnen. Ik wilde niet langer vechten, niet langer leven.
Op een dag vertelde een van mijn broers me over de Gemeenschap Cenacolo die hij had leren kennen in Lourdes. Eerst wilde ik er niets over horen, maar een jaar later kwam de Gemeenschap terug op mijn pad en besloot ik om ernaartoe te gaan.
Het feit dat er geen 'therapieën' gegeven werden, trok mijn aandacht en ik vroeg me af hoe het zou kunnen werken. Ik begon mijn weg in de Gemeenschap in Lourdes en als ik vandaag terugkijk op dat moment, dan zie ik dat dit de beste keuze van mijn leven is geweest.
Toen ik zes maanden op weg was in de Gemeenschap, kon ik het niet meer aan en zat ik met een angst in mij die ik nooit voordien had gevoeld: de jaren van duisternis hadden elk gevoel in mij verbrijzeld, en de gedachte om weg te gaan en weg te rennen voor mijn moeilijkheden gaf me rust, maar tegelijkertijd zag ik heel duidelijk hoe ik zou eindigen; dus besloot ik om naar de kapel te gaan en God om hulp te vragen.
Voor het eerst durfde ik het luidop uit te schreeuwen en Hij hoorde me. Hij hielp me niet zoals ik had gehoopt, Hij nam het kruis niet van me af maar hielp me het te dragen en ik begon echt te geloven dat er een God bestaat die luistert.
Vanaf dat moment ging mijn pad in de goeie richting; vol groei. Het belangrijkste moment was de tweede keer dat ik naar huis ging om te "checken'"hoever ik al stond. In het Italiaans noemen ze dat in “verifca” gaan.
Ik dacht dat ik al een “perfecte cenacolino-jongere” was, maar alles stortte in elkaar: ik ervoer grote moeilijkheden, maar besloot om weer op te staan. Ik vervolgde mijn weg in de Gemeenschap en vandaag dank ik God omdat ik heb mogen ontdekken hoe kostbaar mijn leven is in Zijn ogen.
Vanaf toen begon mijn echte innerlijke weg, en enige tijd later besloot ik een brief aan mijn vader te schrijven: hij was nog nooit bij me op bezoek geweest in de Gemeenschap en toen ik naar huis ging, was de enige manier om hem te zien naar de bar te gaan.
Ik schreef hem hoeveel ik van hem hield en vroeg hem mij alles te vergeven wat ik hem had aangedaan, maar bovenal vertelde ik hem dat ik trots was dat hij mijn vader was.
Toen ik tijdens de volgende familiebijeenkomst mijn oudere broer zag, vertelde hij me dat mijn vader hem had gebeld om hem over de brief te vertellen, dat hij niet kon praten, dat hij huilde, en dus belde ik hem op en vertelde het hem ook telefonisch, zodat hij echt kon horen dat ik hem werkelijk vergeven had. Ik voelde hoe op dat moment een diepe wond in mij en hem genas.
Ik dank God omdat ik vandaag kan zeggen dat Hij langsheen dit zware kruis mijn hart, mijn leven, heeft veranderd. Vandaag voel ik echt dat ik een kind van God ben, opgestaan, verrezen!
Dankjewel ... en ik zie jullie graag! Miguel-Angel