 |
Johan |
|
|
Hallo, mijn naam is Johan, ik ben 30 jaar en ik ben nu drie en een half jaar in de Gemeenschap Cenacolo ...
Voor mij begon alles tijdens een bedevaart naar Medjugorje, in augustus 2007. Ik hoorde voor de eerste keer in mijn leven spreken over de Gemeenschap Cenacolo tijdens een getuigenis van een jongere die dezelfde problemen had als ik. Daarna heeft het nog vijf jaar geduurd alvorens het zaadje, dat in mijn geest gepland was, ging groeien en wortel schoot. Vijf moeilijke jaren waarin ik mezelf veel in vraag heb gesteld op alle vlakken (professioneel, sociaal, gevoelsmatig).
Uiteindelijk ben ik in oktober 2012 bij Cenacolo binnen gestapt, na meer dan een jaar werkloos geweest te zijn. Twintig maanden waarin ik al mijn tijd spendeerde aan games, online spelletjes en het bekijken van films op het internet. Ja, dat was het waarmee al mijn dagen gevuld waren… en ook mijn nachten want in die wereld verliest men vlug alle notie van tijd. ik speelde immers vooral 's nachts. Uiteindelijk, aan het einde van mijn krachten en zenuwen gekomen, en nadat mijn laatste financiële middelen opgebruikt waren, heb ik de telefoon genomen om de verantwoordelijke van de Gemeenschap Cenacolo in Frankrijk te bellen.
In het begin gaf het leven in het Cenacolo me het gevoel dat ik in een enorme wasmachine ronddraaide en ik voelde mij volledig verloren. Het levensritme ligt er vrij hoog omdat de dag zo ingedeeld is dat er geen “dode” tijd meer is. Het was voor mij vrij pijnlijk om van een "stilstaand" leven, een leeg leven zonder activiteiten, om te schakelen naar een leven waar je elke dag om 6 uur opstaat en 8 uur per dag werkt. Gelukkig was ik er nooit alleen. Dankzij de begeleiding van de "anciens" en in het bijzonder van mijn "engelbewaarder", overwon ik de eerste moeilijkheden. Ik moet toegeven dat ik aanvankelijk meende slechts 2 of 3 maanden te blijven, juist genoeg om opnieuw een gezonde levensstijl te herwinnen en dan opnieuw een baan te zoeken.
Vertrouwen en overgave liggen heel moeilijk voor mij, die zo gekwetst geworden was in het verleden. Wat me heeft doen blijven is de waarachtigheid die mijn broeders in mij zagen en waarvan ze mij bewust maakten om mij dan zo te helpen er bovenop te komen. Ze zeiden tegen me: "je zit vol angsten, je praat nooit, je leeft niet in het heden" ... en om de een of andere reden heeft dat me getroffen. Het werd me gezegd door mensen waarvan velen ooit een veel moeilijker leven gehad hebben dan ik. Dus begon ik mezelf in vraag te stellen en kreeg ik zin om mijn leven serieus te veranderen.
Van dan af heeft het leven in het Cenacolo mij doen groeien, rijper gemaakt, verantwoordelijker en meer zeker van mijzelf. Vandaag kan ik ervan getuigen dat ik er geen spijt van heb dat ik de telefoon heb opgepakt om om hulp te vragen. Alles wat ik hier beleef is intens en zo doorleefd dat het erg moeilijk is om het met woorden uit te drukken.
Dankjewel. Johan