Ik ben erg blij om deel uit te maken van deze geweldige familie van het Cenacolo, waar ik Maria heb gevonden als een moeder en God als een vader, en aan Hen mag ik me elke dag spiegelen.
Ik ben Sara, ik kom uit een christelijk gezin en reeds als klein meisje was ik lid van gebedsgroepen, nam ik deel aan christelijke Recitals en ging ik naar de Scouts. Kortom, schijnbaar verliep alles heel goed, maar de ruzies tussen mijn familieleden, de verdeeldheid en meningsverschillen brachten me tot een rebellie tegen God, me afvragend: "Maar als God vrede en liefde is, waarom is er dan oorlog in ons gezin? ". Zodoende nam ik alsmeer meer afstand van het geloof.
Ik hoorde thuis veel praten over het feit dat er geen geld was en ik leed erg onder deze zorgen van mijn ouders. Op de middelbare school was ik vaak het slachtoffer van pesterijen, maar daar heb ik thuis nooit iets over gezegd omdat ik niet wilde dat ook dit probleem een grote last op hun schouders zou leggen. Ik begon te denken dat mijn leven waardeloos was en ik wilde er een einde aan maken.
De dag dat ik de valse wereld van drugs leerde kennen, was het beging van mijn ondergang. Ik had een afleiding gevonden voor mijn lijden, mijn pijn. Ik begon een leven van drank te leiden, denkend dat het leven gewoon leuk was, en ik gebruikte alle soorten drugs. Maar ik was nooit tevreden en gelukkig, ik was altijd op zoek naar iets meer, tot de dag dat de politie me tegenhield. Zij hielden me een "spiegel" voor en toen ik zag hoe mijn leven werkelijk was, overheerste een gevoel van totale naaktheid en schaamte.
Geconfronteerd met de stilte door de teleurstelling van mijn ouders begon mijn geweten het “uit te schreeuwen". Mijn vader had me verschillende keren voorgesteld om naar de Gemeenschap te gaan. Hij was de enige die me de waarheid in mijn gezicht durfde zeggen: zijn doorzettingsvermogen deed me geloven dat de Gemeenschap de oplossing was. En te zien hoe mijn ouders aan één lijn trokken om mij te willen helpen, dat gaf me de kracht om er “mijn weg” te starten.
Een paar dagen voor Pasen ben ik mijn weg begonnen in de Gemeenschap Cenacolo en tijdens de Paaswake begon ik mijn hart voor God te openen en zei: "Heer, ik weet niet of ik geloof, maar als U er bent, help me!!". Ik begon de mensen om me heen te vertrouwen, dankzij hun voorbeeld van bidden, niet alleen met hun mond maar ook met gebaren van naastenliefde, door hun weten hoe te zwijgen om geen zinloze ruzies te maken, door het zichzelf en anderen om vergeving te vragen, en door de barmhartigheid die ik om me heen mocht ervaren.
Het was moeilijk om alleen met meisjes te leven, omdat de groep vrienden waar ik voorheen naartoe ging, alleen uit jongens bestond, daar ik niet accepteerde dat ik een vrouw was. Toen ik door de meisjes werd gecorrigeerd voor mijn manier van doen, toen ze me vertelden wie ik was en welke mijn zwakke punten waren, toen realiseerde ik me dat ik eigenlijk helemaal niet wist wie ik was… ik moest mezelf leren kennen.
Na een paar maanden doorgebracht te hebben in de Gemeenschap was ik echter nog steeds vastbesloten om te vertrekken omdat het genoeg voor mij was om me lichamelijk goed te voelen. Maar tijdens de eerste ontmoeting met mijn familie gebeurde er iets volkomen onverwachts: de omhelzing van een moeder die haar dochter vindt en een dochter die haar moeder vindt. Het was zo'n belangrijk moment dat ik door die omhelzing Gods liefde voor mij voelde. Ik kon niet weggaan, ik wilde niet verliezen wat ik net teruggevonden had. Ik wilde stoppen met wegrennen van mezelf. Hoe verder ik op weg ging, hoe méér ik mocht voelen hoe God aan het opruimen was in mijn hart, me ondertussen die vrede teruggevend waarnaar ik al zo lang op zoek was, alsook de wens om ECHT te leven!
Maar de echte ontdekking heb ik meegemaakt tijdens mijn vrijwilligerswerk als missionaris: het is prachtig om je door God bemind te weten door de anderen en de Gemeenschap, maar het is nog mooier om in dienst van God te staan om van anderen te houden. Ik ben een zeer actief en dynamisch meisje, maar vaak was ik niet in staat om te stoppen en met de kindjes had ik vaak geen geduld. Op een dag besefte ik dat IK degene was die moest veranderen, niet zij. Dus ging ik naar hun school, begon ik te luisteren naar de school van het leven, en zo werd mijn hart met een nog grotere vreugde vervuld. Tot op vandaag voel ik dat ik nog steeds op weg ben om deze “vreugde van het gratis geven” wortel te laten schieten.
Dankjewel, Moeder Elvira, omdat ik mijn waardigheid en de echte waarde van het vrouwzijn heb mogen terugvinden. Dankjewel, want ik heb een nieuwe manier van leven geleerd, en ik heb opnieuw de roeping ontdekt die God voor mij heeft bedacht. Vandaag kan ik in volheid leven, elke dag mijn verlangens ten goede cultiveren en tot slot mijn toekomst zuiveren; Ik voel dat het leven binnenin mezelf vraagt om voor iets moois te vechten. Dank vooral voor het grote geschenk van het herontdekken van een God de Vader, altijd klaar om te luisteren: ik kan alles in Zijn handen leggen, omdat ik nu met zekerheid weet dat Hij alleen het goede voor me wil. Sara