 |
Cristian |
|
|
Ik dank God omdat Hij nooit ophield me te roepen tijdens mijn leven!
Mijn naam is Cristian en ik ben blij dat ik kan getuigen over de vreugde van het leven dat ik heb teruggevonden. Ik ben gelukkig en stel me open om datgene dat God voor mij heeft bedacht, te verwelkomen. Ik kom uit een heel eenvoudig christelijk gezin met een warm hart; ik heb een oudere zus en een jongere broer. Onze ouders hebben ons altijd opgevoed vanuit het geloof en hebben in ons hart zoveel prachtige waarden achtergelaten die God verder in mij gecultiveerd heeft. Ik was een vrij en gelukkig kind, verantwoordelijk voor wat ik moest doen en ik gaf geen problemen.
Ik zag mijn ouders zo benomen worden door het schoolleven van mijn broer en zus en de problemen die zich in de loop der tijd hebben voorgedaan, en bij dit alles voelde ik me buitengesloten en niet gezien. Ik ging altijd op zoek naar een relatie met hen, maar ik voelde dat die moeilijk en koud verliep, en ik wist niet wat of hoe ik daar iets kon aan doen.
Opgroeiend werden mijn ouders voor mij die gezagsdragers die me vertelden wat ik wel of niet kon doen. Het was een beschermende liefde, maar ik begreep dat toen niet, begon de verschillen tussen mij en andere jongens te zien, en voelde me slecht, anders en inferieur. Dit alles maakte dat ik geen eigen persoonlijkheid ontwikkelde en me tegenover anderen vaak schaamde.
Op dertienjarige leeftijd begon ik om te gaan met jongens die "sterker" leken te zijn, en dit was de eerste stap in de verkeerde richting. In korte tijd arriveerde de eerste val in de drugs: ik was vijftien toen mijn ouders het merkten en me meenamen naar één van de huizen van het Cenacolo, in Loreto, vlakbij ons huis. Hier sprak ik met de verantwoordelijke die me zijn verhaal vertelde, maar voor mij was alles nog steeds gewoon een spel, en dus raakten zijn woorden me niet. Ik ging door met het kwade, met de verkeerde dingen, het werd alsmaar erger, en ik bleef doorgaan met het innemen van drugs, waardoor mijn leven langzaamaan uitdoofde.
Ik ging een paar keer op bedevaart naar Medjugorje, eerst verplicht door mijn ouders maar later omdat ik voelde dat God me riep, en elke keer zei ik tegen mezelf: "Nu is het genoeg, ik wil veranderen!"; maar terug thuis, was ik niet sterk genoeg. Toen ik nog maar een keer tot bijna de bodem was gezakt, ontmoette ik opnieuw Gods Barmhartigheid: ik besefte dat ik de Gemeenschap moest binnengaan. Ze vertelden me: "Je zult in het huis in Fatima beginnen”, en ik wist niet eens in welk land het lag!
Dit huis werd de plaats van mijn opstanding. Het eerste dat me echt raakte, was de 'herziening van het leven': ik zag hoe de jongens de waarheid oprecht en heel direct maar tezelfdertijd heel liefdevol vertelden tegen elkaar, en dit was iets nieuws voor mij; in hun ogen was er het verlangen om te helpen en tegelijkertijd de wens om open te staan voor de hulp van hun broeders om te veranderen. Ik zei tegen mezelf: "Ok, ik blijf hier een tijdje, maar dit ‘beetje’, wil ik dan ook goed doen."
Er deden zich moeilijke momenten voor, strijd, verleidingen, maar op een gegeven moment heeft mijn hart zich geopend. Ik liet me ‘positief’ overweldigen door het goede en de liefde van God vervulde mijn hart, waardoor het leven in mij vol vreugde explodeerde.
Ik dank alle jongens die me nabij zijn geweest en die me in waarheid hebben geholpen, de verwachtingen van mijn leven opeisend, me leerden bidden, van me hielden, me vergaven en me accepteren in al mijn armoede.
Na mijn weg van opstanding ben ik verheugd dat ik vandaag de ervaring van de missie in Costa Rica kan beleven, concreet mijn leven kan geven aan de behoeftige jongeren die we hier ‘opvangen’. Ik leer lief te hebben en opnieuw te beginnen na elke fout, nooit op te geven, te groeien in geloof en in dienstbaarheid.
Op dit moment besef ik dat de schat van het christelijke leven dat ik in de Gemeenschap leerde kennen enorm groot is zodat je, wanneer je ze vindt en het jouwe doet, je deze niet alleen voor jezelf kunt houden, maar dat je ze wenst te geven aan anderen, ze wilt delen met anderen. Soms is het moeilijk, maar ik groei in liefde omdat ik door te geven, ontvang, en er is geen grotere beloning dan iemand die zijn leven geeft voor zijn vrienden. Ik voel dat dit leven dat zichzelf leert geven, vandaag de oproep van God is voor mij, Zijn wil voor mijn leven.
Ik dank mijn familie voor het feit dat ze sterk is en mij begeleidt met liefde en vrijheid; ik dank God die mij op het pad van het goede heeft begeleid terwijl ik de duisternis van het kwaad leerde overwinnen. Dank u, Moeder Elvira, voor uw "ja" die God toestond mij de overgang te laten maken "van het duisternis naar het Licht". Cristian