We zijn beiden begin 1999 "gebroken" aangekomen in de Gemeenschap, want allebei hadden we het kwaad van drugs meegemaakt. We zaten totaal aan de grond, hadden de bodem geraakt, kenden de afwijzing van het leven, pijn en lijden. We herinneren ons nog dat we elkaar aankeken en met droefheid in de ogen onze wanhoop uitschreeuwden, zoals in de parabel van "de verloren zoon", de zoon naar God schreeuwt om hulp. Terugkijkend op ons verleden begrijpen we de grootsheid van God, want hoewel Hij ons altijd vrij heeft gelaten, had Hij al een prachtig project voor ons geschreven: we moesten Hem gewoon volgen. Dankzij "mamma" Elvira is dit allemaal werkelijkheid geworden. In haar ogen kijkend, voelden we onmiddellijk die grote liefde die een moeder heeft voor haar kind, een liefde die we allebei intens van haar mochten ervaren: een ware en vrije liefde die je ten diepste kent, belangeloos, die je omhult, verwarmt en bemoedigt.
In het begin waren mijn gebeden op David gericht, op zijn leven en zijn “weg”; later heb ik, Stefania, dankzij de onderrichten van de Gemeenschap, begrepen dat ik eerst en vooral moest beginnen om mijn eigen lijden en problemen onder het Kruis te leggen, want ik moest een sterke, bescheiden, onbaatzuchtige vrouw en moeder worden, die zich inspant voor diegenen waar ze van houdt.
Aanvankelijk deed ik de dingen door te proberen te gehoorzamen en te doen wat me werd gevraagd om anderen gelukkig te maken, maar later veranderde er iets in mij. De dagelijkse dingen werden niet meer gedaan om genoegdoening te zoeken bij de anderen of om degene die naast me stond te behagen, maar een stem in mij fluisterde me toe om altijd de ''laatste” zijn, om in stilte te leren dienen. Dit gebeurde vast dankzij de catecheses van Moeder Elvira die “stem” van Jezus is geworden om me te leren dat de ware grootheid, majesteit en vreugde van een vrouw zich bevinden in haar dienen uit liefde. Wat ben ik blij dat ik haar mocht leren kennen, wat een geschenk! Ik zal nooit ophouden met dit te zeggen tegen mezelf en tegen iedereen die ik ontmoet, en vandaag in het bijzonder tegen mijn kinderen!
Ook ik, David, was, toen ik aankwam in de Gemeenschap, apathisch tegenover alles, tegenover het leven zelf; alleen drugs en geld waren belangrijk voor mij. Een dame genaamd Celeste, een moeder die een zoon had in de Gemeenschap, bood me dit pad van geloof aan. Ook al waren de beginjaren zwaar en was de weg heel steil, ik voelde dat de mensen om me heen van me hielden en me hielpen zonder iets terug te willen. In een tweede fase ontstond in mij het verlangen om te genezen, om beter te worden, om een christelijk leven te leiden. Ik ben mijn weg begonnen in de fraterniteit van Bari waar ik constantheid en continuïteit in werk, vriendschap en gebed leerde.
Later ben ik een periode in Medjugorje geweest en daar begreep ik dat ik veel meer geduld moest hebben met anderen, dat het belangrijk was om uit mezelf te komen voor de mensen om me heen. We hebben er vaak mensen met een handicap, zieken, ouderen en kinderen geholpen om de berg Križevac te bestijgen en de top te bereiken met kleine “draagstoelen”. Dit beeld is me altijd bijgebleven, want het heeft mij en later ook Stefania geleerd dat onze kwetsbaarheid en onze armoede voor het Kruis gebracht moeten worden.
De eerste jaren nadat we samen de Gemeenschap hadden verlaten, waren lastig, want de wereld buiten lokt je in een wervelwind van uiterlijke schijn, van onbelangrijke materiële zaken, die je onmiddellijk bekoren en die je leuk vindt, maar je vervolgens leeg en verdrietig achterlaten. We zijn altijd contact blijven houden met de Gemeenschap die ons steeds geholpen heeft om de waarheid te zien en/of opnieuw te ontdekken wat het Cenacolo ons geleerd heeft. Het eerste waar we mee worstelden was constantheid in ons gebed en dat hebben we beetje bij beetje proberen terugkrijgen, eerst op ons eentje en daarna in verbondenheid met elkaar. Door onze angsten en schaamtegevoelens achter ons te laten, hebben we duidelijke "palen" gezet om een weg te bouwen met onze kinderen en met mensen en gezinnen van buitenaf.
We realiseren ons dat Jezus, zoals "mama” Elvira ons geleerd heeft, heel veel vertrouwen had in ons want Hij schonk ons zes prachtige kinderen: Christiana, Giulia, Emanuele, Alessia, Giorgia en Anna Maria. In onze weg van geloof hebben we, beetje bij beetje wijzer geworden, begrepen hoe geweldig het is om ouders te zijn, omdat het van ons vraagt dat wij ons elke dag geven aan hen die kleiner en hulpelozer zijn dan onszelf; het doet ons groeien en lijden met hen, terwijl we de grote of kleine kruisen van dat moment omhelzen met geloof.
In de maatschappij waarin we leven is het niet gemakkelijk om een familie te zijn, maar we weten dat als we onszelf geven aan onze naasten dat we méér ontvangen dan we gegeven hebben, en met liefde en doorzettingsvermogen worden wij een licht dat vele andere lichtjes doet branden. Elke dag, als we naar elkaar kijken en onze kinderen zien opgroeien, begrijpen we dat we “wonderen” zijn. We waren uitgeputte en vermoeide “melaatsen", en nu zijn we genezen door de handen van Jezus. Onze wonden werden behandeld door onze weg in de Gemeenschap en vandaag proberen we tegenover onze kinderen te getuigen van de schoonheid van het leven door hen het goede voorbeeld en standvastigheid te geven. Het is een feit, we voelen ons en zijn nog altijd arme “zondaars” die soms vallen, maar door ons te beroepen op de vergeving van de Heer en elkaar om vergeving te vragen, vinden we de kracht om weer op te staan om onze weg te hervatten. Met het reciteren van de Rozenkrans en het lezen van Gods Woord luisteren we naar wat Jezus wil zeggen. Elke avond komen Stefania en ik samen en bidden we de Rozenkrans: het leven krijgt opnieuw smaak en ook de goede richting met iedereen.
Dankjewel, Moeder Elvira, omdat je door Jezus gekozen bent als een instrument opdat wij herboren kunnen worden in een nieuw leven. Dank u, Heer, want vandaag zijn wij de ouders van zes prachtige kinderen die helemaal gaan voor een eenvoudig en waarachtig leven in het goede. Onze dank gaat ook uit naar de hele Gemeenschap! We houden heel veel van jullie! Leve het leven!! Davide en Stefania